เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 502

บทที่ 502 รวมตัวที่เมืองอันหยาง!

“ผู้อำนวยการหวัง ติดต่อเรื่องทางฝั่งนั้นเรียบร้อนแล้ว พวกเราไปกันเลยไหมครับ”

วันนี้ผู้จัดการทั่วไปของบริษัทรุ่ยจือกับหวังอวี้ซานและบรรดาผู้อำนวยการโรงพยาบาลเตรียมจะไปเขตโรงพยาบาลใหม่เพื่อเข้าร่วมงานตัดริบบิ้น

โรงพยาบาลไห่ตูซื่อลิ่วพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว การเริ่มสร้างแผนกศัลยกรรมกระดูกในเขตโรงพยาบาลใหม่ สำหรับโรงพยาบาลไห่ตูซื่อลิ่วถือเป็นไต่ระดับขึ้นอีกครั้ง

ความเจริญรุ่งเรืองของโรงพยาบาลไห่ตูซื่อลิ่วหนีไม่พ้นความพยายามของคนรุ่นนี้ และกล่าวได้ว่าหวังอวี้ซานเป็นผู้สร้างผลงานที่ไม่มีใครแทนที่ได้

ยืนอยู่หน้าประตูโรงพยาบาลไห่ตูซื่อลิ่ว นึกย้อนไปถึงภาพของที่นี่เมื่อสิบปีที่แล้ว เมื่อดูความเจริญรุ่งเรืองตรงหน้าอีกครั้ง หวังอวี้ซานก็สูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง นี่คืออาณาจักรที่พวกเขาฝ่าฟันมาด้วยกัน และเป็นเกียรติยศของคนรุ่นพวกเขาด้วย

บนสถานที่แห่งอื่นในตอนนี้ โรงพยาบาลสาขาย่อยแห่งหนึ่งของโรงพยาบาลไห่ตูซื่อลิ่วก็กำลังผุดขึ้นมาใหม่

นั่นกำลังจะเป็นเวทีใหม่แล้ว

ไม่รู้ว่ามีคนหนุ่มสาวเท่าไรที่กำลังจะมอบวัยหนุ่มสาวของตัวเองให้ที่นั่น

ทุกครั้งที่มีการก่อสร้างเขตโรงพยาบาลใหม่ หวังอวี้ซานจะทอดถอนใจด้วยความปลดปลง ตอนที่บริหารเขตโรงพยาบาลใหม่ เขาจะไปกล่าวสุนทรพจน์ ระดมเจ้าหน้าที่ ไปบอกคนหนุ่มสาวเหล่านั้นว่าอนาคตอยู่ในมือพวกเขา

ครั้งนี้ก็อาจไม่ใช่ข้อยกเว้น

ทันใดนั้น จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ขณะที่มองหน้าจอโทรศัพท์ หวังอวี้ซานก็ตัวสั่นเล็กน้อย ผ่านไปนานกว่าจะดึงสติกลับมาได้

นานแค่ไหนแล้ว

โทรศัพท์สายนี้…ไม่เคยโทรหาฉันมานานเท่าไรแล้ว

ผ่านมาหลายปีขนาดนี้แล้ว เขาเปลี่ยนโทรศัพท์มือถือไปสิบกว่าเครื่อง แต่กลับไม่เคยลืมที่จะบันทึกหมายเลขโทรศัพท์นี้เลย

เพราะหมายเลขโทรศัพท์นี้มีความหมายที่พิเศษ

“ฮัลโหล ศิษย์น้องหญิง!”

เดิมทีคิดว่าพูดออกไปแล้วจะรู้สึกไม่คุ้นเคย แต่ตอนที่เขาเรียกว่า ‘ศิษย์น้องหญิง’ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าทุกอย่างเป็นธรรมชาติมาก ราวกับ…เป็นเมื่อวาน

พอพูดคำว่าศิษย์น้องหญิง ผู้หญิงที่อยู่ปลายสายก็น้ำตาไหลพรากทันที

เธอเอามือบีบจมูกไว้ ไม่ให้น้ำตาไหลลงมา

แต่ว่า…เสียงที่เรียกว่าศิษย์น้องหญิง เธอไม่ได้ยินคำนี้มานานเท่าไรแล้ว นานแค่ไหนแล้วที่ไม่มีคนเรียกเธอแบบนี้

กู้หงเหมยยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตา แล้วตะโกนคำที่ไม่เคยเรียกมานานมากแล้วออกมา แต่กลับเป็นคนที่เธอไม่เคยลืม “ศิษย์พี่”

เสียงเรียกสะอื้นเล็กน้อย แม้กู้หงเหมยจะอายุห้าสิบกว่าแล้ว แต่ตอนนี้เธอก็นึกไม่ถึงเช่นกันว่าหลังจากโทรติดหมายเลขนี้แล้ว เธอจะรู้สึกคุ้นเคยขนาดนี้ เดิมทีนึกว่าจะอึดอัด แต่กลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลย

เรียกศิษย์พี่อีกครั้ง เป็นศิษย์พี่ตลอดไป

คำว่าศิษย์พี่นี้กลับทำให้หวังอวี้ซานน้ำตาคลอและปากสั่นเช่นเดียวกัน

“ศิษย์พี่ ไปหรือเปล่าคะ” กู้หงเหมยสงบสติอารมณ์แล้วเอ่ยถาม

“ไปไหน” หวังอวี้ซานงงไปชั่วขณะ

กู้หงเหมยชะงักทันที “พวกเขา…ไม่ได้เชิญพี่เหรอคะ”

หวังอวี้ซานแปลกใจกว่าเดิม!

“ศิษย์น้องหญิง หมายความว่ายังไง”

“เฉินชางไม่ได้ส่งวีแชทหาพี่เหรอ” กู้หงเหมยถาม

หวังอวี้ซานเปิดวีแชท มีข้อความหลายชุดกลบข้อความหนึ่งไว้ ในแต่ละวันมีข่าวสารมากเกินไป เขาเองก็ดูไม่ทันเช่นกัน พอเลื่อนลงมาเรื่อยๆ ถึงได้เห็นข้อความที่เฉินชางส่งมา

ตอนที่เห็นข้อความของเฉินชาง หวังอวี้ซานก็เผลอสติหลุดไปครู่หนึ่ง!

ทังจินโปไปที่นั่นแล้ว!

ผ่านไปหลายนาทีหลังจากนั้นเขาถึงดูหมด เป็นประโยคสั้นๆ สิบกว่าประโยค เขาดูไปสิบกว่ารอบ…

เขานึกย้อนไปถึงวันคืนที่เคยฝ่าฟันต่อสู้ นึกถึงความดื้อรั้นของคนหนุ่มสาว นึกย้อนถึงวันวานที่มีความหมาย และนึกถึงใบหน้ายิ้มแย้มเหล่านั้นเช่นกัน

จู่ๆ หวังอวี้ซานก็น้ำตาไหลอาบเต็มหน้าโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว เขาวางโทรศัพท์ลงแล้วใช้สองมือปิดหน้าไว้ แต่น้ำตากลับยังไหลลงมาจากปลายนิ้ว

คนขับรถกำลังมองหวังอวี้ซาน แต่ไม่ได้พูดอะไร เขาไม่รู้ว่าผู้อำนวยการเป็นอะไรไปแล้ว