เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น บทที่ 57 ที่จริงแล้วรักเธอมาก

กลางคืนค่อยๆ มืดลง พระจันทร์ค่อยๆ ส่องสว่าง เมฆดำล่องลอยผ่านไปบนท้องฟ้า แล้วค่อยๆ ขจัดความสว่างไสวทั้งหลายให้หมดไป พื้นปฐพีตกอยู่ในความมืดมิด

โรงเรียนอนุบาลเซอร์ไพรส์ โนเบิล

บริเวณสถานศึกษาในตรอกเล็กมีเงาเคลื่อนไหวอยู่ ฟูกอันเล็กถูกยกไปที่สนามเด็ก เงาร่างเล็กที่ซุกซนทั้งสี่หายไปอย่างรวดเร็ว

เด็กน้อยอายุห้าขวบ มุมมองโลกยังไม่ทันที่จะก่อตัวขึ้น แต่ก็ทำเรื่องกลั่นแกล้งที่กล้าหาญนี้ขึ้นมาได้ ไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาต่างก็เป็นลูกของครอบครัวที่ร่ำรวย เดิมที่กล้าหาญ เพราะถือว่าถ้าทำผิดไป ก็ไม่มีใครกล้าที่จะมาพูดว่าพวกเขาผิดได้

"พี่ใหญ่หมี่ เด็กเหลือขอนั่นต้องตื่นขึ้นมากลางดึก แล้วตกใจอย่างแน่นอน"

"โฮะๆ.....รอใช้โทรศัพท์มาถ่ายรูปเขาก่อนเถอะ พรุ่งนี้จะทำให้เขาอับอาย ทำให้เขาเงยหน้าต่อหน้าสาวๆไม่ได้อีกเลย"

"ถ่ายรูปอะไรกัน? มีกล้องวงจรปิด พรุ่งนี้ดึงออกมาก็ได้แล้ว ไป ไปนอนกันเถอะ!"

หมี่อี้โหยวที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่ปีนี้อายุเพียงห้าขวบ หวีผมเป็นทรงลูกชายในตระกูลขุนนาง ผมมันเป็นเงา แม้ว่าจะอยู่กลางดึกแล้วก็ยังคงรักษาไว้ไม่ให้ยุ่งได้ เผยให้เห็นถึงสถานะของชนชั้นสูง

ก่อนที่จะเข้าไปในตึกหอพัก เขาตั้งใจที่จะหันกลับไปเหลือบมอง หรี่ตาลงแล้วยิ้มเยาะ : "เซียวอู๋เหิน ใครใช้ให้พ่อแม่ของนางตั้งชื่อนายให้โดดเด่นขนาดนี้กัน ฮีโร่เวอร์ชันย่อของเซียงเจียงงั้นเหรอ? เฮอะ นายก็ไปสัมผัสธรรมชาติอย่างใกล้ชิดซะเถอะ เพลิดเพลินกับแสงสว่างของพระอาทิตย์และพระจันทร์ รีบกลายเป็นคนที่ยอดเยี่ยม ไม่อย่างนั้นนายสู้ฉันไม่ได้หรอก"

หลังจากที่เด็กน้อยเข้าไปแล้ว ไฟแสดงสถานะบนกล้องวงจรปิดในแต่ละแยกหยุดกะพริบอย่างกะทันหัน นี่คือสิ่งที่ชี้บอกว่าการควบคุมและคอยสังเกตการณ์เกิดความขัดข้อง

กลางคืนในเดือนสามยังคงเย็นยะเยือก ความมืดบนท้องฟ้ายามค่ำคืนก็มีฝนตกโปรยปรายลงมา

เอี๋ยนต้าฟาถูกคลุมด้วยผ้าห่มผืนเล็ก นอนอยู่ในสนามเด็กเลยอย่างโดดเดี่ยว น้ำฝนตกลงมาบนใบหน้าเล็กอย่างอ่อนโยน และเย็นเยือก เย็นจนเขาสั่นระริกขึ้นมา

หลังจากที่ครั่นเนื้อครั่นตัวเป็นเวลาต่อเนื่องไม่นานนัก เด็กน้อยก็ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น และในเวลาเดียวกันนั้น มีมือของผู้ใหญ่คู่หนึ่งมาปิดอยู่ที่ปากของเขาอย่างกะทันหัน ภายในใจของเอี๋ยนต้าฟาตกใจมาก แต่กลับฉลาดไม่ได้ทำการขยับกายใดๆ แสร้งทำท่าทางว่าหลับสนิท

หากโทรศัพท์ใช้งานไม่ได้ ก็มีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้น นั่นก็คือไม่มีสัญญาณ

เซียวเซิ่งกดโทรศัพท์โทรหาเย่เฟิงทันที ใช้เวลาสามวินาทีก็โทรติดแล้ว เสียงของเย่เฟิงดังมากจากฝั่งตรงข้าม แต่ทว่าเซียวเซิ่งไม่ได้พูดอะไร

เย่เฟิงมีสัญญาณ เอี๋ยนต้าฟาไม่มีสัญญาณ อธิบายได้ว่าโทรศัพท์ของจะต้องอยู่ในระดับน้ำลึกอย่างน้อยครึ่งเมตร ทำให้คลื่นวิทยุถ่ายทอดไปไม่ถึง

“ท่านประธาน ต้าฟาไม่ได้อยู่ในห้อง!”

เย่เฟิงรู้ว่าประธานจะไม่สามารถโทรศัพท์มาหาเขาอย่างไร้เหตุผล ดังนั้นจึงตรงไปยังห้องนอนของเอี๋ยนต้าฟา ไม่คาดคิดว่าจะพบฝูกนอนน้อยลงไปผืนหนึ่ง และดูครูผู้ดูแลก็หลับเหมือนกับหมูตาย

"เฟิง ไปที่สระบัวในโรงเรียนอนุบาล ภายในสามสิบวินาทีไปช้อนเป้าหมายขึ้นมา"

ในฐานะที่เป็นผู้นำ นอกจากเซียวเซิ่งจะมีความเฉียบแหลมด้านการมองทะลุตามธรรมชาติเท่านั้น แล้วยังมีทักษะการวิเคราะห์ที่แหลมคมอีกด้วย แน่นอนว่าวางแผนในกระโจม รบชนะไกลพันลี้!

"ครับ" เย่เฟิงวิ่งด้วยความเร็วร้อยเมตรพุ่งออกไป ราวกับว่าตัวเองเป็นลูกศรพุ่งเข้าไปในสระบัว หัวใจของเขาร้อนรน การเคลื่อนไหวของเขารุนแรงมากเกินไป น้ำในสระสั่นไหวทำให้ตุ๊กตาตัวน้อยที่ขาวราวกับหยกแกะสลักลอยกระเด็นโดนตรง

เผละ!

เย่เฟิงกำลังจิตใจจดจ่ออยู่กับการงม และเด็กน้อยที่อ่อนนุ่มนิ่มคนหนึ่งก็ตกลงมาจากท้องฟ้า แล้วก้นก็นั่งอยู่บนหลังที่แข็งแกร่งของเขา

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ถูกผีทำให้ตกใจกลัว เขาจับข้อเท้าของเอี๋ยนต้าฟาขึ้นมาด้วยความโกรธ แล้วหมุนอยู่สองสามครั้ง

“พี่ฟา?”