เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 139

จ้าวหวูจี๋ล้มกองลงบนพื้น เงยหัวขึ้นมา มองดูเสือขาวด้วยสีหน้าไม่คาดคิด

ในสายตาของเขา เสือขาวเป็นเหมือนอย่างคนบ้าคนหนึ่ง

เหมือนอย่างกับไม่เคยเหน็ดเหนื่อย

ยิ่งต่อสู้ก็ยิ่งฮึกเหิม

นี่เป็นคนแปลกประหลาดอะไรกันแน่?

เสือขาวจ้องมองดูจ้าวหวูจี๋ พูดขึ้นอย่างผยองว่า “มา มาอีก ผมยังไม่สะใจเลย”

ได้ยินแบบนี้

ในใจจ้าวหวูจี๋เกิดความหวาดกลัว

เขาเป็นปรมาจารย์ครึ่งขั้น เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในสำนักปาจี๋ เป็นนักสู้อันดับหนึ่งของมณฑลเจียงหนาน

แต่อยู่ตรงหน้าเสือขาว เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้

หยางเฟิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือ พร้อมพูดอย่างใจร้อนว่า “เสือขาว รีบหน่อย ผมยังต้องรีบกลับไปทานข้าวกับภรรยา?”

ตอนนี้ก็สิบเอ็ดโมงแล้ว รอรับกลับไปถึงตงไห่ก็จะเลยเวลาทานข้าวแล้ว

เสือขาวไม่กล้าชักช้า

ถ่วงเวลาท่านแม่ทัพทานข้าวกับภรรยา ถือเป็นโทษอย่างหนัก

“ตาย”

เสือขาวจ้องมองดูจ้าวหวูจี๋ แล้วตะโกนพูดขึ้น

จากนั้นต่อยพุ่งไปหมัด พร้อมพลังที่รุนแรง

หมัดนี้ ทรงพลังอย่างมาก

มีเสียงแตกหักเป็นเสี่ยงๆดังขึ้นในอากาศ

จ้าวหวูจี๋เห็นแล้วก็ตกตะลึง เขาไม่ได้หยิ่งผยองแม้แต่น้อย

“หมัดปาจี๋”

เสียงตะโกนดัง

แล้วจ้าวหวูจี๋ก็พุ่งออกไป

บูม

ทันใดนั้น หมัดของทั้งสองกระทบกัน

ปัง

จ้าวหวูจี๋กระเด็นบินลอยออกไป

ชนถูกเสาอันหนึ่งของห้องโถง

เสาทั้งเสาพังทลายถล่มลงมา

ร่างกายจ้าวหวูจี๋ไถลกองบนพื้น

อั๊ก

เขากระอักออกมาเป็นเลือด

เสื้อผ้าบนกายเปื้อนไปด้วยเลือด

เครื่องในทั้งหมดแตกหัก

จ้าวหวูจี๋เงยหน้าขึ้น จ้องมองดูหยางเฟิง พร้อมถามขึ้นด้วยสีหน้าย่ำแย่ว่า “พวกคุณเป็นใครกันแน่?”

หยางเฟิงโยนบุหรี่ในมือทิ้งไป เดินเข้าไปหาอย่างเชื่องช้า