เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 54

“ต้องขอโทษคุณเอี๋ยนด้วยครับคุณปล่อยมือผมสักทีผมกำลังยุ่งอยู่”โอเล่ย์ที่เผยความเย็นชาออกมานั้นเขาไม่คิดที่จะสนใจสายตาของเอี๋ยนหยู่โหรวที่มองมาเลยแม้แต่

เขาชอบผู้หญิงที่เป็นสวยเป็นธรรมชาติเขาไม่ชอบผู้หญิงที่ผ่านศัลยกรรมมากมายเช่นเธอเมื่อเขาเห็นคางของเอี๋ยนหยู่โหรวนั้นเขาแทบอยากจะหักมันออกมาในทันที

ถึงยังไงใบหน้ากลมๆของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ยังน่ามองกว่าอยู่ดีทั้งน่ารักน่าเอ็นดูไม่ว่าผู้ชายคนใดได้เห็นก็ต้องอยากจะหยิกแก้มเธอทั้งนั้นเพียงแค่ได้มองก็รู้สึกอยากจะปกป้องเธอเอาไว้เพียงแค่เขาได้เห็นเธอแวบแรกก็ทำเอาใจสั่นไปในทันทีจนกระทั่งเมื่อคืนนั้นเขายังนึกฝันถึงเธอขึ้นมา

เขาหวังว่าเอี๋ยนหยู่โหรวและท่านประธานจะมีความสุขร่วมกันอย่าได้มีปัญหาอะไรกันอีกเลยไม่เช่นนั้นเขาคงจะเป็นคนที่ใจสลายอย่างแน่นอน!

เอี๋ยนหยู่โหรวพลันปล่อยมืออย่างไม่เต็มใจพร้อมทั้งมองไปยังโอเล่ย์ที่ก้าวขาออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

“จะเสแสร้งไปทำไมกัน?”เธอพลันขมวดคิ้วมองตามด้วยความขุ่นเคืองพลางเอ่ยออกมาด้วยความหัวเสีย“ก่อนหน้านั้นไม่ใช่ว่าเขาอยากกอดเธอทุกวันเหรอ?เพียงเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมาถึงราวกับได้พบเจอของใหม่เฮอะผู้ชายก็เป็นแบบนี้แหละชอบของใหม่เกลียดของเก่า"

พ่อบ้านเซี่ยที่เชิญแพทย์แผนจีนที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดในเมืองมานั้น

เพียงแค่แพทย์แผนจีนได้ฟังอาการต่างๆเขาก็รับรู้ได้ในทันทีว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ได้เป็นลมหมดสติไปเธอแค่แกล้งสลบเท่านั้นแต่เขาเองก็ไม่อาจเปิดเผยความลับออกไปได้“อาการของคุณนายเกิดจากอาการต้องเย็นครับเช่นนั้นอาจจะเป็นเรื่องยากในการตั้งครรภ์ทว่าส่วนอื่นๆในร่างกายไม่ได้เป็นปัญหาอะไรมากส่วนการที่เธอเป็นลมหมดสติไปอาจจะเป็นเพราะเธอได้รับเรื่องที่ตื่นเต้นมากจนเกินไปนายน้อยเซียวควรจะให้อาการของเธอคงที่ก่อนนะครับเพื่อให้เธอค่อยๆปรับตัวได้อย่างช้าๆและคุ้นชินกับมัน...”

แค่กแค่กเซียวเซิ่งพลันไม่รู้จะทำสีหน้าเช่นไรออกมาดีแม้แต่ใบหูของเขาก็กลายเป็นสีแดงก่ำแต่ด้วยออร่าอันแรงกล้าที่เกิดมาตั้งแต่เกิดทำให้เขาสงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว“คุณหมอเชิญจ่ายยาได้เลยครับราคาเท่าไหร่ผมจ่ายไม่อั้น”

“ครับนายน้อย”พ่อบ้านเซี่ยทำท่าทางสุภาพนอบน้อม“เชิญคุณหมอมาทางนี้เลยครับ”

“ตกลงฉันจะจ่ายยาสองสามตัวและค่อยๆปรับยาให้เบาลงนายน้อยเซียวอย่าเป็นกังวลมากไปเลยครับ”

เซียวเซิ่งพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกับลาเก้าอี้มานั่งที่ข้างเตียงจากนั้นก็กุมจับมือเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเอาไว้ราวกับคอยมองดูเธออย่างเงียบๆ

ทว่าโอเล่ย์กลับไม่อาจทำให้นายน้อยสงบจิตสงบใจลงได้สักพักเขาก็ได้นำโทรศัพท์มือถือมายื่นให้"ท่านประธานครับนายน้อยกงโทรมาหาคุณครับ"

กงเสวียนโม่?

เนื่องจากพวกทั้งสองคนเคยไปอยู่ต่างประเทศเพื่อพัฒนาอาณาเขตของตัวเองถึงแม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะไม่ได้ติดต่อกันบ่อยครั้งทว่ามันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของพวกเข้าเลยแม้แต่น้อย

“คาดว่ากงจิ่นเฉิงน่าจะรู้สึกเสียหน้าถึงได้ไปดูลูกชายของตัวเองแบบดังนั้นนายน้อยกงถึงต้องโทรมาหาคุณด้วยตัวเอง”โอเล่ย์คาดเดาเหตุการณ์ได้อย่างแม่นยำ

เซียวเซิ่งขมวดคิ้วลงเล็กน้อยพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู

“ไปหาสวี่เจี่ยนหน่อย”เสียงเย็นชาของพลันลอดออกมาให้ได้ยินกงเสวียนโม่เองก็เป็นบุคคลที่คนตรงไปตรงมาไม่ค่อยพูดเรื่องไร้สาระมากนัก

“ไม่มีเวลา”เซียวเซิ่งตัดสายไปอย่างไร้เยื่อใย

เฮ้อโอเลย์ค่อยได้แต่มือก่ายหน้าผากภูเขาน้ำแข็งทั้งสองลูกที่กำลังสื่อสารกันไม่เคยพูดคุยกันแบบปกติเลยสักครั้งทั้งยังทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวจนเป็นลมหมดสติไปอีกด้วย

ห้าวินาทีต่อมาโทรศัพท์สั่นอีกครั้งแต่ในครั้งนี้กลับเป็นข้อความที่ส่งมา

เซียวเซิ่งจ้องที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนด้วยความตั้งใจพร้อมขยับนิ้วโป้งซ้ายและคลิกลบข้อความไปในทันทีไม่ต้องอ่านก็รับรู้ได้ว่ากงเสวียนโม่ส่งมาหาเขา:[ไปหาสวี่เจี่ยนหน่อย]

ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้.พยายามที่จะกู้หน้าตาพ่อของตัวเองกลับคืนมาก็แค่นั้นเอง!

เมื่อเซียวเซิ่งเห็นว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหลับสนิทโดยไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นนั้นเขาจึงขอให้พ่อบ้านเซี่ยช่วยจัดพยาบาลสองคนไปคอยเฝ้าดูเธอในขณะที่เขาไปหาสวี่เจียนแทน

เมื่อรถสีดำขับรถออกจากวิลล่าหมิงซินราวกับลมพายุนั้น