เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 206

หลังจากสิ้นเสียง

เขาจับมือทั้งสองก่อน ก่อนจะเดินหันหลังกลับเข้าไปยังหมู่บ้าน

“ที่รัก ท่านปู่น้อยเมื่อสักครู่กำลังพูดอะไรกับท่านหรอ？”

หลังจากขึ้นรถแล้ว เย่เมิ่งเหยียนก็ถามด้วยความสงสัย

หยางเฟิงตอบพร้อมหัวเราะ “ไม่มีอะไรหรอก ท่านปู่น้อยแค่บอกให้พวกเราระวังตอนขากลับน่ะ！”

เมื่อพูดถึงผู้เฒ่าเย่หลงนั้น

หยางเฟิงก็ยังมองไม่ค่อยชัดเจน

เย่หลงนี้ เมื่อมองผิวเผินแล้วก็เป็นแค่บุคคลธรรมดาคนหนึ่ง

แต่ทว่าเมื่อพูดแล้ว ทำให้คนคิดไม่ออกจริงๆ

เมื่อคิดดูแล้วมันคงจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆปกติเป็นแน่

แต่ไม่ว่าเย่หลงนั้นจะเป็นใคร เพราะสำหรับหยางเฟิงคงไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร

ก็แค่ผู้เฒ่าสูงอายุร้อยปีเฉยๆ

อาจจะพูดไม่น่าฟังสักหน่อย แต่ก็เหมือนกระดูกที่อยู่ในหลุมศพนั่นแหละ！

……

ตงไห่

ที่หน้าประตูอนุบาลซันไชน์

“คุณครู ลาก่อน！”

หยางพั่นพั่น โบกมือลาคุณครูอย่างเป็นเด็กดี

อาจารย์พูดเตือน “พั่นพั่น อย่าเดินเถลไถลไปไหน่ละ รอคนที่บ้านมารับเธอตรงนี้นะ”

หยางพั่นพั่นตอบพร้อมพยักหน้า “รับทราบค่ะ คุณครู！”

ถัดจากนั้น คุณครูก็ไปคอยดูเด็กนักเรียนคนอื่นๆ

เพราะว่าหยางพั่นพั่นในโรงเรียนอนุบาลนั้นเป็นเด็กดีมาก ส่วนมากแล้วจะไม่ค่อยมีปัญหาเกิดขึ้นกับเธอ

หยางพั่นพั่นยืนรอที่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาล ยืนรอผู้ใหญ่มารับกลับบ้านอย่างเป็นเด็กดี

ในเวลานี้

ไม่ไกลมากนัก มีสายตาที่เย็นชาคู่หนึ่งจ้องมาที่หยางพั่นพั่น

หลังจากแน่ใจว่าหยางพั่นพั่นอยู่คนเดียวแล้ว

เจี้ยนเฟิงก็ค่อยๆเดินเข้าไปหา

“เจ้าเด็กน้อย หนูอยู่คนเดียวหรอ？”

เจี้ยนเฟิงเดินเข้ามาตรงหน้าของหยางพั่นพั่น และถามด้วยใบหน้าที่อบอุ่น