เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 25

หลังจากนั้น เขาก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน

“คุณพ่อ ทำไมคุณพ่อยังไม่ลุกขึ้นอีก?”

หลังจากผ่านไปนาน เย่กวงมองไปที่เย่เทียน

เย่เทียนพ่นลมอย่างเย็นชา “ขาของพ่อชาไปแล้ว ไอ้ลูกกตัญญู ยังไม่รีบไปช่วยพยุงพ่ออีก!”

เย่กวงกล่าวด้วยสีหน้าโศกเศร้า “คุณพ่อ ขาของผมก็ชาเหมือนกัน”

“คนไม่เอาถ่าน!”

เย่เทียนด่าแช่ง แล้วเหลือบมองเย่ชิว และถามอย่างเย็นชา “ขาของหลานชาเหมือนกันเหรอ?”

เย่ชิวกล่าวด้วยสีหน้าเจ็บปวด “คุณปู่ ขาของผมหักไปแล้ว!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สมาชิกของตระกูลเย่ก็พูดอะไรไม่ออก

“ทำไมพวกคุณตระกูลหลันยังไม่ลุกขึ้นอีกล่ะ? คิดจะคุกเข่าไปจนถึงตอนเช้าเลยเหรอ?”

เย่เทียนมองไปที่หลันเจิ้นและคนอื่น ๆ และอดไม่ได้ที่จะถาม

หลันเจิ้นพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา “ฮึ่ม มีเพียงขาของพวกคุณเท่านั้นที่มีสิทธิ์ชาได้เหรอ? แล้วขาของพวกเราไม่มีสิทธิ์ชาเหรอ?”

ชั่วขณะหนึ่ง คนตระกูลเย่และตระกูลหลานแอบหลั่งน้ำตาอย่างเงียบงันอยู่ในใจ

หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน คนตระกูลเย่และตระกูลหลันก็ยืนขึ้นด้วยขาที่สั่นเทา

“คุณพ่อ ตอนนี้พวกเราควรทำยังไงดี?”

เย่กวงเอ่ยปากถาม

เย่เทียนจ้องมองเขาแวบหนึ่งและกล่าวว่า “ยังไม่รีบกลับอีก หรือจะอยู่ต่อให้อับอายผู้คน?”

ครืนๆ!

หลังจากกล่าวจบ คนตระกูลเย่ก็ขับรถออกไป

“ไอ้ลูกอกตัญญู ยังไม่รีบกลับไปกับพ่ออีก!”

โจวยี่นวดขาที่ชาของตนเอง และจ้องเขม็งไปที่โจวห้าว

สีหน้าของโจวห้าวเต็มไปด้วยเศร้า แล้วเขาก็เดินตามโจวยี่กลับไป

เมื่อเห็นเช่นนั้น หลันจื่อรีบเดินตามไปเช่นกัน

โจวห้าวขมวดคิ้วและถามว่า “คุณตามผมมาทำไม? ผมเคยบอกคุณแล้วว่าผมจะหย่ากับคุณไม่ใช่เหรอ?!”

หลันจื่อกล่าวด้วยสีหน้าอ้อนวอน “โจวห้าว ขอร้องคุณได้โปรดอย่าหย่ากับฉันเลย!”

“ไสหัวออกไป!”

โจวห้าวใช้มือผลักหลันจื่ออย่างแรง จนเธอล้มลงไปบนพื้น

หลังจากนั้นโจวห้าวก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

“โจวห้าว! ขอร้องคุณได้โปรดอย่าทิ้งฉัน!”