เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 365

บทที่ 365 ถ่ายรูปได้ดี!

เมื่อเฉินชางเห็นว่าที่แผนกไม่มีอะไรแล้วก็มองไปที่ฉินเยว่แล้วพูดยิ้มๆ ว่า “ไปเถอะ เดี๋ยวผมไปส่งคุณกลับบ้านนะครับ”

ฉินเยว่พยักหน้า จากนั้นจึงเดินออกไปด้านนอกกับเฉินชาง

เฉินชางหันมาพูดกับหวังหย่งว่า “พวกเราไปก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรก็โทรหาผมได้เลย”

หวังหย่งพยักหน้า “เดินทางระวังด้วยนะครับ”

ปกติเฉินชางไปส่งฉินเยว่กลับบ้านอยู่แล้ว ดังนั้นหวังหย่งจึงไม่ได้รู้สึกตกใจ หรือคิดว่าแปลกตรงไหน กลับคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติด้วยซ้ำ

เมื่อออกมาจากแผนกฉุกเฉินแล้ว เฉินชางจึงค่อยจูงมือฉินเยว่ “เดี๋ยวผมไปส่งคุณกลับบ้านนะครับ”

ฉินเยว่ยิ้ม “ฉันว่าสายที่โทรหาพวกเราเมื่อกี้จะต้องมีลับลมคมในอะไรแน่ๆ เลยค่ะ!”

เฉินชางชะงักไป ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามันแปลกประหลาดจริงๆ “คุณจะบอกว่า…”

ฉินเยว่พยักหน้าด้วยท่าทางรู้สึกผิด “ค่ะ!”

ทันใดนั้นในสมองของเฉินชางก็ปรากฏภาพใบหน้าเจ้าเล่ห์ของฉินเสี้ยวหยวนขึ้นมา เขารู้สึกเหมือนมีภูเขาลูกใหญ่กำลังกดทับลงมาทันใด

ในอนาคต ศัตรูความรักก็คือคุณ พ่อตาก็คือคุณ ผู้อำนวยการก็คือคุณ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็รู้สึกเหนื่อยใจจนต้องส่ายหน้าอย่างอดไม่อยู่

แต่ยังมีวิธีการที่เรียกว่าให้ลูกสาวเป็นคนชักนำอยู่ด้วย

เฉินชางหัวเราะออกมาทันที

……

……

ขณะที่ทั้งสองคุยกันก็เดินทอดน่องจนมาถึงใต้ตึกพักอาศัยแล้ว

ฉินเยว่ยู่ปาก ทอดถอนใจออกมาครั้งหนึ่ง “บ้านอยู่ใกล้ก็ไม่ค่อยดีเหมือนกันนะคะ!”

เฉินชางพูดออกมายิ้มๆ “ถ้างั้นเดินรอบตึกของคุณสักรอบไหมครับ”

ตอนนี้เหล่าฉินนั่งเฝ้าอยู่ที่ระเบียงมาครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว ไม่ง่ายเลยกว่าคนที่รอจะมาถึง จึงเกิดอาการระริกระรี้ขึ้นมาทันที

“คุณ รีบมาเร็ว! ลูกสาวกลับมาแล้ว!”

จี้หรูอวิ๋นได้ยินดังนั้นก็เดินเข้ามาอย่างเร่งร้อน

จี้หรูอวิ๋นอยากเห็นลูกเขยในอนาคตมากกว่าลูกสาวตัวเองเสียอีก

ขณะคุยกัน เธอก็เดินมาถึงระเบียงแล้ว

ทั้งสองหรี่ตามองไปข้างล่าง ไม่นานก็เห็นเฉินชางจูงมือฉินเยว่ ทั้งสองยืนกันอยู่ข้างล่างไม่ยอมขึ้นมา

สายตาของจี้หรูอวิ๋นไม่เลวเลย ดูเหมือนอาการสายตายาวจะมีประโยชน์ก็ตอนนี้เอง ทำให้เธอมองเห็นชัดเจน ดูเหมือนเฉินชางจะมีหน้าตาหล่อเหลากระจ่างใส รูปร่างสูงโปร่ง ให้ความรู้สึกปลอดภัยอบอุ่น

ไม่เลวๆ!

เธอพอใจมาก

เมื่อคิดถึงตรงนี้ จี้หรูอวิ๋นก็วิ่งกลับไปที่ห้องแล้วหยิบโทรศัพท์ของตนขึ้นมา เล็งกล้องโทรศัพท์ไปทางเฉินชางแล้วใช้ฟังก์ชันซูม

ในกล้องมือถือ เธอเห็นเฉินชางและฉินเยว่ยืนหันหน้าเข้าหากัน มือของเฉินชางกำลังกุมมือของฉินเยว่เอาไว้

ผ่านไปนานแล้วฉินเยว่ก็ยังไม่ยอมขึ้นมา!

ทั้งสองคุยกันกระหนุงกระหนิงคล้ายมีเรื่องคุยกันไม่จบไม่สิ้น

จี้หรูอวิ๋นเห็นภาพนี้ก็ทั้งโหยหาและเบิกบานใจ

เฉินชางและฉินเยว่ยืนหันหน้าเข้าหากันอยู่ข้างล่าง

“กลับบ้านเถอะครับ!” เฉินชางพูดยิ้มๆ

ฉินเยว่พยักหน้าแล้วตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มว่า “คุณไม่มีอะไรอยากบอกฉันหน่อยเหรอคะ”

เฉินชางชะงักไปเล็กน้อย เขาใคร่ครวญครู่หนึ่ง “รีบนอนนะครับ!”

ฉินเยว่กลอกตาใส่ทันที “มีอีกไหมคะ”

เฉินชางรีบเค้นสมองคิด ทันใดนั้นเขาก็คิดถึงมุกในอินเตอร์เน็ตขึ้นมาได้จึงรีบฉีกยิ้มเบิกบาน พูดไปว่า “คุณอยากให้ผมขึ้นไปดื่มน้ำเหรอครับ ไม่ต้องหรอก!”

ฉินเยว่รู้สึกขัดใจจริงๆ เธออยากตบเฉินชางจนหน้าทิ่มดินให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย สุดท้ายก็พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “พ่อฉันอยู่บ้านค่ะ ขึ้นไปด้วยกันก่อนสิคะ กินน้ำกินท่าก่อนค่อยกลับ!”

เฉินชางกระสับกระส่ายขึ้นมาโดยพลัน

ช่างมันเถอะ พอเขาคิดถึงสายตาที่ผู้อำนวยการฉินใช้จับจ้องมาที่ตน เขาก็คิดว่าไม่ต้องดื่มน้ำก็ได้ ช่างมันเถอะ

ฉินเยว่เห็นเฉินชางไม่พูดอะไรก็กลอกตาด้วยความขุ่นเคือง