เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 56

ร่างสูงใหญ่ของเซียวเซิ่งเดินออกมาจากสถานีตำรวจ เสื้อกันลมสีดำได้หลอมรวมเข้ากับความมืดยามราตรี ชายเสื้อพลิ้วไหวไปตามแรงลม สถานการณ์ของโลกจะเอียงมากแค่ไหนที่สุดแล้วก็อยู่ที่ความกล้าหาญในมือของฉัน

“ท่านประธาน เชิญขึ้นรถครับ”

โอเล่ย์เปิดประตูรถให้เจ้านายอย่างนอบน้อม แล้วอ้อมไปนั่งลงที่ฝั่งคนขับ แต่ก็ไม่ได้ขับรถออกไปในทันที เมื่อครู่ตอนที่เขาเฝ้าอยู่ตรงประตู ได้ยินบทสนทนาของเซิ่งเจียนบุคคลสำคัญทั้งสองแล้ว พูดตามจริง เขาค่อนข้างที่จะความเห็นอกเห็นใจสวี่เจียนและเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน

"ท่านประธาน คิดไม่ถึงเลยว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนและสวี่เจียนกลับกลายเป็นว่ามีความทรงจำที่ซาบซึ้งในบุญคุณมากมายขนาดนี้ แม้แต่ตอนให้กำเนิดลูก ต่างก็เป็นสวี่เจียนที่ช่วยให้กำเนิด"

"คำพูดที่โง่เขลาและอ่อนต่อโลกอย่างนี้ ต่อไปไม่ต้องพูดมันอีกแล้วนะ" อะไรที่เรียกว่าการให้กำเนิดลูก แล้วก็สวี่เจียนช่วยให้กำเนิดลูกล่ะ?

"แต่ท่านต้องเผชิญหน้ากับความรักใคร่ต่อกันระหว่างพวกเขา ไม่แปลกใจเลยที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลืมสวี่เจียนไม่ได้ เป็นใคร ใครก็ลืมบุญคุณอย่างนี้ไม่ได้ ก็เหมือนกับที่ท่านลืมเรื่องที่เอียนหยู่โรวเคยช่วยท่านไม่ได้"

"พูดพอหรือยัง?" ทันใดนั้นเซียวเซิ่งก็มองไปทางโอเล่ย์ ภายในแววตามีเจตนาฆ่าลอยมาเพียงชั่วขณะแล้วหายวับไป

โอเล่ย์ไม่กล้าพูดต่อไปอีกแล้ว ที่จริงแล้วเขาก็ไม่ใช่คนใจดี แต่ก็ไม่ใช่คนเลือดเย็นเช่นกัน แต่ไม่ทันระวังก็จะถูกความชื่นชอบที่มีต่อเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทำให้ใจอ่อนได้

ทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่ โอเล่ย์รีบจุดไฟแช็กในทันที คิดอยากที่จะจุดไฟให้ประธาน

แต่เขาไม่ได้คิดที่จะสูบบุหรี่ เพียงจะคาบไว้ในปากก็เท่านั้น แล้วขยับตำแหน่งไปทางซ้ายทีขวาที ริมฝีปากบางที่บิดไปมาดูเซ็กซี่เป็นพิเศษ

โอเล่ย์มองออกว่าในใจของประธานไม่สงบ จึงว่าไฟแช็กลง แล้วพูดเกลี้ยกล่อมเบา ๆ "เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนค่อนข้างเป็นที่ชื่นชอบ แต่เธอก็มีความรู้สึก ไม่ได้เป็นสัตว์เลี้ยง——"

"ไม่ได้เป็นสัตว์เลี้ยงคืออะไร?" เซียวเซิ่งดีดบุหรี่ออก น้ำเสียงเย็นชามาก และหงุดหงิดอยู่เล็กน้อย

แน่นอนว่า ระดับของเธอสูงกว่าสัตว์เลี้ยงเล็กน้อย อันที่จริงแล้วเธอสามารถพูดได้ สามารถร้องไห้ สามารถหัวเราะ น่าสนใจกว่าสัตว์น้อยทั่วไปมาก

เดาไม่ได้ว่าประธานกำลังคิดอะไรอยู่ โอเล่ย์จึงไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีกแล้ว จากนั้นก็สตาร์ทเครื่องยนต์แล้วขับออกไป.....

เมื่อกลับมาถึงบ้าน เอียนหยู่โรวก็ต้อนรับอยู่ในลานบ้านเหมือนที่ผ่านมา

เธอสวมชุดนอนสีชมพู คอเสื้อผ่ากว้าง ปลิวไปตามแรงลม ที่เหมือนทั้งนางฟ้าทั้งปีศาจ เพียงแต่ว่ามันหนาวจะกอดแขนทั้งสองข้างอย่างสั่นเทา ดวงตาคู่สายเหลือบซ้ายแลขวา นาทีที่มองเห็นเซียวเซิ่ง ดวงตาก็เต็มไปด้วยความดีใจ บินเข้าไปราวกับนกน้อยตัวหนึ่ง แล้วเปิดประตูรถออก

“สามี คุณกลับมาแล้ว”

"อืม" เซียวเซิ่งตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ เอาเสื้อโค้ตของโอเล่ย์ยัดใส่เข้าไปในมือของเธอ "ต่อไปไม่ต้องมารออีกแล้ว อยากจะใช้เงินเท่าไร ก็ไปเบิกกับเซี่ยเอ่อก็ได้"

เมื่อพูดประโยคนี้จบแล้ว ก็เดินไปแล้วก็ไม่หันกลับมาอีก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้รักเอียนหยู่โรว แต่ก็ทนไม่ได้กับความจริงที่ว่าเป็นคนที่เคยช่วยชีวิตตัวเองมาก่อน บวกกับเรื่องที่ผิดสัญญาการแต่งงาน อย่างไรก็เป็นเป็นหนี้บุญคุณทั้งหมด

"สามี~" เอียนหยู่โรวไล่ตามไป ถึงแม้ว่าเพื่อที่เธอจะแก้ปัญหาเรื่องกายภาพ แล้วเคยนอนกับผู้ชายคนอื่นมากก่อน แต่คนที่เธอรักที่สุดก็คือเซียวเซิ่ง

"คุณเอี๋ยนโปรดหลบกลับไปเถอะครับ อารมณ์ของประธานไม่ดี" โอเล่ย์ก้าวไปอย่างรวดเร็ว ใช้แขนข้างหนึ่งขวางเอียนหยู่โรวไว้

เมื่อเห็นว่าแผ่นหลังของเซียวเซิ่งหายไป เอียนหยู่โรวก็มองไปทางโอเล่ย์อย่างอ่อนโยน แล้วพูดอย่างหวานหยาดเยิ้มว่า "โอเล่ย์ เจ้านายของเธอยังรักฉันอยู่ใช่ไหม? ไม่อย่างนั้นก็คงไม่สนใจหรอกว่าฉันจะหนาวไหม? โธ่ ความรักของทั้งสองคน ช่างแน่นแฟ้นจริงๆ"

"คุณเอี๋ยน คุณไม่เคยได้อยู่ในแถวเลยครับ" โอเล่ย์ก็ก้าวเท้าเดินจากไป มุมปากโค้งของเขาแฝงไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้งอยู่

ไม่ได้อยู่ในแถวเหรอ? ชิ เธออยากจะเบียดเข้าไป

เอียนหยู่โรวยิ้มเยาะ ทรัพย์สินของครอบครัวตระกูลเซียวนี้มากมายมหาศาล ชื่อของคุณนายเซียว และชายหนุ่มรูปงามอย่างเซียวเซิ่ง เธอไม่อยากที่จะสูญเสียไปทั้งนั้น

เซียวเซิ่งไม่ได้ไปดูเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน แล้วเข้าไปในห้องหนังสือ พึ่งได้นั่งลงก็รับโทรศัพท์ของเอี๋ยนต้าฟา "แดดดี้~"

"อื้ม" เซียวเซิ่งถือได้ว่าเป็นแบบอย่างของพ่อเลี้ยง ถึงแม้ว่าจะอารมณ์ไม่ดี แต่ก็ยังคงพยายามปรับสภาพน้ำเสียงให้มีความอ่อนโยนมากที่สุด "ทำไมพี่ฟายังไม่นอนอีก? มันดึกมาแล้วนะ"

เด็กน้อยขี้อ้อนหัวเราะอย่างเขินอาย พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า "พ่อหาเสี่ยวเนี่ยนเจอหรือยังครับ? ต้องห่างจากแม่ ผมนอนไม่หลับตลอดเลย"

"หาเสี่ยวเนี่ยนเจอแล้ว เธอก็ไปนอนเป็นเพื่อนลูกไม่ได้หรอก เธอเป็นภรรยาของพ่อ"

ท่านอนของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยังถือได้ว่างดงาม เส้นผมที่อ่อนนุ่มราวกับหมึกสาด ไหลพุ่งอย่างตามใจ กลิ่นหอมหวนทำคนมึนเมา ทำให้ใบหน้าเล็กนั้นยิ่งขาวราวหิมะขึ้นไปอีก มีเสน่ห์สวยจับใจ

เซียวเซิ่งใช้มือข้างหนึ่งยันเอาไว้บนเตียง มองใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธออย่างหลงใหล ก็หยิบเอาเส้นผมช่อหนึ่งขึ้นมาแล้วใช้นิ้วเล่นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก้มศีรษะลงไปจุมพิตบนริมฝีปากเล็กที่หวานหอมนุ่มละมุนลิ้นของหญิงสาว แล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำอย่างพอใจ

นอกประตูนั้น เอียนหยู่โรวเดินไปเดินมาราวกับวิญญาณเร่ร่อน กำหมัดแน่น แววตาพิษร้ายมีความเคียดแค้น

หลังจากที่เซียวเซิ่งและเซิ่งเจียนได้พบกัน บังกลับมานอนกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอีก ดูท่าก็คงไม่สามารถคืนเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนให้กับเซิ่งเจียนได้แล้ว! เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว ลูกก็ไม่สนใจ เอาแต่พึ่งพาอยู่ข้างกายพี่เขยได้อยู่ทุกวัน เช่นนั้นก็อย่าหาว่าเธอโหดร้ายก็แล้วกัน

ลงมือคืนนี้เลย ฆ่าเจ้าเด็กคนนั้นซะ!

เซียวเซิ่งอาบน้ำเสร็จแล้ว เอาร่างกายที่หอมสดชื่นด้วยครีมอาบน้ำ ก็ได้เอาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกลับเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง ห่อหุ่มเธอไว้ในความอบอุ่มที่มีอำนาจ

สิ่งที่น่าน่ายินดีก็คือ ไม่ว่าตอนที่ตื่นอยู่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจะต่อต้านและปฏิเสธเขามากมายขนาดไหน แต่ถ้าหากนอนหลับอยู่ ก็สามารถคลอเคลียอย่างว่านอนสอนง่ายอยู่ในอ้อมแขนของเขา จมูกที่ค่อนข้างสวยเป็นพิเศษฝังกองอยู่ใต้รักแร้ของเขา เป็นภาพที่เหมือนสัตว์ร้ายตัวน้อยที่ขโมยกล้วยไม้

เมื่อตอนที่จูบเธอ เธอก็จะเปิดริมฝีปาก แล้วให้เขาได้เข้าไป.....

เช่นนั้น เขาจะกล้าปล่อยเธอออกไปอย่างนั้นเหรอ? รับประกันไม่ได้ว่าเมื่อตอนที่เธออยู่ต่อหน้าเซิ่งเจียนแล้วจะไม่เป็นอย่างนี้หรือไม่

เขาไม่สนใจการมีคู่รักของเธอที่ผ่านไปแล้ว แต่หลังจากนี้ เธอสามารถร่าเริงอยู่ต่อหน้าเขาคนได้คนเดียวเท่านั้น ทำให้เขาพอใจในฐานะผู้ชายได้คนเดียว

"ยัยตัวเล็ก เธอคนของฉัน"

นิ้วที่ผอมบางขูดไปที่แก้มเนียนของหญิงสาว ริมฝีปากบางของเซียวเซิ่งยกเป็นมุมเล็กน้อย แล้วก็ก้มศีรษะไปลิ้มรสริมฝีปากที่หวานหอมนุ่มละมุนลิ้นของเธออีกครั้ง และกลืนกินอย่างอ่อนโยน.....

จนกระทั่ง....มีร่องรอยความหอมหวานอยู่ภายในใจของกันและกัน จากนั้นก็กอดกันไว้แล้วผล็อยหลับไป

นอนไปก่อน เรื่องของพรุ่งนี้ ค่อยคุยกับพรุ่งนี้…..