บทที่ 504 จำเป็นต้องผ่าตัด!
ชีวิตคนเรา เดิมทีก็ไม่ได้ดำเนินตามบทอยู่แล้ว!
……
เจียงเทาเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อย จองร้านอาหารไว้แล้ว
ไม่ว่าจะเป็นหวังอวี้ซาน ฉางหงเหล่ย หรือกู้หงเหมยก็ล้วนเฝ้าคอย ความรู้สึกยามได้พบกันใหม่หลังจากห่างหายกันไปนานจะเป็นอย่างไร
เพราะการมาเยือนของศาสตราจารย์ทัง การผ่าตัดของวันเสาร์จึงเยอะขึ้นมาหน่อย ใช้เพื่อแลกเปลี่ยนความรู้และถามตอบกัน
เวลาประมาณหกโมงเย็น ทุกคนก็กลับมาอย่างพึงพอใจ
ทังจินโปมองเฉินชาง “เสี่ยวเฉิน ครั้งนี้ผมได้อะไรไม่น้อยเลยจริงๆ ได้รับแรงบันดาลใจมากมาย รอให้ผมกลับไปก่อน ผมจะตั้งใจสรุปเนื้อหาให้ดี แล้วพวกเราก็มาแลกเปลี่ยนความเห็นกันอีกครั้ง”
เฉินชางตอบยิ้มๆ “ศาสตราจารย์ทังเกรงใจเกินไปแล้วครับ ผมต่างหากที่ได้เรียนรู้อะไรมากมายจากศาสตราจารย์ทัง!”
ทั้งสองพูดคุยกันขณะเดินออกจากห้องผ่าตัด โทรศัพท์มือถือของเฉินชางมีเสียงแจ้งเตือนวีแชทดังนั้น เขาหยิบขึ้นมาดู พบว่าเป็นเจียงเทา
“ทางนี้เตรียมการไว้เรียบร้อยแล้วครับ ตึกตงเย่ว์ ห้องไพรเวทหนานเหล่าเก๋อ”
เฉินชางอ่านในใจเงียบๆ ดีมาก!
เขาบอกศาสตราจารย์ทังว่า “วันนี้ตอนบ่ายเพิ่งผ่าตัดไป ลำบากศาสตราจารย์ทังแล้ว คืนนี้พวกเราจองโต๊ะที่ภัตตาคารอาหารตงหยางไว้ จะพาศาสตราจารย์ทังไปชิมอาหารพื้นเมืองตงหยางของพวกเราสักหน่อย!”
ขณะที่พูดคุยกัน พวกเขาก็เดินไปทางโรงแรมที่จองไว้
ตอนที่ทังจินโปผลักประตูเข้ามา ภาพที่ปรากฏตรงหน้าก็ทำให้เขาตะลึงค้างทันที!
ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น แม้แต่หวังอวี้ซานก็ยืนขึ้นเช่นกัน กู้หงเหมยกับฉางหงเหล่ยล้วนยืนขึ้นมองทังจินโป
ทั้งสี่ยืนสบตากันอย่างนี้ แล้วจู่ๆ ก็หัวเราะลั่นออกมา
เพียงชั่วพริบตานี้
เรื่องในอดีตอาจเหมือนควันที่สลายไปแล้ว
ยามกลับมาพบกันอีกครั้ง พวกเขาไม่ใช่คนหนุ่มสาวอีกต่อไป
วัยหนุ่มสาวผ่านไปอย่างไร้ค่า
เรื่องราวฉายซ้ำอีกครั้ง
ความไม่พอใจในอดีตไม่ว่าจะมากขนาดไหน
ก็สูญสิ้นไปหมดแล้วเพียงชั่วพริบตาที่ยิ้มให้กัน
……
เฉินชางกำลังมองคนกลุ่มนี้พร้อมรอยยิ้ม จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขายกโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย
ปลายสายเป็นสือน่า “เสี่ยวเฉิน แผนกฉุกเฉินมีผู้ป่วยอายุไม่ถึงสามขวบ มือขวา…ทั้งมือทั้งนิ้วคลายออกไม่ได้ ฉันคิดว่าอาจจะเป็นภาวะกล้ามเนื้อหดรั้งภายหลังการขาดเลือด[1]…
…คุณอยู่กับศาสตราจารย์ทังหรือเปล่า หรือไม่อย่างนั้น…มาดูด้วยกันเลยดีไหม ผู้ป่วยอยู่ใน…สถานการณ์พิเศษ!”
เฉินชางชะงักทันที จากนั้นก็พยักหน้า “ได้ครับ อาจารย์สือ คุณรอสักครู่ครับ พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้”
เฉินชางเงยหน้ามองอาจารย์ทั้งสี่ แล้วอดพูดไม่ได้ว่า “อาจารย์ทุกท่านครับ แผนกฉุกเฉินมีผู้ป่วยเด็กคนหนึ่ง แผนกศัลยกรรมกระดูกวินิจฉัยแล้วว่าเป็นภาวะกล้ามเนื้อหดรั้งภายหลังการขาดเลือด เอ่อ คือ…ขออภัยจริงๆ ครับ…”
พอพวกหวังอวี้ซานได้ยินเฉินชางพูดดังนั้นก็พากันขมวดคิ้วทันที
ภาวะกล้ามเนื้อหดรั้งภายหลังการขาดเลือด?
นี่ไม่ใช่อาการป่วยเล็กๆ เลย!
ภาวะกล้ามเนื้อหดรั้งภายหลังการขาดเลือดพบได้น้อย แต่หากเกิดขึ้นแล้วก็จะส่งผลร้ายแรง!
อย่าว่าแต่ที่โรงพยาบาลอันดับสองเลย ต่อให้เป็นที่ปักกิ่ง เซี่ยงไฮ้ กว่างโจว ก็ต้องไปโรงพยาบาลใหญ่ๆ ถึงจะรักษาได้
พอนึกถึงตรงนี้ ทั้งสี่ก็ก็สบตากันแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมกัน
เฉินชางกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง หวังอวี้ซานก็ชิงพูดก่อนแล้ว “ไปกันเถอะ!”
ทั้งสี่เด็ดขาดและรวดเร็ว พอลุกขึ้นก็เดินออกไปข้างนอกทันที ในฐานะแพทย์ พวกเขาเตรียมพร้อมทำศึกทุกเมื่ออยู่แล้ว
ถ้าจะบอกว่าตรงไหนมีโจรตรงนั้นมีตำรวจ
เช่นนั้น ที่ไหนมีผู้ป่วยที่นั่นก็มีหมอเหมือนกัน!
เฉินชางหันไปมอง NPC ระดับสูงผู้เปล่งประกายทั้งสี่ที่แย่งกันเดินออกประตูไป จู่ๆ ก็รู้สึกประทับใจ นี่สินะคนรุ่นก่อน!
ไม่ใช่เพียงความสามารถเท่านั้น แต่ยังมีหัวใจที่มีต่อผู้ป่วยด้วย!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ