เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 211

เวลานี้หยางเฟิงก้าวเท้ายาวออกจากคฤหาสน์แล้ว

“ท่านแม่ทัพผมจัดการเรียบร้อย”

เสือขาวยืนกล่าวหน้าประตูคฤหาสน์อย่างนอบน้อม

“อืม”

หยางเฟิงพยักหน้าไม่ได้พูดอะไรจากนั้นก็ขึ้นรถฮัมเมอร์

โครม！

เพียงชั่วอึดใจเดียวรถฮัมเมอร์นับร้อยคันก็แล่นอยู่บนท้องถนน……

เกาะเจียงซิน

คือเกาะไร้คนแห่งหนึ่งในตงไห่

ตั้งอยู่ในถิ่นทุรกันดารไม่ค่อยมีผู้คนสัญจรผ่านไปมา

บนชายฝั่งทะเลที่ไม่ห่างจากเกาะเจียงซินรถฮัมเมอร์นับร้อยคันจอดอยู่ตรงนั้น

เหล่าทหารในเครื่องแบบเต็มยศยืนรอคอยคำสั่งอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

เสือขาวถาม“ท่านแม่ทัพครับจะให้ผมนำกำลังบุกเข้าไปไหมครับ？”

หยางเฟิงส่ายหัว“ไม่ต้องจัดเรือเร็วให้ฉันลำหนึ่ง”

“ครับ”

เสือขาวไม่กล้าชักช้า

เรือเร็วแล่นมาในเวลาอันรวดเร็ว

หยางเฟิงขึ้นเรือเร็วกล่าวกับเสือขาวว่า“พวกนายรออยู่ที่นี่ถ้าไม่มีคำสั่งจากฉันก็อย่าทำอะไรโดยพลการ！”

ได้ยินดังนั้นใบหน้าเสือขาวพลันเผยความลังเลระคนความเป็นห่วง

เจี้ยนเฟิงในยามนี้เปรียบเสมือนสุนัขไร้บ้านพฤติกรรมชั่วร้ายมาก

การที่หยางเฟิงเดินทางไปคนเดียวจึงไม่รู้ว่าจะโชคดีหรือเคราะห์ร้าย！

“ท่านแม่ทัพ...”

“พอแล้วอย่าพูดมากเลย”

ไม่รอเสือขาวพูดจบ

หยางเฟิงก็ขับเรือเร็วแล้วมุ่งหน้าไปสู่เกาะเจียงซินคนเดียว

สิบนาทีต่อมา

หยางเฟิงก็มาถึงเกาะเจียงซิน

เมื่อขึ้นมาบนเกาะ

เจี้ยนเฟิงห้อยดาบเล่มยาวไว้ด้านหลังแผ่รังสีพิฆาตทั่วเรือนร่าง

และผู้ที่ยืนข้างเจี้ยนเฟิงคือหยางพั่นพั่น

ยามนี้ไม่มีสิ่งพันธนาการตัวหยางพั่นพั่นอาทิเชือกเลยสักชิ้น

“คุณพ่อ”

เมื่อเห็นหยางเฟิงหยางพั่นพั่นก็ตะโกนเรียกด้วยความดีใจจากนั้นก็วิ่งไปหาผู้เป็นพ่อ

เจี้ยนเฟิงไม่ได้พูดและไม่ได้ขัดขวางใดๆ

ดวงตาทั้งสองคู่ของเขาจ้องแบบไม่ละสายตาหยางเฟิง

จากนั้นเรือเร็วก็พาตัวหยางพั่นพั่นกลับไป

หยางเฟิงมองส่งหยางพั่นพั่น

จวบจนเงาหยางพั่นพั่นหายลับไปเขาจึงหันหน้ากลับมา

ดวงตาคู่เย็นยะเยือกจ้องเจี้ยนเฟิงแบบไม่ลดละ

“เจี้ยนเฟิงขอบใจนายมากที่ไม่ทำร้ายลูกสาวฉัน”

ได้ยินดังนั้น

เจี้ยนเฟิงพูดโดยไร้อารมณ์ทางสีหน้า“ไม่ต้องขอบคุณเป้าหมายของผมคือคุณไม่ใช่ลูกสาวคุณอีกอย่าง...ลูกสาวคุณน่ารักมาก！”

ถึงแม้เจี้ยนเฟิงลักพาตัวลูกสาวไป

แต่เขาก็ไม่ได้ทำร้ายพั่นพั่น

ถ้าพั่นพั่นเป็นอะไรไป

หยางเฟิงจะไม่ให้อภัยตัวเองชั่วชีวิต

ดังนั้นเขาจำเป็นต้องเอ่ยคำขอบคุณนี้！

หยางเฟิงจ้องเจี้ยนเฟิงพลันพูดเสียงราบเรียบ“ตอนนี้มีเพียงพวกเราสองคนนายอยากจะทำอะไร？”

ตั่ง！

เกิดเสียงสายหนึ่ง

ดาบยาวที่แหลมคนเล่มหนึ่งก็ชักออกจากฝักก่อนจะส่องแสงทั่วสี่ทิศ！

เจี้ยนเฟิงจับดาบยาวในมือแล้วกล่าวกับหยางเฟิงเสียงเย็นเยียบ“วันนี้คุณกับผมต้องสู้ตายกันไปข้าง！”