เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 57

กลางคืนค่อยๆ มืดลง พระจันทร์ค่อยๆ ส่องสว่าง เมฆดำล่องลอยผ่านไปบนท้องฟ้า แล้วค่อยๆ ขจัดความสว่างไสวทั้งหลายให้หมดไป พื้นปฐพีตกอยู่ในความมืดมิด

โรงเรียนอนุบาลเซอร์ไพรส์ โนเบิล

บริเวณสถานศึกษาในตรอกเล็กมีเงาเคลื่อนไหวอยู่ ฟูกอันเล็กถูกยกไปที่สนามเด็ก เงาร่างเล็กที่ซุกซนทั้งสี่หายไปอย่างรวดเร็ว

เด็กน้อยอายุห้าขวบ มุมมองโลกยังไม่ทันที่จะก่อตัวขึ้น แต่ก็ทำเรื่องกลั่นแกล้งที่กล้าหาญนี้ขึ้นมาได้ ไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาต่างก็เป็นลูกของครอบครัวที่ร่ำรวย เดิมที่กล้าหาญ เพราะถือว่าถ้าทำผิดไป ก็ไม่มีใครกล้าที่จะมาพูดว่าพวกเขาผิดได้

"พี่ใหญ่หมี่ เด็กเหลือขอนั่นต้องตื่นขึ้นมากลางดึก แล้วตกใจอย่างแน่นอน"

"โฮะๆ.....รอใช้โทรศัพท์มาถ่ายรูปเขาก่อนเถอะ พรุ่งนี้จะทำให้เขาอับอาย ทำให้เขาเงยหน้าต่อหน้าสาวๆไม่ได้อีกเลย"

"ถ่ายรูปอะไรกัน? มีกล้องวงจรปิด พรุ่งนี้ดึงออกมาก็ได้แล้ว ไป ไปนอนกันเถอะ!"

หมี่อี้โหยวที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่ปีนี้อายุเพียงห้าขวบ หวีผมเป็นทรงลูกชายในตระกูลขุนนาง ผมมันเป็นเงา แม้ว่าจะอยู่กลางดึกแล้วก็ยังคงรักษาไว้ไม่ให้ยุ่งได้ เผยให้เห็นถึงสถานะของชนชั้นสูง

ก่อนที่จะเข้าไปในตึกหอพัก เขาตั้งใจที่จะหันกลับไปเหลือบมอง หรี่ตาลงแล้วยิ้มเยาะ : "เซียวอู๋เหิน ใครใช้ให้พ่อแม่ของนางตั้งชื่อนายให้โดดเด่นขนาดนี้กัน ฮีโร่เวอร์ชันย่อของเซียงเจียงงั้นเหรอ? เฮอะ นายก็ไปสัมผัสธรรมชาติอย่างใกล้ชิดซะเถอะ เพลิดเพลินกับแสงสว่างของพระอาทิตย์และพระจันทร์ รีบกลายเป็นคนที่ยอดเยี่ยม ไม่อย่างนั้นนายสู้ฉันไม่ได้หรอก"

หลังจากที่เด็กน้อยเข้าไปแล้ว ไฟแสดงสถานะบนกล้องวงจรปิดในแต่ละแยกหยุดกะพริบอย่างกะทันหัน นี่คือสิ่งที่ชี้บอกว่าการควบคุมและคอยสังเกตการณ์เกิดความขัดข้อง

กลางคืนในเดือนสามยังคงเย็นยะเยือก ความมืดบนท้องฟ้ายามค่ำคืนก็มีฝนตกโปรยปรายลงมา

เอี๋ยนต้าฟาถูกคลุมด้วยผ้าห่มผืนเล็ก นอนอยู่ในสนามเด็กเลยอย่างโดดเดี่ยว น้ำฝนตกลงมาบนใบหน้าเล็กอย่างอ่อนโยน และเย็นเยือก เย็นจนเขาสั่นระริกขึ้นมา

หลังจากที่ครั่นเนื้อครั่นตัวเป็นเวลาต่อเนื่องไม่นานนัก เด็กน้อยก็ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น และในเวลาเดียวกันนั้น มีมือของผู้ใหญ่คู่หนึ่งมาปิดอยู่ที่ปากของเขาอย่างกะทันหัน ภายในใจของเอี๋ยนต้าฟาตกใจมาก แต่กลับฉลาดไม่ได้ทำการขยับกายใดๆ แสร้งทำท่าทางว่าหลับสนิท

หน้านาทีต่อมา สระน้ำในบริเวณสถานศึกษาก็ส่งเสียงตูมดังขึ้น

“อา——”

อีกด้านหนึ่ง เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่เหมือนมีอะไรบางอย่างมาตีที่หัวใจ แล้วลุกขึ้นนั่งอย่างกะทันหัน หายใจหอบแรงอย่างตกใจและหวาดผวา

ลูกชาย! เธอฝันร้ายเหรอ ฝันเห็นลูกชายถูกคนมาฆ่า มีดถูกเหวี่ยงไปในแสงจันทร์ที่หนาวสะท้าน เลือดสดไหลหยดลงมาจากศีรษะอันอ่อนนุ่มของเขา!

"หื้อ?" เมื่อตระหนักถึงการเคลื่อนไหว เซียวเซิ่งก็หลับตา แล้วก็อุ้มหญิงสาวเข้ามากอดในอ้อมแขนใหม่อีกครั้ง น้ำเสียงเซ็กซี่อ่อนโยน "ฝันร้ายแล้วใช่ไหม? ไม่ต้องกลัว สามีอยู่นี่~นอนซะนะ เด็กดี~"

เพื่อแลกกับเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นที่รุนแรงมากยิ่งขึ้น เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสูดหายใจร้องไห้สะอึกสะอื้น ฝนน้ำตาตกหนักจนอุปสรรคที่ชัดเจนทำให้หน้าอกที่แข็งแรงของเซียวเซิ่งเปียกชุ่ม

ลูกชายเป็นชีวิตของเธอ ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่ความฝัน หัวใจของเธอก็ยังคงแหลกสลายอยู่ดี มันเจ็บปวดจนไม่มีทางที่จะหายใจ

"เสี่ยวเนี่ยน?" อาการง่วงนอนของเซียวเซิ่งหายไปหมดแล้ว เขาลุกขึ้นนั่งแล้วเปิดโคมไฟติดผนัง เอาผู้หญิงร่างบางมากอดไว้ในอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น ใช้มือเดียวลูบไปที่หลังอันบอบบางที่สั่นเทา เพื่อปลอบโยน

“บอกฉันมา ฝันอะไรอย่างนั้นเหรอ?”

"ฉันฝันเห็นลูกชายถูกคนฆ่าแล้ว ลูกชายของฉัน....ถูกคนทำร้ายแล้ว!" เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสะอึกสะอื้น เสียใจด้วยความเจ็บปวดจนหายใจไม่ออกแล้ว

"ความฝันมักเป็นสิ่งตรงกันข้าม ไม่ต้องกลัว หื้ม?" เขายกนิ้วหัวแม่มือทั้งสองข้างขึ้นมา แล้วเช็ดหยดน้ำตาจากใต้ตาของเธอ เซียวเซิ่งรู้สึกปวดใจเล็กน้อยแล้วจูบที่หน้าผากของเธอ

ก่อนนอนไม่ใช่ว่าเขาพึ่งคุยโทรศัพท์กับเอี๋ยนต้าฟา และโรงเรียนอนุบาลตอนนอนก็ยังมีคุณครูมาคอยดูแล เย่เฟิงก็อยู่ค่อยปกป้องเขา ความเป็นไปได้ที่จะเกิดเรื่องขึ้นมีไม่มาก

"ให้ฉันโทรศัพท์หาเขาหน่อยได้ไหม?" เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนน้ำตาซึมออกมาเป็นจังหวะและวพิงอยู่บนไหลของเซียวเซิ่ง "คุณไม่มีลูก ดังนั้นจึงไม่สามารถเข้าใจได้....รสชาติของแยกเนื้อและกระดูกออกจากกันตายเสียยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่อีกจริงๆ"

"ไม่ต้องร้องไห้แล้ว โอ๊ย?" ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายที่เย็นชาและน่าเกรงขามแค่ไหน ต่างก็กลัวเวลาที่ผู้หญิงของตัวเองร้องไห้ เซียวเซิ่งก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น เขาเอาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเข้าไปอยู่ในผ้าห่มและคลุมไว้อย่างดี แล้วสวมเสื้อคลุมชุดนอนเดินออกไป

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขยี้ตาที่ร้องไห้จนเจ็บ ยกร่างขึ้นมาแล้วถามว่า "คุณจะไปที่ไหน?"

"ไม่อยากห่างจากฉันเหรอ?" เซียวเซิ่งวางมือไว้ที่ลูกบิดประตู แล้วหันกลับมามองที่เธอ "ไม่ใช่ว่าให้ฉันไปโทรศัพท์เหรอ จะไปโทรที่ห้องหนังสือ"

“โทรศัพท์ในนี้ได้ไหม ให้ฉันได้ยินเสียงเขาสักหน่อย?”