เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 159

“คุณชายเฉ่า วันนี้เอามันให้ตายไปเลย”

“เอามันให้ตายก่อน จากนั้นก็เอาผู้หญิงคนนั้นมาเชยชมต่อ”

“ใช่ ถ้าไม่ทำแบบนี้ พวกเราก็จะไม่หายแค้น”

หลินลี่กับพวกหวงเทียนสองคน แยกเขี้ยวยิงฟันตะโกนกล่าว

“ได้ วันนี้ผมจะทำให้มันตายให้ได้”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินลี่กับหวงเทียน ใบหน้าของเฉ่าปิงก็เกิดประกายแสงดุร้ายขึ้นลำหนึ่ง

หลังจากหารือกันเสร็จสรรพ พวกเขาสามคนก็เดินไปยังหยางเฟิงด้วยใบหน้าไม่เป็นมิตร

“อันนี้อร่อย”

“อันนี้ก็อร่อย ชิมดูสิ”

เวลานี้หยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนกำลังลิ้มลองอาหารอันโอชะ

“ไอ้เวรทางดีๆ มีไม่เดิน ดันมาเดินทางนรก คืนนี้มึงต้องตายสถานเดียว”

เวลาเดียวกันเสียงเย่อหยิ่งดังลอยมา

หยางเฟิงเงยหน้าขึ้นก็เห็นพวกเฉ่าปิง จากนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น

ทำไมกันน่ะ ไปถึงไหนก็มีแมลงวันมากวนใจ？

“ไม่เห็นฉันกำลังกินอยู่เหรอ? ส่งเสียงรบกวนอารมณ์กินของฉันแล้ว รีบไสหัวไป” หยางเฟิงเอ่ยแบบไม่เกรงใจ

ได้ยินดังนั้นพวกเฉ่าปิงก็ระเบิดอารมณ์โกรธทันที

ที่นี่เป็นถิ่นของพวกเขา หยางเฟิงยังกล้ากำแหง ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาจริงๆ

เฉ่าปิงตวาดเสียงดุ“ไอ้เวร อย่ามากำแหงแถวนี้ มึงไม่รู้หรือไงว่าวันนี้ใครเป็นเจ้าภาพ？”

หยางเฟิงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์“จะไปหรือไม่ไป ถ้าไม่ไป กูจะตบให้กระเด็นไปเอง”

ได้ยินดังนั้นเฉ่าปิงก็ใจเสาะขึ้นมา

เขารู้ว่าหยางเฟิงเป็นคนบ้าบิ่น

บอกจะตบก็คือตบเลย ไม่มีการลังเลใดๆ ทั้งสิ้น และไม่แคร์ฐานะว่าจะเป็นลูกท่านหลานเธอเลย

ทว่าเวลานี้เพื่อนอีกสองคนกำลังมองตนอยู่

คงขายหน้าต่อหน้าเพื่อนไม่ได้？

“ไอ้เวร มึงอย่าคิดว่า...”

ผัวะ！

ไม่รอให้เฉ่าปิงพูดจบ หยางเฟิงก็ยกมือตบเขาลอยละลิ่วไป

ปัง！

เกิดเสียงดัง และแล้วเฉ่าปิงก็ล้มลงกับพื้น

เพียงชั่ววูบเดียวบรรยากาศภายในงานก็เงียบกริบ

เงียบสงัด！

เงียบเหมือนป่าช้า！

ทุกคนเบิกตากว้าง มองอย่างไม่น่าเชื่อ

นายน้อยแห่งแก๊งเขียว เฉ่าปิงโดนตบในงานที่ตระกูลเป็นเจ้าภาพ

ทุกสายตาจ้องมายังเฉ่าปิงเพียงผู้เดียว

เฉ่าปิงกระอักเลือดออกมาจากไรฟัน

เมื่อเห็นสายตารอบข้าง ใบหน้าของเขาก็ราวกับถูกไฟลวก

เขาโดนหยางเฟิงตีเป็นครั้งที่สองแล้ว มันทำให้เขาเหมือนเพิ่มไฟในกองเพลิงโทสะ

“นายน้อยเป็นอะไรเหรอครับ?”

หน้าหน้ารักษาความปลอดภัยในงานเลี้ยงค่ำคืนนี้เห็นเฉ่าปิงโดนตบก็เข้ามาถามด้วยความเป็นห่วงทันที

เฉ่าปิงตะโกนด้วยความโมโห“เข้าไปจัดการมันซะ บดขยี้มันให้แหลกกระจุยไปเลย”

ได้ยินคำสั่งจากเฉ่าปิง หัวหน้ารักษาความปลอดภัยก็ลุกขึ้น กล่าวกับหยางเฟิงด้วยแววตาเย็นเยียบ“มึงกล้าทำร้ายนายน้อยของพวกเรา วันนี้คือวันตายของมึง ทุกคน! ฆ่ามัน！”

สิ้นเสียง

ลูกสมุนนับร้อยที่รักษาความปลอดภัยภายในงานก็มุ่งจะเอาชีวิตหยางเฟิง

สายตาแขกคนอื่นในงานมองหยางเฟิงด้วยความสงสาร

กล้าตบหน้าเฉ่าปิงในงานเลี้ยง นี่คือการเปิดไฟในห้องน้ำเพื่อหาอุจจาระหรือไง？

หวงเทียนกับหลินลี่ทำหน้ามีความสุขบนความทุกข์คนอื่น

พวกเขาคิดว่าครั้งนี้หยางเฟิงต้องตายแหงแก๋แน่

เฉ่าปิงถูกหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัยพยุงให้ลุกขึ้นยืน

ดวงตาทั้งสองข้างเขาจ้องเขม็งหยางเฟิง ใบหน้าโหดเหี้ยมตะคอกด่าว่า“ไอ้ห่า วันนี้กูต้องฆ่ามึงให้ได้！”

โดนหยางเฟิงทำให้อับอายขายหน้าหลายต่อหลายครั้ง

มันทำให้เฉ่าปิงไม่อาจทานทน

ตอนนี้ยังโดนหยางเฟิงตบต่อหน้าผู้คนมากมายอีก

หากไม่ดึงหน้ากลับมา

เขาจะทนงตนอยู่ในหู้ไห่ต่อไปได้เช่นไร？