เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 94
สรุปบท บทที่ 94 ผมทำได้!: เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ
ตอน บทที่ 94 ผมทำได้! จาก เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 94 ผมทำได้! คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายSlice of Life เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
คำพูดของต้วนปัวมีระดับจริงๆ ทำให้คนอื่นหาจุดอ่อนของเขาไม่เจอ!
ที่สำคัญก็คือเขาพูดได้ตรงจุด!
คนหนุ่มสาวกลัวอะไรที่สุด?
กลัวปัญหาลุกลามใหญ่โตไงล่ะ!
คนหนุ่มสาวพวกนี้ มอบแสงสว่างให้นิดหน่อยก็อยากโชติช่วง มอบหยดน้ำให้นิดหน่อยก็อยากไหลหลาก
ต้วนปัวคิดจะทำอะไรหรือ?
เขาคิดจะก่อเรื่องให้ใหญ่โตไงล่ะ!
ตอนนี้แผนกฉุกเฉินมีผู้ป่วยเข้ามากลุ่มใหญ่ แพทย์อาวุโสรับมือไม่ทันแน่นอน ส่วนแพทย์รุ่นเล็กก็ไม่เชี่ยวชาญการผ่าตัด เฉินชางก็เป็นเหมือนลูกวัวแรกเกิดไม่รู้จักหวาดกลัวเสือร้าย ให้กำลังใจนิดหน่อยจะต้องเกิดความทะเยอทะยาน คิดอยากลองดูแน่นอน
คนอาชีพอื่นอาจไม่เข้าใจ แต่คนอาชีพเดียวกันต่างรู้ดี
การผ่าตัดไส้ติ่งและถุงน้ำดีไม่เหมือนกัน
ทุกปีมีคนเป็นโรคต่างๆ จากการผ่าตัดถุงน้ำดีมากแค่ไหนกัน?
หากไม่ระวังเพียงนิดเดียวจนน้ำดีรั่วระหว่างการผ่าตัด เท่านี้ก็ทำให้แผนกฉุกเฉินมีปัญหาแล้ว
เมื่อถึงตอนนั้นไม่ว่าคุณจะมีคนมากแค่ไหนก็คุ้มครองคุณไม่ได้!
คำพูดก็พูดออกไปแล้ว ต้วนปัวจึงคิดจะไปเสียที หันไปพูดกับสือน่าว่า “หมอสือ ผมขอตัวก่อนนะครับ ที่แผนกยังมีงานอีกเยอะ หมอเฉินก็พยายามเข้านะครับ! ผมจะคอยดูคุณ”
สือน่าได้ยินดังนั้นก็รีบลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวก่อนค่ะหมอต้วน”
ต้วนปัวหันมา “มีอะไรหรือครับ?”
สือน่าเรียบเรียงคำพูดครู่หนึ่ง “เตียงของแผนกฉุกเฉินมีจำกัด ยิ่งไปกว่านั้นจำนวนหมอก็มีจำกัดเหมือนกัน หากว่ากันตามปกติ หลังจากผู้ป่วยถูกส่งมาคัดกรองโรคที่แผนกฉุกเฉินแล้วก็จะถูกส่งไปรักษาตัวที่แผนกต่างๆ ผู้ป่วยโรคเฉพาะทางจะถูกส่งไปยังแผนกที่เกี่ยวข้อง ฉันคิดว่าควรส่งตัวผู้ป่วยสองสามคนที่คุณตรวจเมื่อครู่นี้ไปรักษาตัวที่แผนกศัลยกรรมทั่วไป เพราะจะยังไงพวกคุณก็ถือว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางมากกว่าทางนี้!”
ต้วนปัวได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมา “นี่…ไม่ใช่ว่าไม่ได้นะครับ ถึงตามหลักจะเป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้แผนกของพวกเราเต็มแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นตารางผ่าตัดก็เต็มแล้วเหมือนกัน ถ้ารับผู้ป่วยเหล่านี้ไปคงไม่มีทางจัดวันผ่าตัดให้ได้หรอกครับ! อีกอย่าง หากไม่รีบจัดเวลาผ่าตัดให้ผู้ป่วยเหล่านี้เร็วๆ อาจจะเกิดการเปลี่ยนแปลงทางอาการได้ ความรับผิดชอบนี้ผมรับไม่ไหวจริงๆ! ดังนั้น…ถึงอยากจะช่วยแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกครับ!”
เมื่อเขากล่าวออกมาเช่นนี้ สือน่าพลันหน้าเปลี่ยนสี เรียกได้ว่าคำพูดนี้ของต้วนปัวบีบบังคับจนเธอไม่มีทางถอยแล้ว!
“ไม่งั้น…หมอต้วน พวกเรามีห้องผ่าตัดว่างอยู่ห้องหนึ่ง รบกวนคุณดูให้หน่อยนะคะว่าแผนกศัลยกรรมทั่วไปมีหมอมาช่วยผ่าตัดได้กี่คน ให้พวกเขาร่วมมือกับแผนกฉุกเฉินของพวกเรา เป็นยังไงคะ?”
สือน่าพยายามคิดหาวิธีอย่างสุดความสามารถแล้ว ทว่าต้วนปัวกลับถอนใจออกมาอีกครั้ง “คือ…ผมต้องเข้าเวรน่ะครับ ปลีกตัวออกมาไม่ได้ ส่วนหมอคนอื่น…ผมไม่สะดวกติดต่อ ไม่งั้นเอาแบบนี้เป็นไงครับหมอสือ เดี๋ยวผมส่งเบอร์โทรศัพท์ของพวกเขาให้คุณ คุณก็ติดต่อพวกเขาเอง เป็นไงครับ?”
เมื่อพูดจบต้วนปัวก็ส่งเบอร์โทรศัพท์ของหมอในแผนกไปในวีแชทสือน่าอย่างเป็นมิตร
หลังจากต้วนปัวไปแล้ว สือน่าก็โทรหาเบอร์เหล่านั้นอย่างจนใจรอบหนึ่ง ไม่ต่างจากที่คิด ทุกคนยุ่งมาก ทุกคนต่างก็มีธุระ!
แบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน!
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป สือน่าต้องร้อนใจตายแน่นอน
หรือจะหาหมอจากโรงพยาบาลอื่นมาช่วยผ่าตัดดี?
ไม่ได้!
ความคิดนี้เพิ่งจะเกิดขึ้นก็ถูกสือน่าปัดทิ้งทันที หากทำเช่นนี้เรื่องคงยุ่งยากขึ้นไปอีก
มิฉะนั้นให้ศูนย์ฉุกเฉิน 120 ติดต่อผู้ป่วยเพื่อทำการโอนย้ายไปโรงพยาบาลอื่นดีหรือไม่?
แต่ถ้าหากโอนย้ายไปโรงพยาบาลอื่นตอนนี้ จะถูกผู้ป่วยด่าหรือเปล่า?!
นี่ไม่สำคัญอีกแล้ว
ถ้าจะถูกด่าก็ทำได้แค่ยอมถูกด่าไปเท่านั้น
อย่างไรเสียสุขภาพของผู้ป่วยก็สำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด หากเกิดเรื่องขึ้นมาจะเกี่ยวพันไปถึงแผนกฉุกเฉินและหมอทุกคนด้วย
เมื่อคิดถึงตรงนี้ สือน่าก็หันมาพูดกับเฉินชางว่า “เสี่ยวเฉิน เตรียมติดต่อญาติผู้ป่วย ไปพูดคุยกับพวกเขาให้ดี บอกให้พวกเขา…ติดต่อศูนย์ฉุกเฉิน 120 หรือไม่ก็ทำเรื่องโอนย้ายโรงพยาบาลโดยตรง”
เมื่ออีกฝ่ายพูดออกมาเช่นนี้ เฉินชางก็ชะงักไป “นี่…อาจารย์สือ พวกเรามีห้องผ่าตัดว่างอยู่ไม่ใช่หรือครับ พวกเราทำกันเองก็ได้นะครับ! อีกอย่างผู้ป่วยก็อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ถ้ายังติดต่อศูนย์ฉุกเฉิน 120 ให้ย้ายโรงพยาบาลอีก เกิดเรื่องนี้ลือออกไปคงขายหน้าแย่…”
“อาจารย์สือครับ ผมเข้าใจความหมายของคุณดี แต่ว่า…ผมผ่าตัดถุงน้ำดีได้จริงๆ นะครับ! ยิ่งไปกว่านั้น…ยังเชี่ยวชาญมากด้วย”
สือน่าได้ยินคำพูดของเฉินชางก็หันไปมอง ความประทับใจที่เธอมีต่อเฉินชางค่อนข้างดี เด็กคนนี้เป็นคนซื่อสัตย์จริงใจ ไม่ใช่คนที่ชอบพูดจาโอ้อวด เห็นเขายืนยันหนักแน่นว่าตัวเองทำได้แบบนั้น…หรือว่า…เขาจะทำได้จริงๆ?
ถ้าคำพูดนี้หวังหย่งเป็นคนพูด สือน่าจะไม่เชื่อไปกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์!
แต่เฉินชางยืนยันหนักแน่นขนาดนี้เธอจึงลังเล “เฉินชาง นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น คุณเข้าใจหรือเปล่า? นี่เกี่ยวพันไปถึงชีวิตและความปลอดภัยของผู้ป่วย ไม่อนุญาตให้ทำครึ่งๆ กลางๆ เด็ดขาด”
เฉินชางพยักหน้า “อาจารย์สือ ผมรู้แก่ใจดี! ผมไม่เอาอาชีพของตัวเองมาล้อเล่นหรอกครับ และยิ่งไม่เอาผู้ป่วยมาล้อเล่นด้วย”
สือน่าไม่ใช่สาวน้อยขี้ลังเล ในฐานะที่เป็นหัวหน้ากลุ่มย่อยฝ่ายศัลยกรรมของแผนกฉุกเฉิน ตอนนี้เธอต้องตัดสินใจให้เด็ดขาด!
สือน่าเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงพูดขึ้นว่า “เตรียมตัวให้ดี เตรียมผ่าตัด!”
เฉินชางได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้ายินดี รีบพยักหน้ารับทันที
วันนี้มีผู้ป่วยต้องผ่าตัดหกคน หากเฉินชางทำคนเดียวคงยุ่งจนทนไม่ไหวแน่นอน ต้องหาผู้ช่วย!
คิดถึงตรงนี้เฉินชางก็โทรหาหวังหย่ง “ตอนบ่ายมีผ่าตัดหลายเคส คุณว่างหรือเปล่าครับ?”
หวังหย่งกำลังถือปืน 98k [1]เล็งไปที่ศีรษะศัตรู หากยิงออกไป แอร์ดรอป[2]ของอีกฝ่ายจะเป็นของตนแล้วสินะ? ในขณะที่กำลังจะยิงออกไป เฉินชางก็โทรเข้ามาพอดี
“ผ่าตัด? ผ่าตัดอะไรครับ!” หวังหย่งนั่งยืดตัวตรง รีบถามออกไปทันที
ในตอนนี้ สิ่งที่เขาขาดที่สุดก็คือโอกาสในการผ่าตัด อีกไม่นานจะมีการทดสอบแล้ว หากเข้าร่วมการผ่าตัดได้มากเท่าไหร่ก็ต้องคว้าไว้เท่านั้น
เฉินชางพูดว่า “ผ่าตัดถุงน้ำดีน่ะครับ!”
หวังหย่งตกตะลึงไปแล้ว เฉินชางทำการผ่าตัดที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ได้ด้วยหรือ?
[1] ปืน 98k หรือ คาราบีเนอร์ 98 คุส เป็นปืนเล็กยาวหรือไรเฟิลแบบระบบลูกเลื่อน ลำกล้องขนาด 7.92×57mm หรือ 8 mm ตลับกระสุนเมาเซอร์
[2] การส่งของจากเครื่องบินโดยใช้ร่มชูชีพ
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ