เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 213

และภายในนัยน์ตามีความเศร้าหมองผสมปนเปอยู่ด้วย

ในสายตาเขาเจี้ยนเฟิงเป็นศพที่เดินเหินได้

เจี้ยนเฟิงรู้ว่าเมื่อสะบัดดาบแล้วก็ไม่มีทางได้เก็บเข้าฝักอีก

ทว่าหยาเฟิงให้โอกาสเขาใช้ดาบแค่นี้เขาก็รู้สึกพอใจแล้ว！

หยางเฟิงกำหมัดแน่นขนัดใบหน้าเผยความจริงจังขึงขัง

เมื่อเจี้ยนเฟิงอยากตายเช่นนั้นก็ควรเคารพในการเลือกของเขา

ชู่ว์！

หยางเฟิงพุ่งเข้าไปแล้วปล่อยหมัดแบบไม่ยั้ง

“ดีมาก”

ดวงตาเจี้ยนเฟิงสว่างไสวจากนั้นก็ตะโกนสุดเสียง

ดาบยาวในมือแผ่กระจายด้วยกลิ่นอายเย็นยะเยือก

นาทีนี้เขารวบรวมกำลังทั้งหมดไว้ที่ดาบเล่มนี้

เมื่อเสียงคลื่นดาบแหวกว่ายอยู่กลางอากาศแม้จะเป็นภูเขาหรือก้อนหินแข็งก็ล้วนแหลกเป็นจุณทั้งสิ้น

นำไอสังหารอันน่าหวาดผวาเข้าหาหยางเฟิง！

เมื่อเทียบกับท่าทางชวนให้คนอื่นหวาดกลัวของเจี้ยนเฟิงแล้ว

หมัดของหยางเฟิงกลายเป็นสิ่งเรียบเฉยไร้ความอัศจรรย์

ไม่มีท่าทีโดดเด่นเป็นเพียงหมัดธรรมดาเท่านั้น

ทว่าเมื่อหมัดหล่นอยู่บนดวงตาเจี้ยนเฟิงดวงตากลับหดลงอย่างร้ายกาจ

คนที่เป็นเชาว์ปัญญาจริงๆ

จะขจัดความซับซ้อน！

เพราะไม่ว่าจะเป็นกระบวนท่ายอดเยี่ยมปานใดทว่าเมื่อย้อนกลับมาพินิจพิจารณาจริงๆก็ล้วนง่ายดายทั้งสิ้น！

และหมัดของหยางเฟิงทำให้เจี้ยนเฟิงเข้าใจผิดเหมือนเขาจะเห็นศาสตร์การต่อสู้อันยิ่งใหญ่กลายเป็นเรียบง่าย

ใช่！

การชกครั้งนี้ของหยางเฟิงคล้ายกับยึดหลักกฎข้อนี้！

เป็นไปได้ยังไง？

ดูเหมือนหยางเฟิงพึ่งจะอายุสามสิบปีแต่ทำไมจึงไขกฎข้อนี้ได้？

หากเรื่องนี้ถูกลือออกไปคงต้องทำให้ผู้คนแตกตื่นแน่！

“อ๊าก”

เจี้ยนเฟิงตะโกนคล้ายกับคนบ้าบิ่นจากนั้นดวงตาทั้งสองพลันแดงก่ำแล้วมีเลือดไหลพรากตามจมูกและปาก

เขาแผดเผาเลือดภายในร่างกายตัวเองทันใดนั้นก็พัฒนาไปอยู่ในขั้นปรมาจารย์ระดับกลาง！

โครม！

ในที่สุดทั้งสองก็ชนกระแทกกัน

เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว！

หลังจากกระแทกกัน

หยางเฟิงกับเจี้ยนเฟิงต่างเฉียดไหล่อีกฝ่าย

จากนั้นก็หยุดการเคลื่อนไหว！

หนึ่งวินาที！

สองวินาที！

สามวินาที！

……

หยางเฟิงกับเจี้ยนเฟิงต่างฝ่ายต่างไม่ขยับเขยื้อน

ผ่านไปเนิ่นนาน