เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 17

หลันเฟิงขมวดคิ้ว : “พวกคุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ? พวกเราเป็นคนของตระกูลหลัน ทำไมถึงห้ามเข้า ?”

บอดี้การ์ดพูดอย่างไม่แยแส : “ไม่ผิดหรอกครับ คนที่มีรายชื่อในบัญชีดำ ห้ามเข้าโดยเด็ดขาด”

หลันเจิ้นพูดด้วยความโมโห : “เจ้าพวกบ้า ฉันเป็นผู้นำตระกูลหลันนะ พวกแกกล้าขวางฉันหรือ ?”

บอดี้การ์ดพูดด้วยสีหน้าดูถูก : “ตระกูลหลันอะไรกัน ? ไม้เห็นจะเคยได้ยิน ถ้าหากพวกคุณยังกล้าก่อความวุ่นวายที่นี่อีก อย่าหาว่าพวกเราไม่เกรงใจก็แล้วกัน !”

“โจวห้าว นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ? หรือบัตรเชิญที่นายให้พวกเราตระกูลหลันเป็นของปลอม ?”

หลันเจิ้นหันมองโจวห้าว แล้วถามอย่างไม่สบอารมณ์

เมื่อโจวห้าวเห็นดังนั้นก็พูดขึ้นว่า : “คุณปู่ครับ ได้โปรดรอสักครู่นะครับ ผมจะพาหลันจื่อเข้าไปก่อน จากนั้นจะลองไปถามดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”

พวกของหลันเจิ้นเองก็จนปัญญา จึงได้แต่พยักหน้าด้วยสีหน้าเขียวคล้ำ

จากนั้น โจวห้าวก็ดินเข้าไป

“โปรดแสดงบัตรเชิญด้วยครับ !”

บอดี้การ์ดขวางโจวห้าวไว้ทันทีแล้วพูดขึ้น

โจวห้าวสูดหายใจเข้าเต็มปอด แล้วยื่นบัตรเชิญของตนเองให้กับบอดี้การ์ด

เมื่อบอดี้การ์ดเห็นบัตรเชิญ ก็แสดงสีหน้าเย็นชาออกมาเช่นเดียวกัน แล้วพูดว่า : “ขอโทษด้วยครับ คุณเองก็มีรายชื่ออยู่ในบัญชีดำเช่นกัน ห้ามเข้าครับ !”

“อะไรนะ ? แกพูดเหลวไหลอะไร ? ฉันเป็นคุณชายของตระกูลโจวผู้สูงส่ง พวกแกกลับห้ามไม่ให้ฉันเข้าไปข้างใน !”

โจวห้าวโกรธจนตัวสั่น ในฐานะที่เป็นคุณชายของตระกูลโจว เขาเคยโดนดูถูกเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ยิ่งไปกว่านั้น อีกไม่นาน ตระกูลโจวก็จะขึ้นเป็นตระกูลอันดับหนึ่งของตงไห่แล้ว

ถ้าหากปล่อยให้คนอื่นรู้เข้า ว่าแม้แต่งานเลี้ยงตนเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไป

แล้วตระกูลโจวจะไม่กลายเป็นตัวตลกในสายตาคนอื่นอย่างนั้นหรือ ?

“ผมบอกแล้วว่า หากพวกคุณยังก่อความวุ่นวายที่นี่อีก อย่าหาว่าพวกผมไม่เกรงใจ”

เมื่อพูดจบ บรรดาบอดี้การ์ดกว่าสิบคนก็จ้องมองพวกของโจวห้าวตาเขม็ง

เมื่อพวกของโจวห้าวเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็ไม่กล้าโวยวายอีก

“พวกแกรอก่อนเถอะ รอให้พ่อของฉันมาถึงก่อน ฉันจะแสดงให้พวกแกได้เห็น”

เมื่อเห็นว่าจนปัญญาที่จะเข้าไปได้ พวกของโจวห้าวจึงทำได้เพียงยืนรออยู่ข้าง ๆ อย่างอดทน

รอให้พ่อของโจวห้าว ผู่นำตระกูลโจวมาถึง เขาจะต้องแสดงให้พวกบอดี้การ์ดพวกนี้ได้เห็นแน่นอน

ตอนนี้เอง มีรถคาดิลแลคคันหนึ่งขับเข้ามาจอด

ผู้นำของตระกูลเย่ เย่เทียน เดินลงมาจากรถ

คนที่เดินมาพร้อมกับเย่เทียนด้วยก็คือพวกเย่กวงและเย่ชิว

แต่ตอนนี้เย่กวงและเย่ชิวกลับถือไม้เท้า ช่างดูตลกไม่น้อย

สีหน้าของทั้งสองคนต่างไม่ค่อยสู้ดีนัก

วันนี้พวกเขาไปหาหมอที่โรงพยาบาลตี้อีตงไห่ คิดไม่ถึงว่าหยางเฟิงจะเรียกคนมาหักขาของพวกเขา

แต่คินนี้เป็นงานเลี้ยงของหม่าตง ถึงแม้ขาทั้งสองข้างจะหัก แต่เย่กวงและเย่ชิวก็ยังคงใช้ไม้ค้ำพยุงตัวมา

“คุณปู่ ไอ้สารเลวหยางเฟิงน่ารังเกียจจริง ๆ กล้าหักขาของพวกเราได้ ปู่จะต้องแก้แค้นให้พวกเรานะครับ !”

เย่ชิวพูดสียงเสียงดังด้วยความโกรธแค้น

“ใช่แล้วครับพ่อ หยางเฟิงนั่นหยิ่งยโสกินไปแล้ว เขาเป็นแค่ลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลย่ของเราเท่านั้น แต่กลับพูดว่าภายในเวลาเจ็ดวัน ให้เราไปคุกเข่าต่อหน้าเย่เมิ่งเหยียน ช่างไร้เหตุผลสิ้นดี !” เย่กวงพูดด้วยสีหน้าโกรธแค้น

เย่เทียนส่งเสียงฟึดฟัดแล้วพูดว่า : “พวกแกวางใจเถอะ หลังจากจบงานเลี้ยงเมื่อไหร่ ฉันจะให้คนไปจัดการเจ้าหยางเฟิงให้ตาย ฉันจะให้มันได้รู้จุดจบของการล่วงเกินตระกูลเย่เรา”