เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 1087

“ถูกต้อง！เมิ่งเหยียนเป็นลูกสาวของคุณจริง ๆ แต่หล่อนก็เป็นเมียของผม！” หยางเฟิงเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา

“เมียของผม ผมจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาสบประมาท ต่อให้คุณที่เป็นแม่ก็ตาม！”

สิ้นเสียงคำพูด

หยางเฟิงก็ไม่อำพรางไอสังหารของตัวเองต่อไป！

ไอสังหารที่เยือกเย็นแพร่ออกมา

อุณหภูมิทั้งห้องลดลงอย่างรวดเร็ว！

หลันซินอดตัวสั่นไม่ได้！

“เธอ……”

เดิมทีเธอยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง……

แต่รู้สึกได้ถึงไอสังหารที่เยือกเย็นในตัวหยางเฟิงก็อึก ๆ อัก ๆ ขึ้นมาชั่วขณะ

เย่เมิ่งเหยียนที่อยู่ข้าง ๆ ซาบซึ้งใจจนดวงตาแดงก่ำ

เย่เมิ่งเหยียนรู้ว่าหยางเฟิงให้ท้ายเธอจนลยขึ้นฟ้าแล้ว！

พอเห็นลูกสาวตัวเองร้องไห้ ดวงตาของหลันซินก็เปลี่ยนจากเดิมที่หวาดกลัวเป็นไม่หวาดกลัวในฉับพลัน

ในเมื่อว่าลูกสาวตัวเองไม่ได้

เธอไม่ว่าก็เท่านั้น

ไม่ว่ายังไงเย่เมิ่งเหยียนก็เป็นลูกสาวของเธอเอง ส่วนหยางเฟิงก็เป็นลูกเขยของเธอ

หลันซินไม่เชื่อว่า

หยางเฟิงจะทำอะไรเธอ！

“กบฎ！กบฎกันแล้ว！”

“หยางเฟิง เธอเป็นแค่ลูกเขย มีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันอย่างนี้？”

“ฉันเป็นแม่ยายของเธอ กล้าไม่เคารพฉันเพราะไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้แล้วใช่มั๊ย！”

อยู่ ๆ หลันซินก็เสียงดังขึ้นมาสองสามประโยค เริ่มชักดิ้นชักงอขึ้นมา

พอเห็นหลันซินชักดิ้นชักงอ หยางเฟิงขมวดคิ้ว

เมื่อก่อนเห็นแก่หน้าเย่เมิ่งเหยียน เย่เฟิงจึงขี้เกียจคิดเล็กคิดน้อยกับเธอ

แต่ครั้งนี้

หลันซินเดิมพันแพ้ก่อนแต่ไม่ยอมรับ

แล้วยังตวาดเสียงดังใส่เย่เมิ่งเหยียน

นี่เป็นการเหยียบเส้นตายของเขาแล้ว！

ต้องให้บทเรียนที่แสนสาหัสกับหลันซินบ้าง！

ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรแผลง ๆ อีก！

พอคิดถึงตรงนี้

หยางเฟิงก็เอ่ยด้วยเสียงเย็นชาว่า： “หลันซิน แม่อย่ามาไม้นี้ ไม้นี้ใช้กับผมไม่ได้หรอก！ผมจะบอกให้ แพ้ก็คือแพ้ ไม่ว่าแม่จะเล่นลูกไม้ยังไงก็ไม่มีประโยชน์！”