เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 412

บทที่ 412 หนึ่งปีสี่ฤดู ไม่ว่าหนาวหรือร้อนล้วนเป็นคุณ! (Part2)

อันเยี่ยนจวินก็เป็นเช่นนี้เอง เขามักบอกผู้ป่วยให้ทราบถึงปัญหาด้วยท่าทางเคร่งขรึมและจริงจัง นั่นเป็นเพราะเขากลัวว่าผู้ป่วยจะไม่ให้ความสำคัญมากพอ อย่างไรก็ต้องทำให้อีกฝ่ายใส่ใจมากขึ้นให้ได้ และเรื่องพวกนี้ก็คือความจริง

สีหน้าคุณยายเปลี่ยนไปโดยพลัน เธอตกใจมากจริงๆ ถึงขั้นรีบตอบรับไปว่า “ได้ค่ะ ได้ ได้ค่ะ ขอบคุณหมออันมากนะคะ ฉันจะจำไว้”

กล่าวจบก็ใช้มือทั้งสองกุมมือหัวหน้าแผนกอัน มองอันเยี่ยนจวินด้วยสายตาซาบซึ้ง “หมออัน รบกวนคุณแล้ว คุณรีบไปกินข้าวเถอะค่ะ”

อันเยี่ยนจวินล้างมือแล้วกลับไปกินข้าวตามปกติ

บางทีใครหลายคนอาจคิดว่ามันสกปรก ซึ่งอันที่จริงจะสกปรกหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับมาตรฐานการมองของตัวหมอเอง

คุณคิดว่าโรงแรมสะอาดหรือไม่ ดูผิวเผินแล้วสะอาดสะอ้านเงาวับ

แล้วคุณว่าห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาลสะอาดหรือไม่ ดูผิวเผินทั้งเก่าและโทรม!

อันที่จริงความสะอาดในสายตาของหมอก็คือไม่มีแบคทีเรีย ไม่มีเชื้อโรค ไม่ใช่เพียงดูผิวเผินแล้วสะอาดสะอ้านเงาวับ เช่น ห้องพักผู้ป่วย ห้องสังเกตอาการ ห้อง ICU รวมไปถึงผ้าห่มผ้าปู ทุกอย่างจะต้องผ่านขั้นตอนการฆ่าเชื้อโรคและแบคทีเรียมาแล้วทั้งนั้น

เมื่ออันเยี่ยนจวินกลับมาแล้ว เฮ่อลี่ก็หัวเราะ “คุณทำงานไปเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันกลับแล้ว พรุ่งนี้อย่าลืมเอากล่องอาหารกลับด้วยนะคะ ลูกทำการบ้านอยู่ที่บ้านแล้ว”

อันเยี่ยนจวินรีบลุกขึ้นเดินไปส่งที่ประตูแผนกฉุกเฉิน เฮ่อลี่เดินไปวาดขาขี่รถจักรยานยนต์ไฟฟ้า “อ่า คุณกลับไปเถอะ ฉันไปก่อนนะคะ”

จากนั้นเธอก็โบกมือลาแล้วขับรถจากไป

อันเยี่ยนจวินมองรถจักรยานยนต์ไฟฟ้าของเธอจนไม่เห็นเงาแล้วค่อยเดินกลับไป

ฉางลี่น่าที่อยู่ข้างๆ ทอดถอนใจออกมา “เฮ้อ ดีจริงๆ! อิจฉาค่ะ…”

ตอนนี้เองพยาบาลฝึกงานคนหนึ่งอดถามไม่ได้ว่า “หมออัน ภรรยาคุณทำงานอะไรหรือคะ”

อันเยี่ยนจวินยิ้ม “เป็นพนักงานขายที่ร้านเสื้อผ้าแห่งหนึ่งน่ะครับ ลำบากมากเลยทีเดียว”

พยาบาลน้อยได้ยินดังนั้น แม้ปากจะไม่ได้พูดอะไรแต่ในใจก็คิดว่า มิน่าล่ะ ถึงดีกับหมออันขนาดนี้…

ในสายตาของเธอ อันเยี่ยนจวินเป็นหมอระดับรองหัวหน้าแผนกของโรงพยาบาลอันดับสอง เป็นคนที่ยอดเยี่ยมมาก ในอนาคตคงได้เป็นหัวหน้าแผนก ส่วนเฮ่อลี่เป็นพนักงานขายที่ใครๆ ก็ทำได้ เมื่อเทียบคุณค่ากันแล้ว เธอรู้สึกว่าไม่ค่อยเหมาะสมนัก

ดังนั้นในความคิดของเธอ เฮ่อลี่ดีกับอันเยี่ยนจวินเพราะกลัวอันเยี่ยนจวินไม่ต้องการเธออีก ถึงอย่างไรเธอก็มองว่าตำแหน่งฐานะของอันเยี่ยนจวินสูงกว่าภรรยามากเลยทีเดียว

ตอนนี้ดูเหมือนอันเยี่ยนจวินจะรู้ความคิดของพยาบาลน้อยจึงอดพูดไม่ได้ว่า “เทียบกับภรรยาแล้ว สิ่งที่ผมมอบให้ครอบครัว สิ่งที่ผมเสียสละเพื่อครอบครัว ยังสู้เธอไม่ได้จริงๆ”

ฉางลี่น่าได้ยินดังนั้นก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันที ปกติอันเยี่ยนจวินเป็นพวกหน้านิ่งใจอ่อน ไม่ค่อยพูดคุยเรื่องครอบครัวกับคนอื่น โดยปกติก็ไม่ค่อยพูดอะไรอยู่แล้วด้วย ดังนั้นจึงอดถามไม่ได้ว่า “หัวหน้าอัน ไม่เคยได้ยินคุณพูดเรื่องนี้มาก่อนเลยค่ะ คุณลองพูดให้สาวๆ พวกนี้ฟังหน่อยสิคะ”

ความจริง โดยปกติอันเยี่ยนจวินไม่ชอบพูดเรื่องของตัวเอง และยิ่งไม่ชอบพูดถึงเรื่องครอบครัว เดิมทีเขาก็มีนิสัยพูดน้อยอยู่แล้วจึงพูดเรื่องซุบซิบนินทาเช่นนี้กับคนอื่นน้อยมาก

“ผมกับภรรยารู้จักกันมายี่สิบกว่าปีแล้วครับ คบกันมายี่สิบกว่าปีแล้ว พวกเราสองคนเป็นคนบ้านเดียวกัน ตอนอยู่มัธยมต้นก็นั่งโต๊ะเดียวกัน ภรรยาผมไม่ชอบเรียน แต่ความจริงเธอฉลาดมาก ครอบครัวเธอมีพี่ชายและน้องชายที่ต้องเรียนหนังสือ ในยุคนั้นชาวบ้านในชนบทส่งเสียลูกสามคนไม่ไหว”

“ตอนนั้นพวกเราคบกัน หรืออาจเรียกได้ว่าพวกเราแอบคบกันก็ได้ เพราะไม่มีใครกล้าพูดออกไป พอเรียนจบชั้นมัธยมต้น ภรรยาผมก็ไม่ได้เรียนต่อ แต่เลือกทำงานเลย ผมไปเรียนที่ไหน เธอก็จะไปทำงานที่เมืองนั้น”

“เธอหาเงินมาได้ก็ไม่อยากใช้ซื้อข้าวซื้อเสื้อผ้า เอาแต่เก็บเงินส่งให้ที่บ้าน ส่งเสียพี่ชายและน้องชายให้ได้เรียนหนังสือ แล้วยังหักเก็บไว้ส่วนหนึ่งเพื่อส่งผมเรียนด้วย ตอนนั้นผมสาบานว่าต่อไปจะทำให้เธอมีชีวิตที่ดี”