เป็นคุณ เพียงคุณเท่านั้น นิยาย บท 10

“เธอเป็นหัวหน้าที A ส่วนฉันก็เป็นหัวหน้าทีม B เราทั้งคู่มีตำแหน่งที่เหมือนกันในบริษัท! ซ่งเหมี่ยว เธอทำแบบนี้เป็นการดูถูกการจัดการของผู้บริหารระดับสูงนะ หรือว่าเธอมีการแลกเปลี่ยนที่บอกใครไม่ได้กับฮั่วซื่อแล้วกลัวฉันรู้ ถึงได้กันฉันออก!”

เมื่อเห็นว่ามีเพื่อนร่วมงานมามุงดูมากขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของฟังซินก็ฉายแววแห่งความริษยา “อ๋อ ฉันรู้แล้ว ฉันก็ว่าว่าทำไมฮั่วซื่อถึงตอบรับโครงการนี้อย่างง่ายดาย คงจะไม่ใช่เพราะระหว่างเธอกับผู้จัดการหลิวจากแผนกโครงการนั่น...”

เธอหยุดพูด แต่เมื่อเห็นสายตาดูถูกของเพื่อนร่วมงานที่มองซ่งเหมี่ยวแล้ว เธอก็รู้สึกลำพองขึ้นมา “ซ่งเหมี่ยว ผู้จัดการหลิวคนนั้นจะเป็นพ่อเธอได้อยู่แล้วนะ ทั้งแก่ทั้งอัปลักษณ์ ต้องขอบคุณเธอจริงๆ ที่เสียสละตัวเองเพื่อบริษัท แต่ถ้าสุดท้ายแล้ว ฮั่วซื่อไม่ได้เลือกบริษัทของเรา เธอจะไม่ขาดทุนเหรอจ๊ะ...ใช่แล้ว ฉันจำได้ว่าคนที่เธอชอบน่ะคือประธานฉู่ของพวกเราต่างหาก เธอยั่วประธานฉู่ไม่สำเร็จ เลยต้องเปลี่ยนรสนิยมตัวเองให้ต่ำลงขนาดนี้เลย...โอ๊ย...!”

“พูดพอหรือยัง!”

ซ่งเหมียวที่ถือถ้วยกาแฟอยู่ มองหญิงสาวที่เต้นเร่าๆ อยู่ตรงหน้าเพราะถูกกาแฟร้อนๆ สาดใส่

ในใจของเธอรู้สึกปั่นป่วนไปด้วยความขยะแขยง หญิงสาวตรงหน้าคือรสนิยมของฉู่เซ่าเหยียน ผู้หญิงที่รักเงิน โง่เขลา และปากร้าย ฉู่เซ่าเหยียนยินดีจะเข้าหาหล่อนมากกว่าตนเอง เขาต้องเกลียดเธอมากขนาดไหน ถึงได้เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตัวเองแบบนี้!

“โอ๊ยๆ! ซ่งเหมี่ยว เธอมัน...นังแพศยา!”

วันนี้ฟังซินสวมชุดชาเนลที่ฉู่เซ่าเหยียนเพิ่งซื้อให้ ราคาของชุดชุดหนึ่งเท่ากับเงินเดือนทั้งปีของเธอ เมื่อเห็นคราบกาแฟสีน้ำตาลเลอะยาวตั้งแต่คอปกเสื้อลากเป็นเส้นน่าเกลียวยาวจนถึงชายเสื้อ เธอแทบคลั่ง!

“ปากของเธอน่ะ ควรทำความสะอาดบ้างนะ”

ซ่งเหมี่ยวอดทนต่ออาการวิงเวียนศีรษะ มือข้างที่ไม่ได้ถือถ้วยของเธอกำแน่นอยู่ข้างลำตัว “ฉันเองก็แปลกใจที่แบบร่างได้รับการคัดเลือก แต่ที่มื้ออาหารเมื่อวานตอนเย็น ประธานฮั่วเป็นคนมาคุยกับฉันเรื่องโครงการนี้เอง เธอลองไปยั่วเขาให้ดูเป็นขวัญตาหน่อยสิ ไหนเธอบอกว่าเธอเป็นหัวหน้าทีม B เธอเคยออกแบบอะไรเป็นชิ้นเป็นอันบ้างไหม ในเมื่อไม่มีความสามารถด้านการออกแบบ ก็ใช้วิธีที่เธอถนัดสิ! ไม่มีใครเขาห้ามเธอนี่”

ทุกคนในบริษัทต่างรู้กันดีว่า ตำแหน่งหัวหน้าทีม B ของฟังซินก็ได้มาโดยการเข้าหาประธานฉู่ คำพูดของซ่งเหมี่ยวที่ว่า ‘ในเมื่อไม่มีความสามารถด้านการออกแบบ ก็ใช้วิธีที่เธอถนัดสิ’ ก็เหมือนกับฝ่ามือที่ปะทะลงบนใบหน้าของเธออย่างรุนแรง

สีหน้าของเธอดูย่ำแย่อย่างที่สุด “เธอ...ซ่งเหมี่ยว...เธอ...”

“มามุงอะไรกันอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องทำงานหรือไง”

ทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำที่เข้มงวดก็เข้ามาทำลายบรรยากาศของผู้คนที่กำลังมุงดู

ฉู่เซ่าเหยียนมาถึงแผนกออกแบบตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน