เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 28

เทียนแขกล่าวอย่างเย็นชา "จะดีกว่าไหมถ้าเราจะขับไล่วันวิวาห์ออกจากตระกูลโสธรณาลัยอย่างสมบูรณ์! ถ้าเธอไม่ใช่คนตระกูลโสธรณาลัย งั้นข้อตกลงที่เธอทำไว้เราก็สามารถปฏิเสธได้! ปล่อยให้พวกคนที่ต้องการคืนสินค้าต้องคืนเงินไปหาวันวิวาห์นู่น!"

ชูเกียรติครุ่นคิด สายตาฉายแววเย็นชาวาบขึ้นมา

โมโม๊ะกรีดร้องด้วยความตื่นเต้น "ที่รัก เมื่อกี้เธอทั้งเท่ทั้งเริดมาก เธอกล้ามาก ในที่สุดก็ระบายความโกรธไปได้ยกหนึ่ง ไปฉลองกันไหม?"

"เลี้ยวซ้ายที่สี่แยก"

วันวิวาห์ชี้ไปที่ถนนแล้วพูดว่า เรื่องฉลองไว้ค่อยว่ากัน มีผู้เสียหายมากมายรออยู่ ตอนนี้ภารกิจแรกคือช่วยคน"

เธอยังต้องเตรียมการผลิต!

"ก็ได้" โมโม๊ะรู้สึกเสียดายเล็กน้อย แต่ก็เข้าใจ

ยังไงซะที่ก็เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ

ถ้าทำได้ดีก็จะเป็นโปรไฟล์ที่ติดตัวไปตลอดชีวิต ถ้าทำได้ไม่ดี ไม่รู้ว่าวันวิวาห์จะต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะออกจากหล่มนี้ได้

วันวิวาห์พูดเตือนว่า "โม โรงงานที่ฉันผลิตผลิตภัณฑ์จะไม่ให้พวกพ่อฉันรู้เรื่องนี้เด็ดขาด ดังนั้นต่อไปนี้ ยังต้องลำบากเธอเพื่อค้นหาทีมประสานงานที่เชื่อถือได้สักสองสามทีมให้ฉัน ผลิตภัณฑ์ที่ผลิตออกมาจะต้องเป็นความลับมากขึ้น ถึงจะสามารถส่งถึงมือฉันได้"

"ไม่ต้องห่วง ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของฉัน"

โมโม๊ะรับปาก หยุดไปครู่หนึ่ง ถามอีกว่า "วิวาห์ เธอตัดสินใจแน่วแน่ที่จะออกมาทำคนเดียวแล้วใช่ไหม? เธอเต็มใจที่จะมอบเชลน่าและโซน่าส่งให้กับมือวาเลนไทน์แบบนี้เหรอ?"

วันวิวาห์ยิ้มอย่างขมขื่น "ไม่เต็มใจแล้วยังไง? ปู่ฉันยังอยู่ในโรงพยาบาล ต้องการให้พวกเขาออกเงินช่วย"

เธอถอนหายใจ "ทำให้ดีที่สุด วางแผนสำหรับสิ่งที่แย่ที่สุด ตอนนี้ฉันไม่เชื่อใครในตระกูลโสธรณาลัยเลยแม้แต่คนเดียว ความจริงมันก็พิสูจน์ได้ว่าฉันคิดถูกที่ทำเช่นนี้ ถ้าหากตอนแรกฉันไม่ยั้งมือไว้ ตอนนี้ฟาวเวอร์คงกลายเป็นความสำเร็จของพวกเขา"

โมโม๊ะกำลังจะปลอบเธอ แต่โทรศัพท์ของวันวิวาห์ดังขึ้นก่อน

"สวัสดีค่ะ คนางค์"

วันวิวาห์สงบอารมณ์แล้วรับโทรศัพท์

เสียงที่ใจดีของคนางค์ดังมาจากปลายสาย "วิวาห์ ฉันเพิ่งเห็นข่าวของเธอบนอินเทอร์เน็ต เธอสบายดีไหม?"

หัวใจที่ถูกครอบครัวทำให้ด้านชาอบอุ่นขึ้นด้วยคำพูดของครู

วันวิวาห์ระงับความกระตือรือร้นในดวงตาแล้วพูดเสียงแหบว่า"หนูสบายดีค่ะศาสตราจารย์ ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงนะคะ"

"เธอคิดได้ก็โอเค ชีวิตคนเรานะ รอเธออายุเท่าฉันแล้วจะเข้าใจ นอกจากเรื่องความเป็นความตายแล้ว เรื่องอื่นก็เล็กน้อย อย่าคิดมากไปเลย เรื่องวันนี้เธอจัดการได้ถูกต้อง ตอนนี้ความคิดเห็นบนโลกออนไลน์ล้วนอยู่ฝั่งเธอ ให้ความรู้สึกที่ดีมาก"

คนางค์เป็นหญิงชราผู้อ่อนโยนวัย 60 ปี หลังจากปลอบโยนแล้วก็ไม่ลืมที่จะให้กำลังใจ "การแข่งขันกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว อยากให้สิ่งเหล่านี้มาส่งผลกระทบได้ เตรียมตัวแข่งขันให้ดีนะ ต้องไม่ได้จากสิ่งเหล่านี้ ฉันตั้งตารอสินค้าตัวใหม่ที่ทำให้คนทั้งโลกต้องประหลาดใจของเธอ"

ริมฝีปากวันวิวาห์ยิ้มอย่างอบอุ่น ตอบเสียงเบาว่า "รอหลังจากวิกฤตของบริษัทสิ้นสุดลง หนูจะอุทิศตัวให้กับการแข่งขัน จะไม่ทำให้ครูผิดหวังแน่นอนค่ะ"

พอวางสาย ก็มาถึงห้องปฏิบัติการแล้ว

เธอบอกลาโมโม๊ะ แล้วเข้าไปในห้องปฏิบัติการจนกระทั่งนาฬิกาแจ้งเตือนให้ไปรับหนูกะทิดังขึ้น

วันวิวาห์รีบเก็บของ ออกจากห้องปฏิบัติการอย่างรีบร้อน

ทันทีที่เดินออกจากประตูโรงงาน ก็ถูกชูเกียรติขวางไว้

"วิวาห์"

วันวิวาห์ขมวดคิ้ว

เธอเป็นคนขอให้โมโม๊ะหาห้องปฏิบัติการให้เธอ ใช้เวลามาใช้เพียงไม่กี่วัน คิดไม่ถึงว่าชูเกียรติจะรู้ได้รวดเร็วขนาดนี้

เธอมีสีหน้าเย็นชา "ประธานวันวิวาห์ พูดมาตามตรงเถอะค่ะ ฉันยังมีธุระต้องทำ"

ชูเกียรติมีสีหน้ารู้สึกผิด "ลูกยังโกรธพ่ออยู่เหรอ? วิวาห์ พ่อมาเพื่อขอโทษลูก เรื่องวันนี้พ่อดูข่าวถึงเพิ่งรู้ว่าทำให้ลูกต้องทุกข์ใจแล้ว ลูกอย่าใส่ใจเลยได้ไหม?"

เขาถอนหายใจยาวๆ กล่าวอย่างเสียใจว่า "จากเหตุการณ์ครั้งนี้ พ่อก็เห็นได้ชัดแล้วว่า จริงๆแล้วพี่สาวลูกมาจากชนบท ไม่ได้รับการศึกษาขั้นสูงจากมหาลัย ความสามารถในการจัดการเรื่องจึงแย่กว่าลูก เธอไม่เหมาะกับการบริหารบริษัทจริงๆ วิวาห์ ลูกคงจะไม่ทิ้งบริษัทตอนนี้หรอกใช่ไหม?"

ใบหน้าของวันวิวาห์นิ่งราวกับน้ำ เม้มริมฝีปากสีชมพู ไม่พูดอะไร

ชูเกียรติกล่าวต่ออย่างระมัดระวัง "พ่อได้สั่งให้ไปจัดการแก้ไขการขายตามวิธีที่ลูกพูดวันนี้แล้ว แผนกการเงิน โลจิสติกส์ และแผนกหลังการขายอีกหลายแผนกจะทำงานล่วงเวลาเพื่อวางแผนค่าชดเชย เพื่อให้แน่ใจว่าค่าชดเชยในวันพรุ่งนี้จะราบรื่น..."

"ประธานวันวิวาห์"

วันวิวาห์ขัดจังหวะอย่างทนไม่ไหว "บริษัทยังอยู่ภายใต้ชื่อของฉัน แม้ว่าไม่ได้มีฉันแค่คนเดียว แต่ฉันก็มีหน้าที่รับผิดชอบในการแก้ปัญหาด้วย ถึงแม้ว่าวันนี้คุณจะไม่มาที่นี่ ฉันก็จะไม่มีทางยืนดูเฉยๆ ยังไงซะมันคือสิ่งที่ปู่มอบให้ฉันกับมือ!"

เธอมองเขาอย่างเฉยชา "ฉันพูดไปชัดเจนแล้ว ฉันไม่มีธุระแล้ว ขอตัวก่อน"

เธอทิ้งคำพูดแล้วเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับ

ชูเกียรติมองวันวิวาห์เดินออกไปจนไกลแล้ว ก็ยิ้มเยาะอย่างชั่วร้าย หยิบปากกาด้ามหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อของเขา