เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 159

“คุณชายเฉ่า วันนี้เอามันให้ตายไปเลย”

“เอามันให้ตายก่อน จากนั้นก็เอาผู้หญิงคนนั้นมาเชยชมต่อ”

“ใช่ ถ้าไม่ทำแบบนี้ พวกเราก็จะไม่หายแค้น”

หลินลี่กับพวกหวงเทียนสองคน แยกเขี้ยวยิงฟันตะโกนกล่าว

“ได้ วันนี้ผมจะทำให้มันตายให้ได้”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินลี่กับหวงเทียน ใบหน้าของเฉ่าปิงก็เกิดประกายแสงดุร้ายขึ้นลำหนึ่ง

หลังจากหารือกันเสร็จสรรพ พวกเขาสามคนก็เดินไปยังหยางเฟิงด้วยใบหน้าไม่เป็นมิตร

“อันนี้อร่อย”

“อันนี้ก็อร่อย ชิมดูสิ”

เวลานี้หยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนกำลังลิ้มลองอาหารอันโอชะ

“ไอ้เวรทางดีๆ มีไม่เดิน ดันมาเดินทางนรก คืนนี้มึงต้องตายสถานเดียว”

เวลาเดียวกันเสียงเย่อหยิ่งดังลอยมา

หยางเฟิงเงยหน้าขึ้นก็เห็นพวกเฉ่าปิง จากนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น

ทำไมกันน่ะ ไปถึงไหนก็มีแมลงวันมากวนใจ？

“ไม่เห็นฉันกำลังกินอยู่เหรอ? ส่งเสียงรบกวนอารมณ์กินของฉันแล้ว รีบไสหัวไป” หยางเฟิงเอ่ยแบบไม่เกรงใจ

ได้ยินดังนั้นพวกเฉ่าปิงก็ระเบิดอารมณ์โกรธทันที

ที่นี่เป็นถิ่นของพวกเขา หยางเฟิงยังกล้ากำแหง ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาจริงๆ

เฉ่าปิงตวาดเสียงดุ“ไอ้เวร อย่ามากำแหงแถวนี้ มึงไม่รู้หรือไงว่าวันนี้ใครเป็นเจ้าภาพ？”

หยางเฟิงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์“จะไปหรือไม่ไป ถ้าไม่ไป กูจะตบให้กระเด็นไปเอง”

ได้ยินดังนั้นเฉ่าปิงก็ใจเสาะขึ้นมา

เขารู้ว่าหยางเฟิงเป็นคนบ้าบิ่น

บอกจะตบก็คือตบเลย ไม่มีการลังเลใดๆ ทั้งสิ้น และไม่แคร์ฐานะว่าจะเป็นลูกท่านหลานเธอเลย

ทว่าเวลานี้เพื่อนอีกสองคนกำลังมองตนอยู่

คงขายหน้าต่อหน้าเพื่อนไม่ได้？

“ไอ้เวร มึงอย่าคิดว่า...”

ผัวะ！

ไม่รอให้เฉ่าปิงพูดจบ หยางเฟิงก็ยกมือตบเขาลอยละลิ่วไป