เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 4
ผ่านไปสักพัก
หยางเฟิงอุ้มหยางพั่นพั่นขึ้นมาแล้วถามว่า : “หวางหมินคนนั้นคือใคร ?”
เมื่อใดยินดังนั้น แววตาของเย่เมิ่งเหยียนก็เผยความรู้สึกหวาดกลัวออกมา
“หวางหมิงเป็นหัวหน้าของพื้นที่สีเทาในเมืองตงไห่ มีลูกสมุนนับพันคน มีอิทธิพลอย่างยิ่งในตงไห่ วันนี้คุณทำร้ายเขา เขาไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่นอน......”
หยางเฟิงขมวดคิ้ว หวางหมิงคนนี้รนหาที่ตายหรืออย่างไร ?
ปัง !
เขาตบฝ่ามือลงบนโต๊ะ จนโต๊ะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ
“กล้ารังแกผู้หญิงของผม ไม่ว่ามันเป็นใครก็ต้องตายแน่นอน ! จริงสิ โรคของพั่นพั่น ตระกูลเย่ไม่สนใจเลยหรือ ?”
ไม่ว่าอย่างไร เย่เมิ่เหยียนก็เป็นถึงคุณหนูใหญ่ของตระกูลเย่ หยางพั่นพั่นก็เป็นหลานสาวคนโตของตระกูลเย่ หรือว่าตระกูลเย่จะไม่ดูดำดูดีเลยหรือ ?
เย่เมิ่งเหยียนตกใจกับการกระทำของหยางเฟิง จากนั้นจึงฝืนยิ้มออกมา : “ในสายตาของตระกูลเย่ พั่นพั่นคือเด็กเหลือขอที่ทำให้ตระกูลต้องอับอาย พวกเขาอยากให้พั่นพั่นตายไปเร็ว ๆ ด้วยซ้ำ”
เมื่อได้ยินดังนั้น ภาพที่หยางพั่นพั่นถูกตีอย่างหนักอยู่ด้านหน้าตระกูลเย่ ก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขาไม่หยุด
หยางเฟิงลุกขึ้น แววตาของเขาปรากฏเจตนาฆ่าอันรุนแรงออกมา !
“ไม่ต้องเป็นห่วง อาการป่วยของพั่นพั่น ผมจะจัดการเอง ตั้งแต่นี้ไป ผมจะปกป้องพวกคุณสองคนแม่ลูกเอง”
......
กลางดึก ภายในคฤหาสน์หรูหราแห่งหนึ่งในตงไห่
ศีรษะของหวางหมิงถูกพันด้วยผ้าก๊อซ ใบหน้าเขียวช้ำ
“เย่เมิ่งเหยียน นังผู้หญิงแพศยา กล้าทำร้ายฉันแบบนี้ ฉันจะต้องทำให้เธอเหมือนตายทั้งเป็นให้ได้ ยังมีไอ้สารเลวนั่นอีกคน อย่าให้ฉันหาตัวแกเจอนะ ไม่อย่างนั้นฉันไม่มีวันปล่อยแกเอาไว้แน่ !”
เมื่อคิดถึงตอนที่ตนเองถูกหยางเฟิงต่อยจนลอยกระเด็นไป ใบหน้าของหวางหมิงก็เต็มไปด้วยความแค้น
ปัง !
ปัง !
ปัง !
ตอนนี้เอง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ด้านนอก ลอยกระเด็นเข้ามาสองสามคน
“แกไม่ต้องไปหาฉันหรอก ตอนนี้ฉันมาด้วยตนเองแล้ว!”
ทันทีที่พูดจบ หยางเฟิงก็เดินเข้ามาจากประตูคฤหาสน์
เมื่อหวางหมิงเห็นหยางเฟิง สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมากทันที เขากัดฟันแล้วถามว่า : “เจ้าหนู แกเข้ามาได้อย่างไร ?”
หยางเฟิงนั่งลงบนโซฟา หัวเราะเยาะแล้วพูดว่า : “แกก็เห็นแล้วไม่ใช่หรือ ? ฉันต่อสู้เข้ามา !”
ด้านนอกมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่สิบนาย ล้วนแต่เป็นราชาทหารที่ปลดประจำการทั้งสิ้น หรือว่าจะถูกผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ จัดการจนราบคาบหมดแล้ว ?
เมื่อคิดได้เช่นนี้ หวางหมิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัวในใจ
“เจ้าหนู แกคิดจะทำอะไรกันแน่ ?”
“ฉันชื่อหยางเฟิง เป็นสามีของเย่เมิ่งเหยียน !”
“แกก็คือลูกเขยของตระกูลเย่เมื่อห้าปีก่อนคนนั้น......”
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฟิง หวางหมิงก็แสดงสีหน้าตกใจทันที
ไอ้สวะนี่ กลับมาอีกแล้ว ?
“ฮ่า ๆ ๆ !”
หวางหมิงหัวเราะเสียงดังทันที
“ฉันคิดว่าเป็นใคร ที่แก้ก็ไอ้สวะนี่เอง ! เจ้าหนู ฉันคิดว่าจะไปหาแกอยู่พอดี คิดไม่ถึงว่าแกจะพาตนเองมาส่งถึงที่ คืนนี้ แกอย่าคิดจะกลับออกไปจากที่นี่อีกเลย”
หยางเฟิงหรี่ตาลง ทำแววตาขี้เล่น : “จริงหรือ ?”
ตุบ ๆ ๆ !
ตอนนี้เอง มีเสียงฝีเท้าที่วิ่งอย่างรวดเร็วดังขึ้น
ด้านนอกมีนักเลงกว่าร้อยคนถือมีดและกระบองครบมือวิ่งกรูเข้ามา
คนพวกนี้ ล้วนเป็นลูกสมุนของหวางหมิง
หลังจากนักเลงกว่าร้อยคนเข้ามาในคฤหาสน์ ก็เข้ามายืนล้อมหยางเฟิงเอาไว้ทันที
หวางหมิงลุกขึ้นยืน หัวเราะเสียงดังด้วยใบหน้าหยิ่งยโส : “ฮ่า ๆ ๆ เจ้าหนู แกคงกลัวแล้วสินะ วันนี้ฉันจะให้แกตายโดยไร้ที่ฝัง !”
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับนักเลงกว่าร้อยคน หยางเฟิงยังคงมีสีหน้าที่สงบนิ่ง
หยางเฟิงพูดขึ้นเบา ๆ ว่า : “นี่คือสิ่งที่ทำให้แกกล้าเย่อหยิ่งอย่างนั้นหรือ ? แกกล้ารังแกผู้หญิงของฉัน หากตอนนี้แกยอมคุกเข่าลงแล้วคำนับฉันสามครั้ง จากนั้นก็ตัดแขนตัดขาของตนเองซะ ฉันอาจจะยอมละเว้นชีวิตแกสักครั้ง”
หวางหมิงตกตะลึงทันที เขาจ้องมองหยางเฟิงราวกับกำลังมองเจ้าโง่คนหนึ่งอยู่
“เจ้าหนู แกบ้าไปแล้วหรือ ? แกไม่เห็นคนของฉันหรืออย่างไร ? คิดไม่ถึงว่าแกยังจะกล้าพูดเช่นนี้อีก แกรนหาที่ตายจริง ๆ !” หวางหมิงยิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วพูดว่า : “จัดการมัน ให้มันได้เห็นความแข็งแกร่งของฉัน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เทพสงครามพิทักษ์โลก