เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 8

“พี่สวี่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ได้กลับมาเลยด้วยซ้ำ!”

“อะไรนะ?”

“เอี๋ยนต้าฟานอนกับฉัน ถ้าหากว่าเสี่ยวเนี่ยนกลับมาจะต้องอุ้มไปแน่นอน ฉันยังนึกว่าเธอนัดเดทกับพี่ซะอีก ดังนั้นจึงไม่ได้...”

บ้าบอ ไร้สาระ! ทำไมถึงได้คิดอย่างมั่นใจแบบนี้กัน!

สวี่เจียนบีบโทรศัพท์มือถือแน่น “เธออย่าเพิ่งลนลาน ไปดูห้องเธอก่อน เธออาจจะเหนื่อยเลยไม่ได้มาอุ้มลูก”

อูเจินจูกระโดดลงจากเตียง วิ่งเท้าเปล่าไปที่ห้องของเสี่ยวเนี่ยน เมื่อเปิดไฟ ก็ว่างเปล่า! ทำให้เธอตกใจจนขาอ่อน “ยืนยันแล้วว่าไม่ได้กลับมาพี่สวี่ พวกพี่ไม่ได้กินมื้อเย็นด้วยกันหรอ”

แน่นอนว่าเปล่า!

สวี่เจียนร้อนใจ เส้นเอ็นบริเวณขมับเต้นตุบๆ แต่ทว่าเรื่องดำเนินมาจนถึงขั้นนี้แล้วก็ไม่สามารถทำให้ผู้หญิงกับเด็กตกใจได้ เขาจึงแบกมันเอาไว้คนเดียว

“กินด้วยกันแล้ว ฉันเพิ่งจะไปส่งเธอที่หน้าประตูชุมชน ดังนั้นจึงถามเธอว่าเธอถึงบ้านแล้วรึยัง? เฮ้อ เธอกลับมาอีกแล้ว เจินจู เธอช่วยดูแลเด็กให้ดี พี่พาเสี่ยวเนี่ยนไปนะ”

“หือ? อ่อ!” อูเจินจูตกใจเสียเปล่า คนที่ไม่ละเอียดอ่อนอย่างเธอก็กลับไปนอนต่อโดยไม่ได้คิดมาก

สวี่เจียนรีบวางสายโทรศัพท์ และต่อสายหาผู้ใต้บังคับบัญชาหน่วยเทคโนโลยีทันที พร้อมกับสั่งให้หาตำแหน่งโทรศัพท์มือถือของเสี่ยวเนี่ยนออกมา

“หัวหน้าเซียงเจียงเลคไซด์วิลล่าแอเรียบ้านเลขที่ 20” อำนาจอยู่ในมือนั้นมีประโยชน์ ได้ผลลัพธ์ในเสี้ยววินาที

เซียงเจียงเลคไซด์วิลล่าแอเรีย ความมืดในยามราตรีปกคลุมไปทั่ว

รถตำรวจคันหนึ่งใช้ความเร็วยิ่งกว่ารถสปอร์ตมาถึงอย่างรวดเร็ว และจอดลงที่หน้าประตูบ้านเลขที่ 20 เงียบๆ

ครึ่งนาทีหลังจากนั้น สองสามีภรรยาเอี๋ยนจื้อโก๋วกับหวงฟางที่กำลังหลับสนิทก็ถูกปืนจี้บนหน้าผาก “ห้ามขยับ!”

ความมืดมิดทำให้เห็นอะไรได้ไม่ชัด หวงฟางตกใจจนฉี่รดที่นอน

“ไม่ทราบว่าเป็นเพื่อนในวงการไหนหรอ ลูกเขยของพวกเราคือเซียวเซิ่ง ประธานเอ็นซี ข้ามชาติ กรุ๊ป” เอี๋ยนจื้อโก๋วถามอย่างกล้าหาญ

“พวกคุณมีโอกาสตอบคำถามแค่ครั้งเดียว! ฟังให้ดี เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอยู่ที่ไหน”

“เสี่ยวเนี่ยน? เธอไม่อยู่ที่นี่ อ๊าก...” เอี๋ยนจื้อโก๋วไม่รู้จริงๆ แต่ความอดทนของสวี่เจียนมีจำกัด จึงกระแทกปืนใส่เขาจนหมดสติไป

“อย่าฆ่าพวกเรานะ! อย่า ฉันพูดแล้ว...เสี่ยนเนี่ยนไปบ้านเซียวเซิ่งแล้ว”

ปืนถูกเก็บเข้าบริเวณเอวอย่างงดงาม สวี่เจียนปีนลงไปจากหน้าต่างชั้นสอง และขับรถไปตามเส้นทางนอกเมือง มุ่งหน้าตรงไปยังวิลล่าตระกูลเซียวอย่างราบรื่น

อากาศในเดือนสามนั้นแย่มากจริงๆ

หิมะแรกร่วงหล่นลงจากท้องฟ้ายามค่ำคืน ไม่เร็วและไม่ช้า ตกใส่นัยน์ตาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพอดี และตกใส่กลางฝ่ามือเซียวเซิ่งเช่นกัน เย็นยะเยือก

เมื่อเงยหน้าขึ้น ทั่วทั้งผืนฟ้าก็เต็มไปด้วยหิมะปลิวว่อน บนพื้นเต็มไปด้วยหิมะสีขาว เพิ่มความโรแมนติกอันสิ้นหวังให้กับความรักที่พบโดยบังเอิญอย่างไม่ง่ายเลยในครั้งนี้

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยืนอยู่ในน้ำเสมอเอว เกล็ดหิมะบนศีรษะทอประกายระยิบระยับ ดูงดงามเป็นพิเศษ

จระเข้ไม่ได้กินเธอ แต่เธอยังคงไม่กล้าขยับ

เพราะงูบนภูเขาจำลองได้ตื่นขึ้นจากการจำศีล พลางแลบลิ้นส่งเสียงฟ่อๆใส่เธอ เตรียมพร้อมที่จะโจมตีเธอตลอดเวลา ราวกับว่าเพียงแค่เธอขยับ ก็จะพุ่งเข้ามารัดคอเธอให้ตายยังไงอย่างนั้น

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกลัวงูมาก กลัวมากๆ เย็นหน่อยไม่เป็นไร ชาไปเรียบร้อยแล้ว ขอเพียงแค่ไม่ถูกงูรัดก็พอ

อาคารที่อยู่ใกล้บึงน้ำมากที่สุดแห่งหนึ่ง

เซียวเซิ่งเท้าแขนลงบนรั้วป้องกันริมระเบียงข้างหนึ่ง นัยน์ตาสีนิลที่กลืนกินผู้คนถลึงมองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเขม็ง ใบหน้าหล่อเหลามีสีหน้าสบายๆ แต่ในใจกลับ...สับสนวุ่นวาย

สติของเขาต้องฟั่นเฟือนแน่นอน!

เห็นหญิงสาวท่าทางอ่อนแอ ทำอะไรไม่ถูกและน่าสงสาร เขาถึงกับเกิดความรู้สึกละอายใจและ...หงุดหงิดเล็กน้อย!

พูดให้ชัดเจนก็คือ...สงสารเธอเล็กน้อย

สงสารอะไร

เซียวเซิ่งเม้มปากแน่น เพื่อแต่งเข้าตระกูลไฮโซ ผู้หญิงอัปลักษณ์คนนี้ไม่เลือกวิธีการ จะต้องละโมบในเงินทองและความหล่อเหลาของเขาแน่นอน ทุ่มเทสมองคิดแผนร้าย ตายไปก็สมน้ำหน้า!