บ้านเก่าของตระกูลหลัน
บ้านหลังเก่าที่ไม่มีคนพักอาศัยมากว่าสิบปีแล้ว ทุกที่ล้วนเต็มไปด้วยใยแมงมุม
“ทั้งหมดเป็นเพราะหยางเฟิงคนเดียว ไม่อย่างนั้นพวกเราคงไม่ต้องมาอยู่ในที่ผุพังเช่นนี้”
หลันซินพูดขึ้นด้วยความโมโห
“คุณรีบกลับไปขอร้องนายท่านเร็วสิ ดูว่าเมื่อไหร่เขาจะยอมให้พวกเราย้ายกลับไปอยู่ในตระกูลเย่สักที ?”
หลันซินหันมองเย่ไห่ที่เอาแต่นั่งก้มตาก้มตานิ่งเงียบด้วยความไม่พอใจ
เย่ไห่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วพูดว่า : “ไร้ประโยชน์ ในเมื่อคุณพ่อไล่พวกเราออกจากบ้านแล้ว เขาก็ไม่มีทางยอมให้พวกเรากลับไปตระกูลเย่อีกแน่นอน”
หลันซินตะโกนด่าออกมาเสียงดัง : “เพราะหยางเฟิงคนเดียวที่ทำลายครอบครัวของเรา !”
เมื่อพูดถึงหยางเฟิง หลันซินก็โกรธจนกัดฟัน
ตอนนี้เอง มีฮัมเมอร์ทหารคันหนึ่งขับเข้ามา
หยางเฟิงกับเย่เมิ่เหยียนลงมาจากรถ
เมื่อหลันซินเห็นหยางเฟิง ก็ตะโกนด่าทอด้วยความโมโห : “หยางเฟิง ไอ้สารเลว แกยังกล้ากลับมาอีกหรือ ? หรือแกยังทำร้ายพวกเราให้เป็นทุกข์ไม่พออีก ?”
หยางเฟิงพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย : “คุณแม่ครับ ผมมาเพื่อที่จะรับพวกท่านไปร่วมงานเลี้ยงของหม่าตงคืนนี้ครับ”
“งานเลี้ยง ?”
เมื่อได้ยินดังนั้น หลันซินกับเย่ไห่ก็ผงะไปทันที
หลันซินพูดเยาะเย้ยขึ้นว่า : “หยางเฟิง แกคงไม่คิดว่าบัตรเชิญใบนั้นเป็นเรื่องจริงหรอกนะ ?”
“แน่นอนครับ หม่าตงนำมามอบให้ด้วยตนเองเช่นนี้ หรือคุณแม่คิดว่าเป็นของปลอมล่ะครับ ?”
หยางเฟิงขมวดคิ้วถาม
“หึ !”
หลันซินหัวเราะเยาะ : “ใครจะไปรู้ว่าหม่าตงจำคนผิดหรือเปล่า ถ้าหากจำคนผิดจริง พวกเราไปร่วมงานเลี้ยงไม่ท่ากับเป็นการขายหน้าหรอกหรือ ?”
หยางฟิงพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ : “คุณแม่ครับ คุณแม่ไม่เชื่อผมหรือครับ ?”
“แกเป็นแค่เขยสวะ ไม่มีอะไรสักอย่าง หม่าตงจะมาเชิญแกด้วยตนเองได้อย่างไร ?”
หลันซินไม่เชื่อถือหยางเฟิงนัก
คนหนึ่งเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลเย่
คนหนึ่งเป็นอภิมหาเศรษฐีตงไห่
ทั้งสองคนจะรู้จักกันได้อย่างไร ?
นี่มันต่างกันราวฟ้ากับดินเลยจริงไหม ?
หยางเฟิงพูดเบา ๆ ว่า : “คุณแม่ครับ หากคุณแม่ไม่ไปจะรู้ได้อย่างไรว่าบัตรเชิญเป็นของจริงหรือของปลอม ถ้าหากเป็นของจริงล่ะครับ ? หรือคุณแม่ไม่อยากร่วมงานเลี้ยงของหม่าตง ?”
“คือว่า......”
เมื่อได้ยินดังนั้น หลันซินก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
นี่คืองานเลี้ยงที่อภิมหาเศรษฐีของตงไห่จัดขึ้น หลันซินย่อมอยากเข้าร่วมแน่นอน
แต่ด้วยฐานะของหลันซิน ไม่มีทางมีสิทธิ์ได้เข้าร่วมเด็ดขาด
ถ้าหากบัตรเชิญของหม่าตงใบนี้เกิดเป็นของจริงขึ้นมาล่ะ......
เมื่อเห็นท่าทีลังเลของหลันซิน เย่เมิ่งเหยียนก็ก้าวออกมา : “แม่คะ แม่อย่าสงสัยอีกเลยค่ะ คนอื่น ๆ ไปเชื่อหยางเฟิง หรือว่าคุณพ่อคุณแม่ก็ไม่เชื่อหยางเฟิงด้วยคะ ? อย่างไรหยางเฟิงก็เป็นลูกเขยของคุณพ่อคุณแม่นะคะ !”
อันที่จริง ในใจของเย่เมื่งเหยียนก็รู้สึกว่านากที่จะเป็นไปได้
แต่ในเมื่อหยางเฟิงพูดเช่นนี้แล้ว ในฐานะภรรยา ก็ย่อมเลือกที่จะเชื่อสามีโดยไร้เงื่อนไข
เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เมิ่งเหยียน หลันซินก็หวั่นไหวขึ้นมา
หลังจากลังเลอยู่สักพัก หลันซินก็กัดฟันพูดว่า : “เอาละ ! หยางเฟิง ฉันจะลองเชื่อแกดูสักครั้ง ถ้าหากครั้งนี้กล้าหลอกฉันละก็ ฉันจะให้เมิ่งเหยียนหย่ากับแกซะ”
หยางเฟิงยิ้มโดยไม่พูดอะไร
“พวกคุณไปกันก่อน ผมยังมีเรื่องต้องจัดการอีกนิดหน่อย”
หลังจากพวกเย่เมิ่งเหยียนขึ้นนั่งบนรถแล้ว หยางเฟิงก็พูดขึ้น
หลันซินพูดขึ้นด้วยความสงสัย : “หยางเฟิง แกคงไม่คิดจะหนีไปหรอกใช่ไหม ?”
“วางใจเถอะครับ อีกเดี๋ยวผมจะตามไป”
“ไม่ว่าอย่างไรผมก็เป็นสามีของเมิ่งเหยียน จะหนีอย่างไรก็หนีไม่พ้น แล้วจะให้ผมหนีไปไหนได้ล่ะครับ ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เทพสงครามพิทักษ์โลก
อ่านไม่ได้ครับ...