เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 91

“คุณสามีsorryนะ น้องสาวของฉันตั้งแต่เล็กก็เป็นแบบนี้ คุณพ่อคุณแม่ต่างรักเธอมาก ตามใจจนเสียคน”เอียนหยู่โรวแสดงออกมาว่าขอโทษแทนน้องสาว แต่ความจริงแล้วคือใส่ร้ายเสี่ยวเนี่ยน

เซียวเซิ่งไม่ได้เก็บมาใส่ใจ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเคี้ยวที่คุ้นเคยเข้ามาในหู วินาทีนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมา ปิดนิตยสารการเงินลง

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนส่งสาหร่ายเส้นเข้าไปบดเคี้ยวในปาก ถึงแม้ว่าเธอจะตั้งใจปิดปากลง แต่ว่าฟันบดเคี้ยวอาหารเบาๆก็ยังมีเสียงดังไพเราะออกมา ไม่มีตัวตนแต่งดงาม ไร้มลทินและสดใส ไพเราะยิ่งกว่าเสียงเพลง เซียวเซิ่งได้ฟังแล้วรู้สึกว่ามีความสุขมาก เติมเต็ม อบอุ่นและปลอดภัย มีความรู้สึกของการเป็นครอบครัวเป็นอย่างมาก

เขาหยิบมีดกับซ้อมขึ้นมา ตัดสเต๊กชิ้นหนึ่งเข้าปาก รสชาติเหมือนเคี้ยวเทียนไข เหมือนกับเคี้ยวยางลบอันหนึ่ง ไม่มีรสชาติอะไรเลย หันมามองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ได้เห็นเธอทานอย่างเอร็ดอร่อย จึงดันจานของตัวเองเข้าไป

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนิ่งไปสักพัก ทำเป็นไม่เห็น ทานต่อ เซียวเซิ่งทำความสะอาดจานเล็กอย่างเหนื่อยหน่าย เอาจานชนเข้ากับถ้วยซุปของเธอ “แบ่งให้ผมสักหน่อย”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหยุดเคี้ยว ชะงักไปสักพักแล้วมองไปที่เขา ：ผู้ชายคนนี้เป็นเด็กน้อยหรือไง มองเห็นคนอื่นดื่มซุปก็น้ำลายสอ ทำไมไม่ดื่มซุปบอชช์ที่หรูหราของตัวเอง?

เซียวเซิ่งสบตากับเธอ ดวงตาคมช่างอบอุ่น แสดงความน่าเอ็นดูออกมา ทำให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอดใจไม่ไหว

“……ฉันทานไปแล้ว น้ำลายตกลงไปแล้ว”เธอพูดให้ดูน่าเกลียด ยังเอาช้อนที่ตัวเองใช้คนลงไปในน้ำซุป ความหมายก็คือ：คุณดูสิ น้ำลายต่างลงไปแล้ว

“อุ๊บ~”เอียนหยู่โรวเกือบจะอ้วกออกมา รีบปิดปากเอาไว้

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนวางใจแล้ว ก้มหน้าลงทานต่อ ไม่ใช่ว่าเธองก เซียวเซิ่งมอบดอกไม้ให้กับเอียนหยู่โรวเพื่อแสดงความรักออกมา เธอจำเป็นต้องรักษาระยะห่างเอาไว้?

เซียวเซิ่งรู้สึกว่าน่าขำมาก ตัวเองแม้แต่สิ่งนั้นของเธอยังไม่รังเกียจ น้ำลายจะเทียบอะไรได้? จึงเบียดเข้าหาเธอ พูดเบาๆว่า “ผมไม่รังเกียจคุณ น้ำมูกหล่นลงก็ไม่รังเกียจ”

“คุณจะไม่ห้ามปรามเขาหน่อยเหรอ?”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองไปที่ฝั่งตรงข้ามอย่างเย็นชา เอียนหยู่โรวตอบกลับเธอมาอย่างยิ้มแย้มดูเป็นคนดี “ก็แบ่งให้พี่เขยของคุณสักหน่อยเถอะ ขอบคุณนะ”

สามีภรรยาคู่นี้ช่างชั่วร้าย ！ช่างเถอะ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่รู้จะพูดอะไรอีก ใจกว้างมากเทให้เขาหนึ่งจาน

เซียวเซิ่งใช้ส้อมเสียบสาหร่ายเส้นอันหนึ่งเข้าไปในปาก เลียนแบบการเคี้ยวเบาๆของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน แต่ก็ไม่ได้เกิดเสียงบดเคี้ยวที่น่าฟัง ทว่าปากของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขยับ ทันใดโลกก็สวยงามขึ้นมาทันที

“คืนให้คุณ”เขาจึงนำซุปเทกลับไปให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนในถ้วย

“อ๊าย.....ไม่ต้องคืน！”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเอามือปิดถ้วยเอาไว้ เส้นเอ็นบนหน้าผากเต้นตุบๆ ผู้ชายคนนี้ชัดเจนมากว่ากำลังหาเรื่อง? เขาเอาสาหร่ายที่ทานไปแล้วครึ่งหนึ่งวางกลับเข้าไปในจาน คิดว่าเธอมองไม่เห็น?

“ผมไม่รังเกียจคุณ คุณกล้ารังเกียจผม?”เซียวเซิ่งจ้องมองเธอ ไม่นาน เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจ้องมองมาเผยแววตาสุกใสเปล่งประกายออกมา ทันใดนั้นเซียวเซิ่งรู้สึกปวดใจจนกลั้นหายใจไป ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ริมฝีปากบางอวบอิ่มบดลงไปบนริมฝีปากของเธอ หลับตาลง ดูดซ้ายทีขวาที

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจจนเกือบจะเป็นบ้า：เขาไม่นึกถึงความรู้สึกของเอียนหยู่โรวบ้างเหรอ ไม่ใช่ว่าพึ่งจะมอบดอกไม้ให้เธอเหรอ อึ้งไปสักพัก เธอถึงได้ถอยศีรษะไปด้านหลังเล็กน้อย กัดริมฝีปากเอาไว้แสดงออกว่าปฏิเสธ

มือหนึ่งของเซียวเซิ่งล็อกท้ายทอยของเธอเอาไว้ กดริมฝีปากของเธอเข้ากับริมฝีปากบางของตัวเอง จูบอย่างนุ่มนวล......

สัมผัสที่สวยงามนั้น ทันใดนั้นภายในใจเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเกิดความรู้สึกหอมหวานขึ้นมา เกิดความซาบซ่าน เธอคิดขึ้นมาว่า ：ถ้าเขายังไม่แต่งงาน เป็นไปได้ว่าเธอจะพิจารณาเขา.......

ความคิดนี้ทำให้ภายในใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกระวนกระวาย ยกมือขึ้นมาผลักเขาออกไป การจูบอันเร่าร้อนและนุ่มนวลอันนี้ก็จบลงทันที

เซียวเซิ่งกำมือลูบไปที่ริมฝีปาก ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน คุณไม่รู้ว่าเคยดื่มน้ำลายผมไปเท่าไหร่แล้ว เคยรู้สึกว่าหวานบ้างหรือเปล่า?พูดความจริง”

ไอ้คนหยาบช้าแสนชั่วร้าย~เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกลืนน้ำลาย ลุกขึ้นมาทันใด ยกถ้วยซุปขึ้นมาแล้วเดินจากไป

“ทานอยู่ที่นี่ นอกเสียจากว่า......”ขาวยาวของเซียวเซิ่งเดินเข้าไปขวางเอาไว้ จ้องมองเธอเหมือนกับอันธพาล ดวงตาดำคลับแสดงความชั่วร้ายออกมา พูดอย่างชัดเจนว่า：คุณกล้าไป ผมก็กล้าจัดการคุณต่อหน้าทุกคน