เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 157

ใช้รถลัมโบร์กีนีราคาหลายล้านหยวนไปชนกับรถเบนซ์ไม่กี่แสนหยวน หลินลี่ช่างใจปล้ำจริงแท้

ทว่าสำหรับหลินลี่แล้ว มันแค่จิ๊บๆ

เขาอารมณ์ดีก็พอ！

หลังจากระบายเสร็จ หลินลี่ก็อารมณ์ดีขึ้นมาก

“ไอ้เวรนี้ไปงานเลี้ยงเหรอ? เดี๋ยวกูจะคิดบัญชีกับมันหน่อย”

ในฐานะคุณชายแห่งตระกูลหลิน หลินลี่ย่อมเข้าร่วมงานเลี้ยงอยู่แล้ว

หัวเราะเย้ยหยันหนึ่งเสียง หลินลี่ก็เดินไปยังงาน

……

“หยางเฟิง ทำไมคุณพึ่งมาคะ?”

เมื่อเห็นหยางเฟิง เย่เมิ่งเหยียนก็ถามด้วยความสงสัย

หยางเฟิงพูดเสียงเรียบเฉย“ไม่มีอะไรหรอก เมื่อกี้เจอลาโง่ตัวหนึ่งเท่านั้น เสียทำให้เสียเวลา”

เวลานี้เธอไม่รู้เลยว่าหลินลี่ชนรถเธอพังแหลกจนเรียกได้ว่าจนการไม่ได้แล้ว

หยางเฟิงมองสำรรวจงาน พบว่ามีคนร่วมงานหลายร้อยคน

เขาเอ่ยถาม“เป็นไง งานเลี้ยงเริ่มหรือยัง？”

เย่เมิ่งเหยียนมองดูเวลา“ยังหรอกค่ะ ต้องรออีกหลายนาทีถึงจะเริ่ม”

“ออ งั้นพวกเราไปหาของกินกันเถอะ”

กล่าวจบ หยางเฟิงก็พาเย่เมิ่งเหยียนไปยังโซนอาหารบุฟเฟต์ แล้วเริ่มกินอย่างเอร็ดอร่อย

หลิวซิงกับเฟิงชิงหวูเห็นที่นี่ก็เบิกตากว้าง

เพราะผู้เข้าร่วมล้วนเป็นคนมีฐานะทางสังคมกันหมด

พวกเขามาเพื่อแลกเปลี่ยนประสบการณ์ความสำเร็จของธุรกิจและพูดคุยประสานมิตรกัน

ซึ่งไม่มีใครเหมือนหยางเฟิงที่เอาแต่กินตะกละตะกลามเลยสักคนเดียว

หลิวซิงกับเฟิงชิงหวูพึ่งเข้าร่วมงานชนชั้นสูงเป็นครั้งแรก ดังนั้นพวกเขาสองคนจึงเกิดอาการหวาดระแวง ไม่กล้าพูดพล่าม ไม่กล้าทำตัวตามสบายเหมือนหยางเฟิง

เย่เมิ่งเหยียนคีบอาหารว่างมากินแค่ไม่กี่ชิ้น

เห็นหยางเฟิงเหมือนผีอดอยากก็อดเป็นห่วงไม่ได้“กินช้าหน่อยค่ะ ระวังติดคอ”

หยางเฟิงหยิบชีสเค้กยัดใส่ปาก กล่าวว่า“ของดีทั้งนั้น คุณไม่ลองหน่อยเหรอ！”

กล่าวจบก็หยิบเค้กป้อนใส่ปากเย่เมิ่งเหยียน

คนรอบข้างเห็นท่าทางของหยางเฟิงพลันเผยใบหน้าดูถูก

หยางเฟิงถาม“เป็นไง อร่อยไหม？”

เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้าตอบ“อร่อย”

ระหว่างที่หยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนกินของว่างเลิศรสอยู่นั้น

หลินลี่ก็เดินเข้ามา

เขากวาดสายตามองรอบทิศ ไม่นานก็เห็นตัวหยางเฟิง

เมื่อเขาเห็นเย่เมิ่งเหยียน ดวงตาพลันสว่างแวววาบ

โดยเฉพาะเมื่อเห็นหยางเฟิงหยิบของให้เย่เมิ่งเหยียนกิน เขาก็ยิ่งมั่นใจว่าอีกฝ่ายเป็นโชเฟอร์！

เห็นได้ชัดว่าเย่เมิ่งเหยียนคือเจ้านายของหยางเฟิง

เมื่อนึกได้ดังนี้ หลินลี่ก็เดินไปยังทิศทางหยางเฟิง

“คุณชายหลิน”

พร้อมกันนั้นเกิดเสียงหนึ่งดังขึ้น

หลินลี่หันไปมองพลันเห็นหวงเทียนกับเฉ่าปิงสองคน

เห็นเพียงพวกเขาสองคนใช้ไม้เท้าเดินกะโผลกกะเผลก

“พวกคุณสองคนเป็น......”

เห็นแล้วหลินลี่พลันถามด้วยความฉงนสนเท่ห์

พวกเขาในฐานะคุณชายทั้งสี่แห่งหู้ไห่ หลินลี่ เฉ่าปิง หวงเทียน พวกเขาสามคนเป็นสหายรักต่อกัน

“แม่ง อย่าไปพูดถึงเลย วันนี้พวกเราโดนทำร้าย”

พูดถึงจุดนี้เฉ่าปิงกับหวงเทียนก็รู้สึกเดือดดาล

โชคดีที่ไปรักษาตัวในโรงพยาบาลทันท่วงที จึงสามารถใช้สองขาต่อได้ แต่ต้องใช้ไม้เท้าเดินอีกหลายเดือน

เมื่อนึกถึงเรื่องที่โดนหยางเฟิงหักขาก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

หลินลี่ถามด้วยความประหลาดใจ“มีคนกล้าทำร้ายพวกคุณด้วยเหรอ？”

เฉ่าปิงกับหวงเทียนมีอิทธิพลมากในหู้ไห่

พวกเขาไม่รังเกคนอื่นก็ถือว่าดีแล้ว เคยถูกรังเกเสียที่ไหน？

“แค่คนบ้า อย่าไปพูดถึงเลย”