เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 85

วันวิวาห์หยุดไป：“ทุกคำที่ฉันพูดไปเมื่อกี๊มาจากใจฉันหมด ฉันก็จะทำตามที่ฉันพูดด้วย ฉันขอย้ำอีกครั้งนะคะ นอกเสียจากพลจะขอหย่ากับฉันเอง ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่ยอมแพ้ต่อเขา”

พูดจบ เธอก็ปล่อยมือของจีรวรรณออก หันกลับออกไป

สีหน้าจีรวรรณดูเหยเก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อีกครั้ง

ผ่านไปสักพัก เธอถูกข้อมือที่ถูกวันวิวาห์บีบแล้วทันใดนั้นก็หัวเราะ：“เป็นผู้หญิงที่มีบุคลิกดีนี่ ไม่น่าล่ะถึงได้ดึงดูดลูกชายฉันได้ แต่ว่า……”

ทั้งห้านิ้วนั้นบีบแน่นขึ้น：“ฉันไม่ให้เธอมาเป็นจุดอ่อนของลูกชายฉันแน่！”

เธอ ไม่ให้ผู้หญิงคนนี้ทำร้ายลูกชายเขาแน่！

……

อยู่ดูอาการสองวัน ในที่สุดหนูกะทิก็ออกจากโรงพยาบาล

วันวิวาห์กับจอมพลเก็บของเสร็จแต่เช้า ตอนสามคนพ่อแม่ลูกเตรียมออกไป กวินทร์ที่หายไปสองวันก็เพิ่งจะมา

เขาดูเหมือนอ่อนล้ามาก สีหน้าไม่ค่อยดี

จอมพลเหลือบมองเขานิ่งๆ：“รู้จักพอประมาณหน่อย”

กวินทร์ลูบขมับอย่างเหนื่อยล้า：“พี่พล พี่เปลี่ยนไปแล้ว หลังจากที่แต่งกับพี่สะใภ้ ก็รู้จักล้อเล่นเป็น”

เขาขมวดคิ้วและบ่น：“วันก่อนกลับไป ดื่มไปนิดหน่อย ทั้งๆที่คิดว่าไม่เมาแล้วนะ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ถึงไม่ตื่นเลย จนเช้าวันนี้เพิ่งจะตื่น”

หนูกะทิที่เปลี่ยนชุดแล้วก็กลอกตา เยาะเย้ยอย่างไม่เกรงใจ：“อายุมากแล้ว ยังจะหาข้ออ้างทำไมอีก”

กวินทร์ถูกจี้จุดจนรู้สึกปวดใจ：“อายุของชายคนนี้ก็มากแล้ว！เด็กคนนี้ ทำไมพูดแบบนี้กับคุณอากวินทร์ของหนูได้？เสียแรงที่รักหนูจริงๆ!”

เด็กสาวเงยคางเล็กๆขึ้นอย่างหยิ่งผยอง：“โสดไม่มีคนดูแล อารีบหาภรรยามาดูแลตัวเองซะเถอะ เสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ไปแบบนี้อีก ผู้หญิงที่ไหนก็ไม่ชอบอาหรอก!”

กวินทร์กุมหน้าอกอย่างปวดใจ：“พี่พล ก่อนที่ผมจะฆ่าคนเพราะเสียการควบคุม พี่รีบพาลูกสาวตัวร้ายคนนี้ของพี่ไปเถอะ！”

วันวิวาห์ตลกจนหัวเราะออกมา จูงหนูกะทิด้านซ้ายขวากับจอมพล แล้วสามคนพ่อแม่ลูกก็หายไปจากห้องคนไข้

กวินทร์มองส่งทั้งสามหายไป รอยยิ้มที่ใบหน้าค่อยๆจางหาย

เขากุมมือ ขมวดคิ้วเคาะไปที่หัว บ่นพึมพำ：“ประหลาดจัง มองพี่พลสามคนพ่อแม่ลูกแล้ว ทำไมรู้สึกเหมือนลืมอะไรไป？”

แต่ลืมอะไรไปนะ จู่ๆเขาก็คิดไม่ออกทันที

กวินทร์ไม่คิดมากอีก กลับไปที่ห้องทำงาน

มองผลพิสูจน์ดีเอ็นเอที่อยู่บนโต๊ะ แล้วก็มีอะไรแวบเข้ามาในหัว

เขาตะลึงไปสักพัก แล้วก็คิดอะไรไม่ออกทั้งนั้นอีกครั้ง

“หรือว่าอายุมากไปจริงๆ？”หัวเราะอย่างเย้ยหยัน เอารายงานผลพิสูจน์เข้าไปในลิ้นชัก พูดอย่างเสียดาย：“บางครั้งวันวิวาห์กับยัยเด็กนิสัยเสียหนูกะทินั่นก็เหมือนกันยิ่งกว่าแม่ลูกแท้ๆเสียอีก น่าเสียดายจัง”

ที่ดันไม่ใช่แม่ลูกกัน

……

คฤหาสน์โอรส

พรุ่งนี้หนูกะทิจะกลับไปเมืองโตตูกับจีรวรรณ

กินข้าวเย็นเสร็จ วันวิวาห์ก็เข้าไปในห้องหนูกะทิอย่างรีบเข้ารีบออก เอาของของเธอใส่ไปในกระเป๋าเดินทางทั้งหมด

เด็กสาวนั่งขัดสมาธิทำนู่นนี่อยู่บนเตียง แล้วจู่ๆก็ยืนขึ้นแล้วกวักมือ：“วันวิวาห์ มานี่สิ”

ในมือวันวิวาห์ยังถือเสื้อผ้าตัวหนึ่งไว้อยู่：“ทำไมเหรอที่รัก？”

พอเดินเข้าไป เด็กสาวก็เขย่งเท้าแล้วใส่อะไรไปที่คอเธอ

วันวิวาห์ก้มหน้าไป เป็นสร้อยคอจี้รูปโดราเอมอน

เด็กสาวมองผลงานชิ้นเอกของตัวเองอย่างพอใจ พูดด้วยเสียงนุ่มนิ่ม：“โดราเอมอนเจอเรื่องอะไรก็ไม่กลัวเลย เวทมนตร์ของเขาแก้ปัญหาทุกอย่างได้ ตอนที่หนูไม่อยู่ คุณเจอปัญหาอะไรก็ให้เขาช่วยนะ”

ในใจวันวิวาห์รู้สึกอบอุ่น อดไม่ได้ที่จะพูดว่า：“วิเศษมาก ที่รัก ขอบคุณมากเลยนะ แต่ฉันไม่ได้เตรียมให้ของขวัญหนูตอบเลยทำไงดี？”

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง：“ใครอยากได้ของขวัญตอบกลับจากคุณกันล่ะ ตอนที่หนูไม่อยู่ คุณก็ฝึกทำอาหารให้อร่อยๆซะ พอถึงเมืองโตตู หนูไม่อยากกินกับข้าวรสชาติแย่ๆอย่างนั้นอีก”

รอยยิ้มที่แววตาวันวิวาห์ก็ลึกซึ้งมากขึ้น

เป็นเด็กที่ปากไม่ตรงกับใจเสียจริง！