เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 24

พรึบ!

สายตาของทุกคนหันไปมองเย่เมิ่งเหยียนและสุราดาวแดงกลั่นพิเศษที่อยู่ในมือ

“อะไรกันนี่? เธอมอบสุราดาวแดงกลั่นพิเศษให้แม่ทัพเทพมรณะจริง ๆ เหรอ?”

“เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ผู้หญิงคนนี้ใจกล้ามากเกินไปแล้ว?”

“จบสิ้นแล้ว คราวนี้เธอจบสิ้นแล้ว แม่ทัพเทพมรณะจะต้องโกรธอย่างแน่นอน!”

ทันใดนั้น สายตาของทุกคนมองเย่เมิ่งเหยียนด้วยความเห็นใจ

โอกาสยิ่งใหญ่เช่นนี้ แต่กลับมอบสุราดาวแดงกลั่นพิเศษให้แม่ทัพเทพมรณะแค่ขวดเดียวเท่านั้น นี่มันเป็นเรื่องตลกอะไรกันนี่?

ขณะเดียวกัน เย่เมิ่งเหยียนก้มศีรษะลง และสีหน้าเต็มไปด้วยความประหม่า

เธอรู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก ถ้าไม่ใช่เพราะหยางเฟิง เธอก็ไม่กล้าเดินไปข้างหน้า

หลันซินและเย่ไห่รู้สึกสิ้นหวัง

คราวนี้ครอบครัวพวกเขาต้องจบสิ้นแน่นอน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลันซินอดไม่ได้ที่จะมองหยางเฟิงด้วยสายตาดุดัน

ถ้าไม่ใช่เพราะหยางเฟิงบอกจะมอบสุราดาวแดงกลั่นพิเศษให้แม่ทัพเทพมรณะ สถานการณ์ก็จะเป็นแบบนี้?

“คุณมันเป็นฆาตกร คุณกำลังจะทำให้ครอบครัวของพวกเราต้องตาย!”

หลันซินกล่าวด้วยสีหน้าโกรธเคือง

เสือขาวเหลือบมองสุราดาวแดงกลั่นพิเศษที่อยู่ในมือของเย่เมิ่งเหยียน แล้วดวงตาของเขาก็เป็นประกาย

“คุณรู้ได้อย่างไรว่าแม่ทัพเทพมรณะชอบดื่มสุราดาวแดงกลั่นพิเศษ?”

ห๊ะ!

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เย่เมิ่งเหยียนเงยหน้าขึ้น

เสือขาวรับสุราดาวแดงกลั่นพิเศษมาจากมือเย่เมิ่งเหยียนและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ดีมาก แม่ทัพเทพมรณะจะต้องจำพวกคุณได้อย่างแน่นอน”

หลังจากนั้น เสือขาวชูสุราดาวแดงกลั่นพิเศษขึ้น แล้วเหลือบมองทุกคนแวบหนึ่ง

“คืนนี้ของขวัญทั้งหมดเทียบสุราดาวแดงกลั่นพิเศษขวดนี้ไม่ได้”

“พวกคุณนำของขวัญของตนเองกลับคืนไปเถอะ แม่ทัพเทพมรณะรับสุราดาวแดงกลั่นพิเศษขวดนี้ไว้เท่านั้น!”

อะไรกันนี่?

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนต่างแสดงสีหน้าตกใจ

แม่ทัพเทพมรณะรับเฉพาะสุราดาวแดงกลั่นพิเศษเท่านั้น?

นี่……

ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนไม่สามารถเข้าใจได้

แม่ทัพเทพมรณะไม่ต้องการ ทอง อัญมณี กระบี่ล้ำค่า...

ต้องการแค่สุราดาวแดงกลั่นพิเศษที่มีมูลค่าสองหยวนเท่านั้น?

เมื่อเห็นเช่นนี้ ทุกคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ

เมื่อสักครู่หลันซินยังดุหยางเฟิงว่าเป็นฆาตกร แต่ผ่านไปเพียงไม่กี่วินาที เขาก็กลายเป็นลูกเขยที่ดีไปแล้ว

การเปลี่ยนแปลงนั้นเร็วเกินไปแล้วมั้ง? หรือว่าหลันซินเคยไปฝึกการแสดงมาก่อน?

หยางเฟิงยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร เพราะเรื่องทั้งหมดนี้อยู่ในความคาดหมายของเขา

งานเลี้ยงสิ้นสุดลง

ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับ

หยางเฟิงและคนอื่น ๆ เดินออกมาจากงานเลี้ยง

บริเวณประตู

คนตระกูลเย่และตระกูลหลันยังคงคุกเข่าอยู่

หยางเฟิงไม่ได้มองพวกเขา แต่เดินออกไปโดยตรง

เย่เมิ่งเหยียน หลันซินและเย่ไห่ เหลือบมองพวกเขาด้วยสีหน้าซับซ้อน แล้วเดินตามออกไป

หลังจากทุกคนจากไปกันหมดแล้ว

คนตระกูลเย่และตระกูลหลันยังคงคุกเข่าอยู่ที่ประตู

“เอาล่ะ พวกคุณลุกขึ้นได้แล้ว!”

“อย่ามาคุกเข่าอยู่ตรงประตูบ้านผม คนที่ไม่รู้จะคิดว่าบ้านผมนั้นมีงานศพ”

หม่าตงเดินออกมาแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ