เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 69

จบเห่ละ! พูดไม่ตรงกัน จะถูกจับได้แล้ว

ใครจะไปรู้ว่าฉู่หยู้ซีจู่ๆจะเกิดบ้าขึ้นมาล่ะ? เซียวเซิ่งไม่ชอบทำให้เป็นเรื่องใหญ่ แอ็ดมิทเข้าโรงพยาบาลก็ไม่มีใครรู้ ฉู่หยู้ซีก็ต้องไม่รู้อยู่แล้วเป็นธรรมดา

“เซียวเซิ่ง แกโกหกเธอแบบนี้สนุกหรือไง? รักก็คือรัก ไม่รักก็คือไม่รัก! เมื่อเกิดคำโกหกขึ้นในสัมพันธ์ ก็ต้องเอาคำโกหกนับไม่ถ้วนไปปิดบังมัน วัฏจักรที่เลวร้ายก็จะเกิดขึ้น! เพราะฉะนั้น แกปล่อยมือเถอะ” ฉู่หยู้ซีกอดอกไว้ แล้วพูดอย่างเย็นชา

เซียวเซิ่งไม่ได้แก้ตัวอะไรทั้งนั้น ใช้มือข้างเดียวโอบเอวบางของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเอาไว้ มองไปยังหยดเลือดบนหลังมือของเธอ ในขณะที่คิดจะพูด คุณหมอก็ถือไม้สำลีฆ่าเชื้อวิ่งตามออกมา

เซียวเซิ่งแย่งมันไป ออกแรงกดเส้นเลือดบนหลังมือของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่มากนัก ยิ้มอย่างน่าหวาดกลัว “ทำไมไม่ไปปกป้องฉู่หยู้ซีล่ะ นอกจากหมัดที่ฉวยโอกาสนั่น ฝ่ายที่โดนอัดคือมัน”

ฉู่หยู้ซีกัดฟันกรอด ใบหน้าโกรธเกรี้ยว “เสี่ยวเนี่ยน อย่าไปถูกมันหลอก! ฉันรู้จักเซียวเซิ่งเป็นอย่างดี มันไม่เคยเห็นค่าผู้หญิง ต่อให้จะต้องไปบวชมันก็ไม่มีทางแตะต้องผู้หญิงแน่ มันเป็นคนผิดมนุษย์ ขืนอยู่กับมันต่อไปเธอไม่มีทางมีความสุข!”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย เงยหน้ามองไปยังเซียวเซิ่ง หยดน้ำตาตรงหางตาไหลลงมา “สรุปแล้วได้รับบาดเจ็บในคืนนั้นใช่ไหม? ไม่ได้เป็นไส้ติ่งอักเสบจริงๆ”

“ห้ามร้องไห้!” น้ำเสียงของเซียวเซิ่งเข้มงวด เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่เชื่อฟัง เขาก็เอาผ้าพันแผลจากมือของหมอมา ซับน้ำตาให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน กลัวว่าหยดลงแผลแล้วจะเจ็บ น้ำตาหยดโดนมันไม่ต่างอะไรกับโรยเกลือใส่เลย

“คืนไหน......ได้รับบาดเจ็บหรือ?” เมื่อได้ยินเหมือนมีเรื่องคลุมเครือ ฉู่หยู้ซีรีบทิ้งมาดเย็นชา จ้องมองเซียวเซิ่งอย่างตั้งใจ

“ไม่เกี่ยวอะไรกับแก รักษาแผลให้ผู้หญิงของฉันเร็วๆ รักษาเสร็จก็ไสหัวไป!” เซียวเซิ่งโอบเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนและจะเดินเข้าห้องนอนไป

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนบิดตัวไม่ยอมเกินไป น้ำตาไหลมากกว่าเดิม “คุณบาดเจ็บเพราะคืนนั้น ใช่ไหม?”

“จะดื้อกับฉัน ต่อหน้าคนนอกใช่ไหม?” เซียวเซิ่งจ้องเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเขม็ง มือที่โอบเอวของเธอออกแรงแน่นขึ้น

ให้ตายเถอะ! ถ้าไม่ใช่เพราะโดนฉู่หยู้ซีต่อยล่ะก็ เขาก็อุ้มเอี่ยนเสี่ยวเนี่ยนกลับไปได้แล้ว แน่นอนว่าตอนนี้ก็อุ้มได้ แต่เกรงว่าหากฉู่หยู้ซีไม่เข้าใจ แล้วบีบบังคับด้วยกำลัง ต่อให้เป็นใบหญ้าแค่ต้นเดียว ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาล้มลงได้

“อาเซิ่ง หรือว่านายได้รับบาดเจ็บช่วงท้องงั้นหรือ?” ในที่สุดฉู่หยู้ซีก็มองเห็นต้นสายปลายเหตุหน่อยแล้ว

หลังจากเกิดการต่อยตีกัน การหายใจของเซียวเซิ่งยิ่งไม่ปกติ จังหวะการขยับของช่วงท้องก็ไม่ปกติ เม็ดเหงื่อบนหน้าผากก็ยิ่งเผยให้เห็นมากยิ่งขึ้น

ทุกคนรู้ดี ในแวดวงสังคมชั้นสูงของจงโจว มีบุคคลผู้ทรงอิทธิพลที่เหี้ยมโหดเลือดเย็น ยโสโอหังอย่างยิ่งอีกทั้งยังสุขุมและสง่างาม นั่นคือเซียวจวินเซิง แต่ลูกชายของเขาเซียวเซิ่งนั้นเหี้ยมโหดเลือดเย็น ยโสโอหังอย่างยิ่งอีกทั้งยังสุขุมและสง่างามมากกว่าสมัยเขาหนุ่มๆ!

ก็แค่เกิดการต่อยตีกัน ไม่ว่าคู่มือจะเก่งกาจแค่ไหน หลังจากที่เซียวเซิ่งจัดการเสร็จไม่มีทางที่จะใจเต้นเร็วแล้วหอบ แม้แต่ทรงผมยังไม่ยุ่งเลยแม้แต่น้อย เท่จนระเบิด! เพียงแค่ได้ยินชื่อของเขา ก็เพียงพอที่จะทำให้กลัวขวัญหนีดีฝ่อ นอกจากเพื่อนที่โตมาด้วยกันแค่ไม่กี่คน ใครจะกล้าหาเรื่องเขา?

เพราะฉะนั้นสภาพสะบักสะบอมหายใจหอบ มีเหงื่อออกตรงหน้าผากนั้นไม่ใช่เซียวเซิ่ง นอกเสียจากร่างกายของเขาเกิดความผิดปกติ!

“อย่ายุ่งน่า!” เซียวเซิ่งห่วงหน้าพะวงหลังจนแทบจะบ้าตายแล้ว กอดเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนที่ดื้อรั้นไว้จะเปิดประตูออก ฉู่หยู้ซีมองออกแล้วว่าเขากำลังทำตบตา แต่ไม่คิดจะไว้หน้า ยื่นไปคว้าแขนของเซียวเซิ่งแล้วจะดูอาการของเขา

“เพี๊ยะ!” ดวงตาของเซียวเซิ่งปรากฏความเกลียดชัง ใช้หลังมือตบไปที่ใบหน้าของฉู่หยู้ซีทันที

“ไอ้ฉิบหาย!” ฉู่หยู้ซีเกลียดการถูกตบใบหน้าแสนหล่อเหลาของเขา ผลักเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนออก แล้วต่อยเข้าตรงช่วงท้องเซียวเซิ่งไปหนึ่งหมัด......ได้ยินเสียงแตกร้าวดังขึ้น จากนั้นก็ไม่มีเสียงใดๆอีก

ไม่มีใครต่อต้าน

เมื่อมองดูเซียวเซิ่งที่ถูกต่อยจนล้มลงไปกับพื้น ฉู่หยู้ซีก็มึนงงไป ไม่มีได้พูดอะไรไปพักหนึ่ง เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็อึ้งไป ใบหน้าบวมประหลาดไปหมด ราวกับเสือดาวลายจุดที่ไร้สีหน้าอารมณ์ตัวหนึ่ง

เซียวเซิ่งค่อยๆประคองตัวเองลุกขึ้นยืน มือที่เรียวยาววางทาบบนกระดูกซี่โครง แล้วเดินเข้าห้องนอนไปโดยไม่พูดอะไร

สามนาทีต่อมา ฉู่หยู้ซีถูกโยนออกไปนอกวิลล่าทันที ป้ายที่เขียนว่าฉู่หยู้ซีและสุนัขห้ามเข้าถูกแขวนขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้เขาคงหมดวาสนาต่อมายด์ฮาร์ท วิลล่าจริงๆแล้ว

“เจ้านายของพวกแกกระดูกซี่โครงไม่หักก็ร้าว ต้องไปโรงพยาบาล อย่ายื้อเวลา” ฉู่หยู้ซีพูดกับบอดี้การ์ดที่อยู่ในรั้วบ้านอย่างรู้สึกผิด

“พล่ามอะไรของแก เจ้านายของเราแข็งแรงดี!”