เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 207

คนมารับรีบถามคุณครู “ คุณครูครับ หยางพั่นพั่นเลิกเรียนแล้วหรือยัง?”

คุณครูตอบกลับอย่างสงสัย “หยางพั่นพั่นเลิกเรียนนานแล้ว！ ฉันเพิ่งจะเห็นเธอยืนรออยู่ที่หน้าประตูนะ！”

“อะไรนะ?”

ไม่อยากจะเชื่อเลย ลางร้ายไม่ดีเริ่มผุดขึ้นมา ทำให้คนรับใช้รู้สึกปวดหัว

คนรับใช้รีบถาม “แต่ว่าผมไม่พบคุณหนูพั่นพั่นนะ”

“อะไรนะ! ถ้าอย่างพวกเรารีบช่วยกันหาเถอะ！”

คุณครูของโรงเรียนอนุบาลช่วยกันเร่งรีบกับคนของตระกูลเย่ และรีบช่วยกันหาตัวคุณหนูหยางพั่นพั่น

ในที่สุดก็หาจนถึงหน้าประตูของโรงเรียน กลับพบโบผูกผมสีชมพูของคุณหนูหยางพั่นพั่นตกอยู่กับพื้น

คนตระกูลเย่หยิบโบผูกผมขึ้นมา ใบหน้าเปลี่ยนไปก่อนจะเอ่ย“นี่คือโบของคุณหนูพั่นพั่น！ ไม่ดีแล้ว คุณหนูเกิดเรื่องแล้ว！”

เพื่อไม่ให้เกิดความล่าช้า คนตระกูลเย่รีบโทรศัพท์หาหยางเฟิงทันที

ในเวลานี้

หยางเฟิงกำลังอยู่ในระหว่างทางการขับรถไปตงไห่

กริ๊งๆ ！

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

หยางเฟิงหยิบโทรศัพท์ขึ้น พบว่าเป็นคนรับใช้โทรมา

“ป้าหวาง มีอะไรหรอ”

ป้าหวางพูดและร้องไห้ “คุณหยาง แย่แล้ว ！ คุณหนูพั่นพั่น หายไปแล้ว！”

“อะไรนะ?”

เมื่อได้ยินดังนี้ ใบหน้าของหยางเฟิงก็เปลี่ยนเป็นสีซีดทันที

“สรุปนี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ฉันไปรับคุณหนูพั่นพั่นที่โรงเรียนอนุบาล แต่ทว่ากลับไม่พบพั่นพั่น ..ฮือ ฮือ..”

ในขณะกำลังพูด ป้าหวาง ก็พูดพร้อมทั้งร้องไห้ออกมา

หยางเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ไม่ต้องร้องไห้แล้ว ฉันกำลังจะรีบกลับเดี๋ยวนี้！”

เมื่อพูดจบ หยางเฟิงก็รีบตัดสายโทรศัพท์ไป

เย่เมิ่งเหยียนเห็นใบหน้าของหยางเฟิง อดไม่ได้ที่จะถาม “ที่รัก เป็นอะไรไปหรอ?”

หยางเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงต่ำมาก “พั่นพั่น หายตัวไปแล้ว！”

“อะไรนะ? พั่นพั่นหายตัวไปแล้ว !”

ไม่อยากจะเชื่อเลย เย่เมิ่งเหยี่ยนและเย่ไห่ ใบหน้าของทั้งสองคนช็อกไปทันที

“ที่รัก คุณจะต้องหาตัวของพั่นพั่นให้เจอนะ！ ถ้าหากหาไม่เจอล่ะก็ ฉันก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่！”

ก่อนที่ดวงตาของเย่เมิ่งเหยียนจะเปลี่ยนเป็นสีแดง