เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 31

“เสี่ยวเหนียนหยู มาคำนับฉันสิ ฉันจะให้รางวัลสิบหยวน”

หงยวี่ดึงเก้าอี้มาวางตรงหน้าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ก่อนจะนั่งไขว่ห้าง แบบนี้ทำให้เธอรู้สึกว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกำลังคุกเข่าให้ และรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกอึดอัดจนไม่อยากพูดอะไรต่อ

หงยวี่คิดว่าเธอกลัวตัวเอง จึงลำพองใจขึ้นมาในทันที ก่อนจะกลอกตาอย่างภาคภูมิใจ มุมริมฝีปากของเขาโค้งอย่างน่ากลัว คำพูดหยาบคายทุกชนิดพ่นออกมาจากปากของเธอ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยังคงเพิกเฉย หงยวี่รู้สึกเบื่อจึงใช้วิธีอื่นในการยั่วยุ “กินข้าวซะ ถ้าไม่กิน ฉันจะกินเอง”

ขณะที่เธอพูด เขาหยิบกุ้งตัวใหญ่ขึ้นมาหนึ่งตัว ยื่นไปรอบๆ จมูกของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเหมือนกำลังเล่นอยู่ แล้วยัดเข้าปากตัวเอง ความหอมหวานค่อยๆ แผ่ซ่านในปาก ทำให้เธอเริ่มรู้สึกอยากกินมากขึ้น ในโลกนี้ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าการกินอาหารต่อหน้าคนหิวโหยอีกแล้ว หงยวี่ตั้งใจกินเสียงดัง “อร่อยมาก! มันทั้งนุ่มแล้วชุ่มฉ่ำสุดๆ”

“จ๊อก...” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกลืนน้ำลาย กระเพาะอาหารของเธอบีบตัวแน่น ไม่ต้องบอกเลยว่าเวลาหิวแล้วต้องเห็นคนกิน นั้นมันทรมานมากแค่ไหน

“หิวใช่ไหมล่ะ?” หงยวี่ก้มศีรษะลงและเคี้ยวใกล้หูของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน “คำนับฉันสิ แล้วจะให้เปลือกกุ้งกับเธออันหนึ่ง”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหันหน้าหนี เธอไม่เคยพูดอะไรกับคนหน้าด้านแบบนี้ เปลืองน้ำลายเปล่าๆ

เมื่อเห็นว่าเธอไม่โลภมาก หงยวี่จึงรู้สึกเบื่อ เธอกลอกตาไปมา ก่อนจะโยนชามทิ้งแล้วเดินไปที่เตียง ยกผ้าห่มขึ้นเพื่อพยายามหาอะไรบางอย่าง ก้มศีรษะลงและสูดกลิ่น และหลับตาด้วยความมึนเมา

“อืม...สดชื่น”

อนิจจา ชาตินี้เธอคงไม่ได้ครอบครองร่างกายของคุณชาย แต่แค่ได้สูดดมกลิ่นหอมของเขาก็ยังดี เธอไปที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนด้วยใบหน้าที่ดุร้าย “นี่ เสี่ยวเหนียนหยู อยู่กับคุณชายสนุกไหม? ฉันได้ยินคุณชายบอกว่าเธอเป็นเครื่องมือในการระบาย...ความใคร่น่ะ”

ทั้งครอบครัวของเขาเป็นเครื่องมือ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหันหน้าเข้ากำแพงพลางหลับตาลง ไม่ต้องการคิดถึงคำพูดของหงยวี่

เธอฝันในตอนเช้าตรู่ ในฝันนั้นมีชายคนหนึ่งกอดเธอด้วยความสงสาร จูบเธอ หลังจากนั้นก็... ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนจะเป็นเซียวเซิ่ง

แต่แล้วทำไมล่ะ? อย่าว่าแต่ความฝันเลย แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริง ก็ไม่ทำให้ตำแหน่งของสวี่เจียนในใจเธอสั่นคลอน

เมื่อ 4 ปีที่แล้ว เธอล้มลงกับพื้นโดยไม่ได้ตั้งใจตอนวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต เจ็บลุกขึ้นไม่ไหว ส่วนคนอื่นๆ กลับยืนดูอย่างสนุกสนาน มีเพียงชายร่างสูงในชุดตำรวจเท่านั้นที่ช่วยพยุงและปัดฝุ่นบนเสื้อผ้าของเธอ...

ในขณะนั้น หัวใจของเธอได้กลายเป็นของเขาแล้ว สวี่เจียน

ก๊อก ๆ

เสียงเคาะประตูขัดจังหวะความคิด

พยาบาลเดินมาพร้อมกับถาดยา นั่งยองๆ ข้างเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “คุณเอี๋ยน ได้เวลาเปลี่ยนยาบนแผลของคุณแล้วค่ะ อาจจะเจ็บนิดหน่อย อดทนหน่อยนะคะ”

“อืม ขอบคุณ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ปฏิเสธการรักษาอีกต่อไป เธอต้องการเจอกับลูกชายโดยเร็วที่สุด

“นี่ คุณพยาบาล ฉันจะจัดการเอง!” หงยวี่คว้าโอกาสนั้นไว้แล้วคว้าหลอดยาและสำลีก้านจากพยาบาลไป

“นี่ คุณคะ...” พยาบาลขมวดคิ้วด้วยความอึดอัด “คุณไม่ใช่หมอ คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง”

“กล้าแข็งข้อกับฉันงั้นเหรอ?”

หงยวี่จ้องไปที่พยาบาลอย่างเย่อหยิ่ง “ตอนที่คุณชายกับคุณนายน้อยออกไป เธอกำชับให้ฉันดูแลเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนด้วยตัวเอง เพราะไม่ไว้ใจพวกเธอ เข้าใจไหม? ออกไปซะ”

“ค่ะ พี่หงยวี่” พยาบาลไม่กล้าพูดอะไรอีก หงยวี่เป็นคนโปรดของคุณนายน้อย สถานะของเธอเป็นอันดับสองรองจากพ่อบ้านเซี่ย ใครจะกล้าขัดใจเธอล่ะ?