เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 126

ในใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา ดิ้นออกมาจากอ้อมกอดของเซียวเซิ่ง “อะไรไม่ถูก?”

สีหน้าของเซียวเซิ่งดูจริงจัง เขาไม่รู้ว่าตรงไหนที่ไม่ถูกต้อง ในใจรู้สึกอึดอัดมาก มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีกำลังหมักหมมอยู่

“เปล่าครับ บางทีคงจะเหนื่อยจากที่สู้กับจระเข้เมื่อกี้นี้” มองไปยังเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เขายิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “มีผมอยู่ทั้งคน ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอก วางใจเถอะ”

ถึงแม้ว่าจะพูดออกมาแบบนี้ แต่ในใจของเขากลับจมดิ่งลงไม่หยุด ในหัวมีใบหน้าที่น่ารักอ่อนโยนของเอี๋ยนต้าฟาปรากฏขึ้นมา ดวงตาดำตาแป๋ว “แด๊ดดี้ สุดสัปดาห์มารับผมเร็วๆนะครับ”

ทุกครั้งที่ไปรับเขา เด็กนั่นก็จะถาม “แด๊ดดี้ หาหม่ามี๊ผมเจอแล้วหรือยัง?” เด็กน้อยคิดถึงแม่ของตัวเองมาก คิดถึงจนนอนไม่หลับอยู่บ่อยๆ แต่ปากกลับไม่พูด.....

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเห็นว่าสีหน้าของเซียวเซิ่งเปลี่ยนไปไม่หยุด คิดว่าเขาเจ็บแผล จึงดึงมือเขาเอาไว้อย่างไม่สบายใจนัก “เซียวเซิ่ง รีบไปโรงพยาบาลกันเถอะค่ะ อย่าเอาร่างกายมาล้อเล่นเลย”

เซียวเซิ่งดึงสติกลับมา แล้วโอบเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเอาไว้เบาๆ ถูกับหน้าผากของเธอ พลางเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน “เนี่ยนเออร์ มีเรื่องนึงที่ผมอยากจะบอกคุณตั้งแต่เมื่อวานนี้ เย่เฟิงเขาพาเอี๋ยน- -”

“ท่านประธาน!” ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น เสียงที่ดูเร่งรีบก็ดังขึ้นขัดคำพูดของเขา โอเล่ย์วิ่งเข้ามา

เห็นว่าเขาดูตื่นตกใจ ความรู้สึกเศร้าซ่อนเอาไว้ในแววตา เซียวเซิ่งรู้สึกปวดหัว หัวใจเต้นด้วยความสับสนแปลกๆ คิดเชื่อมโยงไปถึงเอี๋ยนต้าฟาขึ้นมา - -คงจะไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับเด็กนี่ใช่ไหม?

ขอให้อย่าเป็นแบบนั้น ลูก เดิมทีแด๊ดดี้คิดว่าวันนี้จะให้แม่ลูกได้มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว หนูจะมาทำลายพ่อไม่ได้นะ ไม่อย่างนั้นแด๊ดดี้จะอธิบายกับแม่ยังไง? เธอจะถลกหนังแด๊ดดี้เอาได้.....

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เซียวเซิ่งก็ผลักเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนออกมาเบาๆ “ที่รัก คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ รีบไปเถอะ ระวังจะเป็นหวัดเอา!”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกความผิดปกติ แต่ก็คิดเพียงแค่ว่าบริษัทเขาเกิดเรื่องขึ้น จึงไม่ได้ใส่ใจมากนัก “ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะคะ”

“เนี่ยนเออร์ คุณรอไปด้วยกันกับผมดีกว่า” จู่ๆเซียวเซิ่งก็เปลี่ยนความคิด แล้วดึงเธอกลับเข้ามาในอ้อมกอด ดูเหมือนกับว่ากลัวจะสูญเสียเธอไปอย่างไรอย่างนั้น โอบเธอเอาไว้แน่น

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเห็นว่าอารมณ์ของเขาผิดปกติไปก็ไม่กล้าพูดมาก จึงทำตามเขาไป

โอเล่ย์วิ่งมา ถอดเสื้อคลุมของตัวเองแล้วคลุมที่ร่างของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ไม่กล้ามองตาเธอ หันไปมองที่เซียวเซิ่ง เห็นว่าร่างของเขามีเลือด จึงเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ “ท่านประธาน ทำไมได้รับบาดเจ็บได้ล่ะครับ?”

“ฉันไม่เป็นไร” เซียวเซิ่งจ้องมองหน้าเขา แล้วเปลี่ยนเป็นเอ่ยถามเขาด้วยภาษาฝรั่งเศส “นายมาทำอะไร?”

โอเล่ย์เองก็ไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่น จึงรีบใช้ภาษาฝรั่งเศสตอบกลับ “เย่เฟิงกับเด็กเกิดเรื่องขึ้นแล้วครับ!”

กลัวอะไรก็มาแบบนั้นจริงๆ สมองของเซียวเซิ่งจะระเบิดอยู่แล้ว ความโมโหประดังรุมเร้าเข้ามา “พูดให้มันครบถ้วน!”

“เมื่อคืนเกาะถูกคลื่นยักษ์พัดถล่ม ที่อยู่พวกเขาสองคนสาบสูญไปยังไม่ชัดเจนเลยครับ ส่งคนออกไปหาแล้ว ลุงเซี่ยพาคนทั้งหมดไปเสริมกำลังหนุนแล้ว ทำให้ดีที่สุดอะไรจะเกิดก็ต้องแล้วแต่ฟ้าดิน ตอนนี้ดูแล้วน่าจะรอดกลับมายาก ท่านประธานต้องเตรียมความคิดเอาไว้ให้ดี....”

“เตรียมความคิดอะไร? ลูกชายของฉันเซียวเซิ่งไม่มีทางเกิดเรื่องขึ้นหรอก ไม่มีทางเป็นอะไรเด็ดขาด! พรวด- -” เซียวเซิ่งจ้องมองเขา ขณะที่พูดนั้นจู่ๆก็ไอออกมาแล้วก็พ่นเลือดออกมาอีกด้วย เขาดูไม่ค่อยดีนัก ใบหน้าซีดเผือดเหมือนกับหิมะน้ำแข็งที่ลอยอยู่ ดูเหมือนกับว่าจะละลายลงในวินาทีต่อมาอย่างไรอย่างนั้น

“เซียวเซิ่ง - -” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนน้ำตาไหลออกมา “คุณเป็นอะไร?”

โรงพยาบาล ห้องฉุกเฉิน