เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 212

“นายรู้ว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันถ้าสู้กับฉันแบบเอากันให้ตายเท่ากับนายรนหาที่ตายเองนะ”

หยางเฟิงกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชา

เขาไม่เข้าใจ

เจี้ยนเฟิงรู้ทั้งรู้ว่าต้องตายแล้วทำไมยังทำตัวเหมือนแมงเม่าบินเข้ากองไฟอีก？

ผ่านไปเนิ่นนาน

เจี้ยนเฟิงมีสีหน้าซับซ้อน“ผมรู้ตัวดีว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้คุณและรู้ว่าเป็นการรนหาที่ตายและผมก็เคยคิดที่จะใช้ลูกสาวคุณบีบให้คุณฆ่าตัวตายแต่...ผมเป็นนักบู๊ผมยอมตายอย่างมีศักดิ์ศรีดีกว่ามีชีวิตอยู่รอดอย่างคนต่ำช้า！”

ได้ยินสิ่งนี้

ใบหน้าหยางเฟิงสะท้อนแสงของคลื่นอารมณ์สายหนึ่ง

ถึงแม้เจี้ยนเฟิงไม่ใช่ผู้แข็งแกร่งทว่าก็มีคุณสมบัติของวีรบุรุษจุดนี้คุ้มค่าให้เขานับถือยิ่ง

ทว่าเจี้ยนเฟิงกลับลักพาตัวหยางพั่นพั่น

ไม่ว่าอย่างไร

เขาก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย！

หยางพั่นพั่นคือแก้วตาดวงใจของหยางเฟิงห้ามใครหน้าไหนแตะต้อง

หยางเฟิงกล่าว“เจี้ยนเฟิงก็แค่จางเวยที่ไม่ใช่คนสำคัญอะไรคุ้มแล้วเหรอที่นายทำแบบนี้？ที่จริงนายหนีไปได้และฉันก็ไม่ฆ่านายด้วย”

ตั้งแต่ต้นยังจบเขาไม่เคยคิดจะฆ่าเจี้ยนเฟิงเลย

เพราะในสายตาหยาเฟิงเจี้ยนเฟิงก็ไม่ต่างจากมดปลวกตัวหนึ่ง

ขอถามหน่อยช้างจะถือสาหาความกับมดตัวหนึ่งไหม？

ซึ่งเจี้ยนเฟิงก็รู้ทฤษฎีนี้ดี

ทว่าเขาไม่ได้หนี

เขาไปหู้ไห่ไปหาเฉ่าซือไห่เพื่อแก้แค้นให้กับท่านสาม！

หลังจากแก๊งเขียวมอดไหม้เขาก็กลับมาลักพาตัวหยางพั่นพั่นที่ตงไห่เพื่อล้างแค้นให้กับท่านสาม！

คล้ายกับว่าทั้งหมดทั้งมวลนี้ก็เพื่อแก้แค้นให้ท่านสามอย่างเดียว！！！

ความห่อเหี่ยวใจแวบผ่านใบหน้าเจี้ยนเฟิงชั่ววูบ“คุณไม่เข้าใจ！มีคำหนึ่งกล่าวว่ายอมพลีกายเพื่อผู้ชุบเลี้ยงตนท่านสามมีพระคุณต่อผมเมื่อก่อนผมเป็นแค่คนพเนจรในยุทธภพถูกศัตรูไล่ฆ่าและบาดเจ็บปานตายแต่ท่านสามช่วยผมไว้ดังนั้นชีวิตของผมเป็นของเขา！”

“คุณฆ่าท่านสามหากผมไม่แก้แค้นให้ท่านสามแล้วผมจะมีชีวิตต่อไปทำไม?”

“ถึงรู้ว่าต้องตายแต่ผมก็ไม่เสียใจ”

ได้ยินดังนั้นหยางเฟิงก็เงียบงัน

เพื่อการแก้แค้นเจี้ยนเฟิงไม่ยำเกรงต่อความตาย

นี่คือนักบู๊อย่างแท้จริง！

นี่คือจอมยุทธที่แท้จริง！

“เมื่อเป็นแบบนี้งั้นฉันก็จะส่งเสริมนาย”

หยางเฟิงไม่พูดจาไร้สาระใดๆอีก

เขารู้แล้วว่าเจี้ยนเฟิงเตรียมตัวตายล่วงหน้าแล้ว