เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 396

บทที่ 396 วิธีการผ่าตัดไม่ใช่ประเด็น!

วันนี้เหล่าเฉินดีใจมาก ถึงกับพาเฉินชางไปกินอาหารกลางวันดีๆ เลยทีเดียว

จางจื้อซินก็อยากไป แต่ติดที่วันนี้ท้องไส้เขาไม่ค่อยดี เหล่าเฉินจึงโทรหาเพื่อนที่ทำงานอยู่ในแผนกระบบทางเดินอาหารและนัดตรวจให้เขา ตัดสินใจแล้วว่าจะให้เขากินยาสักหน่อย มิฉะนั้นวันนี้กินอะไรไปอย่าได้คิดถึงความหอมเลย!

ถึงขั้นอาจส่งผลต่อชื่อเสียงของร้านอาหารด้วยซ้ำ หรือไม่ก็ส่งผลกับความอยากอาหารของทุกคน!

ขณะที่จางจื้อซินอยู่ในอารมณ์หดหู่ เฉินเล็กเฉินใหญ่ก็เดินเคียงกันมาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่งแล้ว

เดิมทียังอยากดื่มสุราสักสองจอก แต่ตอนบ่ายยังต้องทำงานอีก ตอนเย็นเฉินชางก็ต้องอยู่เวร จึงดื่มไม่ได้

อาหารมากมายหลากหลาย ทั้งสองนั่งลงพูดคุยแย้มยิ้มไปด้วยกัน

ทั้งสองไม่ได้นั่งกินข้าวคุยเล่นกันเช่นนี้มาระยะหนึ่งแล้ว ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เฉินชางเดินตามก้นเหล่าเฉินไปทำงานทั้งวัน

“เสี่ยวเฉิน ครั้งนี้ต้องขอบคุณคุณจริงๆ” เหล่าเฉินยิ้ม “มา ผมขอใช้ชาแทนเหล้า ดื่มให้คุณหนึ่งจอก”

เฉินชางรีบยิ้มรับ “เกรงใจเกินไปแล้วครับ คุณสอนอะไรผมเยอะแยะผมยังไม่พูดอะไรเลย เรื่องแค่นี้จะนับเป็นอะไรได้ล่ะครับ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เฉินชางก็ยิ้มกระอักกระอ่วน “อีกอย่างคุณก็มีส่วนร่วมในงานวิทยานิพนธ์จริงๆ และข้อมูลผู้ป่วยทั้งหมดก็เป็นของคุณทั้งนั้น”

เมื่อกล่าวเช่นนี้ออกมา ทั้งสองก็มองตากันยิ้มๆ

เฉินปิ่งเซิงยิ้มแล้วดื่มชาเข้าไปอึกหนึ่ง สายตาจับจ้องเฉินชาง อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “คุณเติบโตแล้วจริงๆ ตอนแรกผมยังรู้สึกไม่ชินเลยด้วยซ้ำ ชินแต่ตอนที่คุณเดินตามอยู่ข้างหลังผม แต่สองเดือนมานี้ อยู่ดีๆ คุณก็ไม่เดินตามผมแล้ว ไม่ชินเลยจริงๆ”

เฉินชางยิ้มบางแต่ไม่ได้พูดอะไร ก็เหมือนกับที่เหล่าเฉินพูด ตอนแรกเฉินชางก็ไม่ชินเช่นกัน แต่ช่วงนี้ยุ่งเกินไปจนไม่มีเวลาคิดอะไรให้มากความ เขาอยากหาเวลาว่างมานั่งรับประทานอาหารดื่มเหล้าและพูดคุยกับเฉินปิ่งเซิงมาตลอด แต่ก็ยุ่งเกินไปจนไม่มีโอกาส

เฉินปิ่งเซิงยิ้ม “ตอนนี้ก็นับว่าคุณเป็นพลังรุ่นใหม่ของแผนกฉุกเฉินแล้วนะครับ”

เฉินชางหัวเราะ จากนั้นจึงถือโอกาสประจบประแจง “เป็นเพราะคุณสอนมาดีไงล่ะครับ”

เหล่าเฉินส่ายหน้า “ตีเหล็กยังต้องดูวัตถุดิบ คุณเป็นคนมีพรสวรรค์และเรียนรู้เร็ว จะว่าไปผมก็รู้สึกเสียใจบ้างแล้วเหมือนกันที่ให้คุณอยู่แต่ในแผนกฉุกเฉิน คุณเป็นคนที่เกิดมาเพื่อเป็นศัลยแพทย์ ผมไม่เคยเห็นใครมีพรสวรรค์มากกว่าคุณเลย ผมควรให้คุณสัมผัสกับการผ่าตัดเร็วกว่านี้จริงๆ ไม่งั้นตอนนี้คุณอาจผ่าตัดคนเดียวได้แล้ว”

“แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ตอนนี้การผ่าตัดของคุณก็เยี่ยมมาก ไม่ว่าจะผ่าตัดอะไรก็ทำได้เร็วจนเหมือนเข้าถึงแก่นแท้ได้เสมอ บอกตามตรง ผมเคยเห็นการผ่าตัดไส้ติ่งและการผ่าตัดถุงน้ำดีของคุณแล้ว ดีกว่าผมซะอีก”

เหล่าเฉินประเมินค่าเฉินชางไว้สูงมาก แต่ทันใดนั้นเอง อยู่ดีๆ เฉินปิ่งเซิงก็พลิกบทสนทนา จับจ้องไปที่เฉินชางแล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า “แต่คุณจะละทิ้งเป้าหมายหลักไปเพราะอย่างอื่นไม่ได้!”

ประโยคนี้ทำให้เฉินชางชะงักไป

หมายความว่ายังไงกันแน่

เฉินปิ่งเซิงมองเฉินชางแล้วพูดอย่างจริงจังต่อไปว่า “การผ่าตัดเป็นวิถีทางไม่ใช่เป้าหมาย ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจจุดนี้”

เฉินชางมองเห็นความสงบและมั่นคงในดวงตาของอีกฝ่าย ทำเอาเขาชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นจึงซึมซับประโยคที่ว่า ‘การผ่าตัดเป็นวิถีทางไม่ใช่เป้าหมาย’ อย่างอ้อยอิ่ง

ทันใดนั้น หลายสิ่งหลายอย่างที่เฉินชางไม่เคยคิดก็ปรากฏในสมอง

เหล่าเฉินกล่าวต่อไปว่า “เป้าหมายของการรักษาก็คือการช่วยชีวิต ส่วนการผ่าตัดเป็นเพียงวิธีการรักษาอย่างหนึ่งเท่านั้น คุณผ่าตัดได้ดี เรื่องนี้ผมยอมรับ นี่คือพรสวรรค์ของคุณ แต่คุณต้องจำไว้ว่าการรักษาไม่ได้มีเพียงการผ่าตัดเท่านั้น”

“ที่ผมพูดเรื่องพวกนี้กับคุณเพราะไม่อยากให้คุณสูญเสียตัวตน! คุณเป็นหมอ ไม่ใช่ช่างฝีมือ คุณไม่จำเป็นต้องทำได้แค่การแกะสลัก คุณไม่จำเป็นต้องพิจารณาแค่ว่าจะแกะสลักได้หรือเปล่า ในฐานะที่เป็นศัลยแพทย์ สิ่งที่คุณต้องทำไม่ใช่แค่การผ่าตัดให้ดีเท่านั้น แต่ยังต้องวินิจฉัยโรคให้แน่ชัด แยกแยะโรคภัยให้ได้ พิจารณาการรักษาให้ดี วางแผนการรักษาให้สมบูรณ์แบบ ขณะผ่าตัดก็หาวิธีรักษาทางอายุรศาสตร์ไปด้วย…”

“ดังนั้นคุณจะเหลิงไม่ได้เด็ดขาด จะสูญเสียตัวตนเพียงเพราะคุณผ่าตัดดีๆ แค่ไม่กี่เคสไม่ได้ เส้นทางการแพทย์ยาวไกล ความรู้ลึกซึ้งกว้างขวาง คุณจะต้องเรียนรู้ให้มาก!”

คำพูดของเหล่าเฉินทำให้เฉินชางสะท้อนใจ และทำให้เขาได้สติมากขึ้น