เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 55

“ฉันกำลังพยายามเป็นอย่างมากและไม่คิดที่จะยอมแพ้เลยสักครั้ง”

เอี๋ยนหยู่โหรวยิ้มอย่างมีความหมายเนื่องจากเธอไม่ต้องกังวลกับการปลอมตัวเป็นผู้พระคุณอีกต่อไปสิ่งที่สำคัญในตอนนี้คือการหาทางขับไล่เอี๋ยนหยู่โหรวออกไปจากที่นี่ซะ

“เสี่ยวเนี่ยนพวกเราเป็นพี่น้องที่โตมาด้วยกันมันโกหกที่จะบอกว่าพวกเราไม่มีความรู้สึกดีๆให้กัน”เอี๋ยนหยู่โหรวปาดน้ำตาสองหยดพร้อมพูดออกมาด้วยหัวใจที่แตกสลาย“ฉันทนไม่ได้จริงๆที่แกล้งทำเป็นป่วยแบบนี้สามวันครั้งแบบนี้ฉันคิดไปคิดมาฉันมีวิธีจะช่วยพาเธอออกไปจาหที่นี่แล้ว!”

“พี่จะช่วยฉันได้อย่างไร”เอี๋ยนหยู่โหรวถามอย่างเย็นชาดวงตาของเธอไม่มีแม้แต่ความอบอุ่นใหกับพี่สาวเลยแม้แต่น้อย

“ง่ายมาก!”เอี๋ยนหยู่โหรวยิ้มยิ้มอย่างมั่นใจ“ทุกวันจะมีรถบรรทุกตู้แช่แข็งที่ส่งอาหารมาที่นี่จากนั้นเธอก็ไปซ่อนตัวอยู่ในห้องแล้วค่อยหนีออกไปพร้อมกับโบยบินไปกับสวี่เจียนไงไม่ดีเหรอ?”

“ฉันกลัวว่าถ้าฉันซ่อนตัวอยู่ในรถส่งของฉันจะถูกส่งไปที่ห้องครัวของหลายพันครัวเรือนในฐานะเนื้อแช่แข็งเสียก่อนละสิ”เอี๋ยนหยู่โหรวยิ้มเยาะเย้ยออกมาด้วยความเย็นชา

“เธออย่าคิดถึงฉันในแง่ร้ายได้มั้ยบนตัวเธอจะมีเนื้อสักเท่าไหร่เชียว?เธอกลัวที่จะถูกแช่แข็งจนตายมากกว่ามันยังมีรถตู้ที่ส่งของใช้จำเป็นในชีวิตประจำวันมากอีกเธอยังสามารถซ่อนตัวอยู่ในนั้นได้แล้วฉันจะช่วยเธอปกปิดเรื่องนี้เอง”

เอี๋ยนหยู่โหรวไม่ได้พูดดวงตาที่ใสซื่อของเธอพลันของเธอภายใต้ขนตาหนาของเธอม้วนขึ้นและเธอเห็นด้วยกับวิธีการที่ดีนี้ในใจของเธอแต่เธอจะไม่เข้าร่วมกองกำลังเอี๋ยนหยู่โหรวแต่ทำคนเดียว

“ลืมมันไปเถอะฉันกลัวจะทำร้ายเธอ”

“เจ้าไม่อยากออกไปหรือ?”เมื่อเห็นว่านางไม่ได้เคลื่อนไหวเอี๋ยนหยู่โหรวก็พูดอย่างตื่นตระหนก“อยู่ที่นี่หลังจากเบื่อการเล่นของเซียวเซิงไม่ช้าก็เร็วเธอก็จะถูกส่งเข้าไปในท้องของจระเข้งูเหลือมและกิ้งก่า!”

"ด้วยความยินดี."

“ทำไม...เธอต้องทำให้ตัวเองโดนดูถูกแบบนี้ด้วย!”เอี๋ยนหยู่โหรวยืนขึ้นพูดอย่างโกรธเคืองและพูดออกมาว่า“เอี๋ยนหยู่โหรวแม้ว่าเธอจะถูกเซียวเซิ่งฆ่าทิ้งฉันก็จะไม่คิดช่วยเธอ!”

เอี๋ยนหยู่โหรวหลับตาลงเพื่อสงบสติและไม่คิดจะพูดอะไรออกมาอีก

เอี๋ยนหยู่โหรวระทืบเท้าของเธอลงด้วยความโกรธพร้อมกับเดินออกไปด้านนอกพร้อมกับถาดอาหารที่ยังไม่มีใครแตะต้องทันทีที่ประตูถูกปิดลงใบหน้าอันน่าสะพรึงกลัวของเธอก็หายไปแทนที่ด้วยรอยยิ้มราวกับดอกไม้เบิกบานในทันที

“พ่อบ้านเซี่ยเสี่ยวเนี่ยนกินอิ่นแล้วค่ะเธอยังบอกอีกว่าเหมือนได้กลับไปในวัยเด็กอีกครั้งคืนนี้ก็ไม่ต้องนำอาหารขึ้นไปใหเธอแล้วนะคะฉันว่าเธอน่าจะอิ่มจนเกินไป”

“ครับคุณผู้หญิง”พ่อบ้านเซี่ยพลันยิ้มแย้มออกมาอย่างสุภาพ

“ลุงเซี่ยคะคุณคิดว่าฉันเป็นคนยังไงเหรอคะ?”เอี๋ยนหยู่โหรวถามทันที

“คุณผู้หญิงเป็นคนที่มีความชอบธรรมในใจผมชื่นชมในความดีที่คุณนายทำในช่วงสี่ปีที่ผ่านมา”พ่อบ้านเซี่ยกล่าวความจริงครึ่งหนึ่งและเรื่องเท็จครึ่งหนึ่ง

“แล้วเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนล่ะคะ?”

“คุณเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนค่อนข้างเห็นแก่ตัวมากกว่าในขณะที่นายหญิงมักจะเป็นคนที่เสียสละ”

เอี๋ยนหยู่โหรวฟังแล้วอารมณ์ดียิ่งนักพลางเดินจากไปพร้อมกับเอวและสะโพกที่บิดไปมาดูซะเฉพาะคนที่มีชื่อเสียงดีที่อย่างเธอเท่านั้นแหละที่จะสามารถเป็นนายหญิงที่นี่ได้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ใช่!

ในสถานีตำรวจนั้นภายในห้องนั่งเล่นที่หรูหรากว่าพลางมีชายสองคนนั่งอยู่

บนตำแหน่งที่นั่งหลักเซียวเซิ่งวางแขนข้างหนึ่งไว้บนที่พนักวางแขนขาของเขาพลันเอาไขว่ห้างกันแม้จะเป็นท่านั่งที่เรียบง่ายตึงความหล่อเหลาที่แพร่กระจายออกมานั้นกลับไม่มีใครสามารถแซงหน้าเขาได้เลยสักคนคางที่ชิดขึ้นเพียงเล็กน้อยและมันแสดงให้เห็นท่าทางราวกับราชาที่กำลังมองทุกอย่างจากเบื้องบน

สวี่เจียนนั่งตัวตรงสองมือพลันถูกวางเอาไว้บนโต๊ะทว่าเขาก็ยังคงดูสง่างามแต่เมื่อมาเปรียบเทียบกับเสี่ยวเซิ่งแล้วนั้นเขายังดูแย่กว่าเล็กน้อย

ท้ายที่สุดแล้วเหล่าข้าราชการที่ปฏิบัติตามวินัยอย่างเคร่งครัดก็ยังไม่สามารถปล่อยตัวเองไปได้อยู่ดี

“นายน้อยเซียวเชิญดื่มชาครับ”สวี่เจี่ยนพลันเทน้ำชาอู๋หลงลงไปพลางยื่นให้กับเซียวเซิ่งอย่างสุภาพเห็นได้ชัดว่าเขาต้องการที่พูดคุยดีๆ

เซียวเซิ่งพยักหน้าลงเล็กน้อยพร้อมทั้งยกถ้วยชาขึ้นมาจิบอย่างสง่างาม

“แต่เดิมผมควรจะไปพบคุณด้วยตัวเองแต่โชคไม่ดีที่ผมยังอยู่ในช่วงกักตัวอยู่จึงได้แต่ไหว้วานให้นายน้อยเซียวมาพบผมแทน”สวี่เจี่ยนเอ่ยออกมาอย่างสุภาพมาก

“มันเป็นเรื่องเล็กน้อย”เซียวเซิ่งแย้มยิ้มออกมาเมือของเขาที่ถือถ้วยนั้ชานสวยงามมาก“ถ้าหัวหน้าสวี่มีคำสั่งใดๆก็สั่งมาได้เลยครับ”

ริมฝีปากของเซียวเซิ่งพลันโค้งลงเล็กน้อยเขาเอนหลังพิงโซฟาอย่างเกียจคร้านเขาชอบทำสิ่งชั่ที่วร้ายเช่นการขโมยชีวิตผู้คน

“เธอแคร์ผมมากครับถ้าไม่มีผมเธอคงมีชีวิตอยู่เหมือนหนึ่งปีร้องไห้ทุกวัน...”สวี่เจี่ยนไม่สามารถพูดต่อได้อีกเขาเม้มริมฝีปากพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อควบคุมบางสิ่งแววตาของเขาพลันมีน้ำใสๆเอ่อคลอในทันที

“คุณคิดมากไปแล้วคุณไม่รู้หรอกว่าเธอรู้สึกสบายใจแค่ไหนเวลาอยู่ในอ้อมแขนของฉันเธอไม่ร้องไห้และไม่พูดถึงคุณเลยสักครั้ง”

สวี่เจียนรู้สึกเจ็บใจในทันทีพลางหอบหายใจแรงขึ้น“แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอไม่ต้องการผม”

ดวงตาสีดำของเซียวเซิ่งพลันมืดครึ้มลงมือของเขากำถ้วยชาเอาไว้แน่นนั่นคือสิ่งที่เป็นปัญหาอยู่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยังคงคิดถึงสวี่เจียน

“หลังจากเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนคลอดลูกออกมาเธออยู่ในอาการโคม่าอยู่หนึ่งวันผมเป็นห่วงเธอเสียจนกอดเอี๋ยนต้าฟาหยานหยานในชุดห่อตัวเอาไว้และนั่งรอบนเตียงเพื่อรอให้เธอตื่นขึ้นมา...ความรู้สึกนี้มันไม่อาจประเมินออกมาได้!เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเป็นสิ่งหนึ่งในชีวิตที่ผมไม่อาจขาดเธอไปนายน้อยเซียวพวกคุณช่วยปล่อยพวกเขาไปได้ไหมครับ?"

หากปล่อยวางไม่ได้มีเพียงลงมือทำเท่านั้น!เขาก็จะดึงเซียวเซิ่งให้ตกลงหลุมไปด้วยกัน

"กล่าวว่าผู้ชายผูกเน็คไทเป็นคนอ่อนโยนเรื่องราวนี่น่าประทับใจมากครับ"

อย่างที่พูดไปเซียวเซิ่งไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งใจอะไรเขายังคงแสดงท่าทีเคร่งขรึมตามปกติและกล่าวออกมาว่า“อย่างไรก็ตามคุณควรยุติความสัมพันธ์นี้ลงซะและอย่าคิดแม้แต่จะรักษาความสัมพันธ์แบบพี่น้องหรือระหว่างชายและหญิงคุณดีกับเธอก็จริงแต่คุณทำก็เพื่อให้เธอนอนหลับสบายไม่เช่นนั้นถ้าคุณยังคิดที่จะมาแย่งความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฉันอีกละก็เห็นได้ชัดว่ายังไงฉันก็มีดีกว่านายมาก"

อุ๊ป!เลือดรากวับกำลังจะพุ่งออกมาจากคอหอยสวี่เจียนกำมือเอาวแน่นพลางพยายามกลั้นรสขมในลำคอของเขาเอาไว้เมื่อมองขึ้นไปที่เซียวเซิ่งนั้นเขาเห็นไอชั่วร้ายจากดวงตาสีดำที่กระหายเลือดทั้งโหดร้ายหยิ่งยโสและความหล่อเหลาของเขา!

เขาไร้เดียงสาเกินไปถึงคิดจะมาวางแผนกับเสือแบบนี้

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนที่น่ารักของพี่ผู้ชายคนไหนจะไม่หลงเธอบ้าง?

เมื่อเห็นเซียวเซิ่งจากไปแล้วนั้นสวี่เจียนพลันรู้สึกว่าเขาต้องเร่งลาออกให้ไวที่สุดเพื่อที่เขาจะได้เอาชนะและแย่งผู้หญิงที่เขารักกลับคืนมาได้โดยไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกับตำแหน่งหน้าที่การงานของเขา!

ในที่สุดความหมกมุ่นนี้ก็ทำให้ชายเลือดเหล็กที่ยอดเยี่ยมตกสู่ขุมนรกแห่งความพินาศ...