เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 103

ได้ยินอย่างนี้

หลายคนก้าวไปข้างหน้า ลากเย่ขวงออกไปราวกับสุนัขที่ตายแล้ว

เย่ขวงใบหน้าหมดอาลัยตายอยาก

เขารู้ว่าตัวเองจบเห่แน่！

หยางเฟิงหันหน้ามองไปยังเย่ชิว

พุบ！

เย่ชิวคุกเข่าลงบนพื้น ร้องไห้ขอร้อง: "หยางเฟิง ได้โปรดนายอย่าฆ่าฉัน!"

“ฆ่าแก？”

หยางเฟิงยิ้มอย่างเหยียดหยาม: “นายวางใจ ฉันจะไม่ฆ่าแกหรอก ฉันกลัวมือของฉันจะสกปรก”

เย่ชิวพูดอย่างท่าทางดีใจ： “ขอบคุณ！”

“แต่ว่าหลีกเลี่ยงโทษประหารชีวิตได้ แต่โทษที่มีชีวิตไม่สามารถหลบหนีได้ หักมือทั้งสองของเขา ตั้งแต่นี้ให้เขากลายเป็นคนพิการโดยสิ้นเชิง”

เมื่อพูดคำนี้จบ หยางเฟิงหันหลังเดินจากไปทันที

ได้ยินเช่นนี้

รอยยิ้มบนใบหน้าของชะงัก

“ไม่！”

อ่าาา！

เสียงกรีดร้องที่บีบหัวใจดังขึ้น

ตั้งแต่นั้นมา บนสะพานลอยในตงไห่ ก็มีคนขอทานพิการแขนขาเพิ่มขึ้นมาคนหนึ่ง

ใครก็ไม่เคยคิดว่า

ขอทานคนนี้ กลับเป็นคุณชายที่สูงส่งของตระกูลเย่ในตอนนั้น

ส่วนเย่ขวง

สามวันต่อมา

สั่งประหารชีวิต ส่งไปลานประหาร ประหารทันที！

หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้

กองกำลังของพื้นที่สีเทาทั้งตงไห่ ถูกกวาดล้างไปหมด

ประชาชนของตงไห่ออกมาก็พบว่า

บนท้องถนนไม่มีอันธพาลอีกแล้ว

ไม่มีใครเรียกเก็บค่าคุ้มครองกับพวกเขาอีก

ไม่มีคนปล้นอีกต่อไป

ไม่มีคนขโมยเล็กขโมยน้อยอีก

ทั้งตงไห่

ดูเหมือนว่าในทันใด ก็ถึงช่วงข้างถนนไม่มีคนเก็บของคนอื่น กลางคืนไม่ต้องปิดประตูความสงบสุขและความเจริญรุ่งเรือง

ต่อมา กรมตำรวจตงไห่ปล่อยข่าว

กลุ่มกองกำลังชั่วร้ายใหญ่ที่สุดของตงไห่ แก๊งพยัคฆ์ล่มสลาย จับกุมกองกำลังร้ายนับพันคน

ระยะเวลาหนึ่ง

เสียงประทัดดังขึ้นบนถนนตรอกซอกซอย

ผู้คนพากันชื่นชมยินดีเดินบนถนน ตีฆ้องและกลอง

และบุคคลมีหน้ามีตาทั้งหมดในตงไห่ ต่างตั้งหน้าตั้งตารอ วันสำคัญในอีกหนึ่งเดือน!