เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 162

ผู้นำตระกูลหวงและผู้นำตระกูลหลิน เดินเข้ามาและตบลงไปที่หน้าของหวงเทียนและหลินลี่ฉาดใหญ่

“นี่พวกเจ้ายังไม่ยอมคุกเข่าขอโทษคุณหยางอีกหรอ！”

“ข้า...”

หวงเทียนและหลินลี่หันหน้ามาสบตากัน

พวกเขาสองคนไม่กล้าที่จะต่อกรกลับ จึงทำได้เพียงแค่ยอมคุกเข่าให้กับท่านหยางเฟิง

หวงเหอและเซินหลินได้แต่มองท่านหยางเฟิน พร้อมทั้งถามด้วยสีหน้าเศร้าใจ“คุณหยาง เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง หากคุณจะตี หรือว่า จะฆ่าข้า เอาตามที่ท่านกำหนดก็แล้วกัน! ”

ทำเหมือนไม่ได้ยิน

หวงเทียนแหละหลินลี่ได้แต่กลัวพร้อมกับสีหน้าที่มีสีขาวซีดเผือด

ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ทำไมข้าและพ่อของข้าจะต้องมาคุกเข่าอ้อนวอนหยางเฟิงล่ะ？

ในช่วงเวลานี้

พวกเขาได้รู้สึกถึงความน่ากลัวแล้ว

“คุณหยาง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเรานะ ทั้งหมดก็เป็นเพราะเฉ่าปิ่งเป็นคนทำร้ายพวกเรา”

“ใช่ๆ คุณหยาง ถ้าอย่างงั้นพวกเราขอให้ท่านที่มีกำลังอำนาจเหลือล้น ไว้ชีวิตพวกเราเถอะ”

ทั้งสองคนได้แต่คุกเข่าลงพร้อมทั้งร้องไห้ออกมา

ณ ตอนนี้ ในที่สุดพวกเขารู้สึกเสียใจแล้ว

หากรู้มาก่อนว่า ไม่คิดเลยว่าหยางเฟิงจะเป็นคนที่แม้แต่พ่อของข้าก็หวาดกลัว

ฆ่าข้าให้ตาย ข้าแต่ก็ไม่กล้าที่จะไปยั่วยุท่านหยางเฟิง

แต่ว่าตอนนี้ มารู้สึกเสียใจก็สายไปสะแล้ว！

หยางเฟิงมองไปที่หวงเทียนและหลินลี่ พร้อมกับพูดเย็นชา“พวกเจ้าเก่งกันนักไม่ใช่หรอ？พูดว่าจะฆ่าข้า อีกทั้งยังดูถูกภรรยาของข้าอีก ทำไมตอนนี้เจ้ากลัวสะแล้วล่ะ”

“พวกข้า……”

หวงเทียนและหลินลี่ได้แต่พูดไม่ออก และหมดคำที่จะพูด

ในตอนแรกตอนที่พวกเขาดื้อรั้นทะนงตัว นั่นก็เพราะว่าพวกเขานั้นไม่รู้จักถึงตัวตนที่แท้จริงของหยางเฟิง

ตอนนี้ได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของหยางเฟิงแล้ว พวกเขาหรือจะกล้าทะนงตัวต่อไป

“เจ้าเด็กอกตัญญู ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าจะไล่เจ้าออกจากบ้านตระกูลหวง！”

“เจ้าเด็กอกตัญญู ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าจะไล่เจ้าออกจากบ้านตระกูลหลิน！”

พอได้ยินคำนี้

หวงเหอและหลินเซินทั้งสองคนก็ได้ตะโกนเสียงดัง

พอได้ยินคำนี้ หวงเทียนและหลินลี่ทั้งสองคนก็ได้ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น

ถ้าหากพวกถูกไล่ออกจากตระกูลล่ะก็

พวกเขาทั้งสองคนคงจะโดนพวกคู่อริจากตระกูลอื่นไล่ทุบตีอย่างแน่นอน

เมื่อก่อนตอนที่พวกเขานั้นใช้อำนาจต่างๆได้ไปหู้ไห่ นั่นก็เพราะว่าอยู่มีอำนาจที่อยู่ภายใต้อำนาจของครอบครัวตระกูล

ในเมื่อพวกเขาถูกไล่ออกจากครอบครัวตระกูลล่ะก็ ถ้าอย่างงั้นพวกเขาก็ไม่มีอำนาจอะไรทั้งนั้นแหละ

“ท่านพ่อ ผมผิดไปแล้ว ผมขอร้องอย่าไล่ผมออกจากครอบครัวตระกูลเลย”

หวงเทียนและหลินลี่ทั้งสองคนได้แต่ร้องไห้ออกมา

ไม่ว่าอย่างไรก็ตามหวงเหอและหลินเซินก็ยืนยันคำเดิม

เพราะเมื่อสักครู่ เมื่อสิบนาทีก่อน นายหมายเลขหนึ่งของเมืองหู้ไห่เพิ่งโทรศัพท์มาหาด้วยตนเอง

เตือนให้ทั้งสี่ตระกูลใหญ่ ว่าอย่ากล้าที่จะดูหมิ่นหรือเหยียดหยามหยางเฟิง!

ถ้าไม่อย่างงั้นล่ะก็ ทั้งสี่ตระกูลใหญ่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่ในเมืองหู้ไห่อีกต่อไป！

เมื่อหลังจากได้รับโทรศพท์ ทั้งสี่ตระกูลใหญ่ก็จะไม่ลังเลที่จะมาเข้าร่วมงานกับหยางเฟิง

แม้แต้นายใหญ่หมายเลขหนึ่งแห่งเมืองหู้ไห่ยังโทรมาหา

ไม่ต้องอธิบายก็สามารถทราบได้ว่า ตัวตนที่แท้จริงของหยางเฟิงนั้นมีความน่ากลัวขนาดไหน

ต้องรู้ไว้ว่า หู้ไห่นั้นเป็นเมืองเศรษฐกิจใจกลางของประเทศต้าเซี่ย

นายใหญ่หมายเลขหนึ่งแห่งเมืองหู้ไห่นั้น ท่านก็เป็นเหมือนทูตแห่งนคร

นี่คือการมีอยู่ที่ทำให้แม้แต่ท่านทูตแห่งนครนั้นตกใจ

หรือว่าพวกเขาทั้งสี่ตระกูลใหญ่ทำให้ไม่พอใจ

ถึงแม้ว่าภายในเมืองหู้ไห่นั้นทั้งสี่ตระกูลใหญ่จะมีอำนาจมากมาย

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้านายใหญ่หมายเลขหนึ่งแห่งเมืองหู้ไห่ แค่ดีดนิ้วก็สยบแล้ว

ตอนนี้หวงเทียนและหลินลี่ทำให้หยางเฟิงไม่พอใจ

ทั้งหมดก็เป็นเพราะตัวเองรนหาที่ตายนั่นแหละ！

ถึงแม้ว่าหวงเทียนและหลินลี่จะเป็นลูกชายของเขา

แต่ทว่าพวกเขานั้นก็มีลูกชายอีกหลายคน

หากลูกชายตายไปสักสองคน คงจะไม่เป็นอะไร

ทั้งนี้ก็เพื่อปกป้องครอบครัวตระกูล นับว่าเป็นการเสียสละที่เหมาะสมและคุ้มค่า！

เมื่อเห็นอาการที่แน่วแน่ไม่หวั่นไหวของพ่อแล้ว

หวงเทียนและหลินลี่คิดว่าพวกเขาต้องตายแน่ๆ

“พวกเจ้ามานี่ มาลากเจ้าสองคนนี้ออกไปจากที่นี่ หลังจากนี้ข้าไม่อนุญาตให้พวกมันเข้ามาในบ้านตระกูลเราแม้แต่ก้าวเดียว”

“รับทราบ！”

หลังจากนี้หวงเทียนและหลินลี่ก็ถูกลากออกไปราวกับหมาอย่างรวดเร็ว

หลังจากการเวลาผ่านไป ก็ไม่มีใครพบเห็นหวงเทียนและหลินลี่สองคนนี้อีกเลย