เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 48

“แกหมายถึงแฟนเก่าแกเหรอ？”

เมื่อได้ยินคำว่าแฟนเก่า สีหน้าของภาชิระก็ดูแย่ขึ้นในทันที

นายเมฆเมินเฉย“เมื่อคืนเธอพักที่นี่ ตอนเช็กอิน เกือบถูกคนลวนลามในลิฟต์ ฉันในฐานะผู้ดูแลโรงแรม จึงเชิญเธอมาทานอาหารเช้าเพื่อเป็นการไถ่โทษ ทำไม？”

ภาชิระร้อนรนในทันที“ทำไมไม่พูดให้เร็วกว่านี้ล่ะ”

หันหลังแล้ววิ่งออกไป อยากจะไล่ตาม

นายเมฆคว้าตัวเขาไว้“เธอไม่ได้เป็นอะไร”

“น้าเล็ก！”

นายเมฆพูดอย่างเมินเฉย“เหมือนเธอจะอารมณ์ไม่ดี แกทิ้งเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ ? ตอนนี้จะวิ่งไล่ตามไปเพื่ออะไร ? ไปสร้างความลำบากใจให้เขา？！”

ความรู้สึกของภาชิระก็จุกแน่นขึ้นในทันที！

เขายืนนิ่ง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความสงสัย“น้าเล็ก รู้สึกว่าน้า……จะห่วงใยเธอเกินไปหรือเปล่า？”

สัญชาตญาณของผู้ชายบอกเขา ว่าเวลาที่น้าเล็กพูดถึงวิวาห์ ในแววตามีประกายบางอย่าง

นายเมฆพยักหน้าให้อย่างจริงจัง“ฉันรู้สึกดีกับเธอ หากเป็นไปได้ ฉันอาจจะจีบเธอ”

“เธอเป็นแฟนเก่าของผม！”

“แกก็พูดเอง ว่าเป็นแฟนเก่า ”

สีหน้าของภาชิระดูแย่ขึ้นในทันที พูดอย่างหนักแน่นว่า“น้ากับเธอจะคบกันไม่ได้ ！”

มุมปากนายเมฆยกหยัก ยิ้มอย่างไม่เข้าใจว่า“แกคิดว่า ความเห็นของแกสำคัญเหรอ ？”

เขาตบไปที่ไหล่ของหลานชาย“แกทิ้งผู้หญิงดีๆแบบนี้ไป แล้วหมั้นกับพี่สาวเธอ ตอนนี้ก็ยังมาหวงก้างเธออีก ที่เสียหน้าก็มีแต่แกคนเดียว กลับไปดูแลคุณหนูใหญ่ตระกูลโสธรณาลัยของแกเถอะ”

ภาชิระโกรธจนหน้าดำหน้าแดง เมื่อคิดถึงจุดประสงค์ในการมา ก็จึงต้องอดทนไว้ ไม่กล้าแผลงฤทธิ์

เขาทำหน้านิ่ง พูดเสียงแข็ง“น้าเล็ก มีเรื่องหนึ่ง อยากจะขอความช่วยเหลือ”

นายเมฆยกข้อมือขึ้นมองดูเวลา“ เอาเนื้อๆ ฉันขอฟังก่อน ”

ภาชิระเล่าเรื่องที่ตัวเองถูกพ่อปลดออกจากตำแหน่งให้เขาฟัง

“ดังนั้น อยากให้น้าช่วยพูดเรื่องดีๆของผมต่อหน้าพ่อหน่อย ”

“แค่นี้？”

ภาชิระพยักหน้าให้อย่างคาดหวัง

“ไม่ช่วย”

นายเมฆปฏิเสธออกไปตรงๆ

ภาชิระไม่อยากเชื่อ“น้าเล็ก！”

นายเมฆก้าวเดินออกไปยังด้านนอก“แกไม่รู้ตัวเองเลยว่าทำอะไรผิด ถึงมีสภาพนี้ได้ ต่อให้ฉันจะช่วยแกไป ก็ต้องมีครั้งต่อไปอีก กลับไปแล้วทบทวนตัวเอง ถูกลงโทษซะบ้างจะได้หลาบจำ ต่อไปจะได้ไม่ทำผิดซ้ำอีก”

“น้าเล็ก！”

นายเมฆก้าวขึ้นรถ ปิดประตูอย่างไม่สนใจและจากไป

ภาชิระยืนอยู่คนเดียวลำพังที่หน้าประตูโรงแรม

ผู้คนเดินผ่านไปมา เขาเหมือนเด็กกำพร้าที่ถูกคนทั้งโลกทอดทิ้ง ไม่มีใครยอมรับ

……

โรงพยาบาลอุ่นรัก ห้องพักผู้ป่วยพิเศษเด็ก

ประตูห้องหนูกะทิไม่ได้ปิดสนิท วันวิวาห์ยังไม่ได้เข้าไปใกล้ ก็ได้ยินเสียงตำหนิอันคมเข้มของจอมพลดังลอดออกมา

“……แค่ผู้เชี่ยวชาญก็เชิญตัวมาไม่ได้ ฉันเลี้ยงพวกคุณไว้จะมีประโยชน์อะไร……หากคนฟื้นขึ้นมาแล้ว ฉันจะเชิญผู้เชี่ยวชาญมาอีกทำไม ? เชิญมาดื่มน้ำชาด้วยหรือไง ？！”

ขาของวันวิวาห์หยุดลง ไม่กล้าเดินต่อ

สามวันแล้ว กะทิยังไม่ฟื้น？！

เธอทั้งรู้สึกผิดและเสียใจ น้ำตาคลอเบ้าอย่างควบคุมไม่ได้

ก่อนที่เธอจะกักเก็บอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ภายในห้องก็มีเสียงราวกับลูกแมวน้อยของหนูกะทิดังขึ้น“ตาพล เสียงดังไปแล้ว……”

วันวิวาห์น้ำตาซึม ทันใดนั้นก็ยืดตัวตรง

ภายในห้องผู้ป่วย เสียงพูดตำหนิของจอมพลก็หยุดลงทันที เสียงเท้าที่ก้าวเดินเต็มไปด้วยความเร่งรีบ“ฟื้นแล้วเหรอ？อย่าขยับ”

เสียงกริ่งเรียกก็ดังขึ้น

วันวิวาห์รีบปาดน้ำตา หลบถอยหลังซ่อนตัวไปยังมุมทางเดิน

ไม่กี่วินาทีกวินทร์นำทีมอาจารย์หมอผู้เชี่ยวชาญวิ่งผ่านหน้าเธอไป ตรงเข้าไปในห้องคนป่วยทันที

หมอไม่ออกมากันสักที วันวิวาห์รออยู่ด้านนอกอย่างร้อนใจและเป็นกังวล

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน อาจารย์หมอผู้เชี่ยวชาญด้านกุมารแพทย์ต่างก็ทยอยกันออกมา

เธอรีบตามไป แล้วขวางหนึ่งในนั้นเอาไว้ “ หมอค่ะ ขอถามหน่อย เด็กเป็นยังไงบ้าง ？”