เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 242

หากไม่ฆ่าหยางเฟิงทิ้ง เขาคงจะดับไฟแค้นในใจของเขาไม่ได้แน่ ！

หยางเฟิงก้มมองจ้าวช่าวหลงไปแวบหนึ่ง พูดอย่างเรียบเฉยว่า “ยังมีใจจะพูดอีก ดูๆไปนายคงยังได้บทเรียนไม่มากพอ！”

ทันทีที่สิ้นเสียง

ก็เห็นเพียงขาของหยางเฟิง เหยียบไปยังแขนอีกข้างของจ้าวช่าวหลงอย่างไร้เมตตาในทันที

“ไม่นะ！”

เมื่อเห็นภาพนี้ จ้าวหานก็รีบตะโกนร้องเสียงดัง

แต่หยางเฟิงกลับไม่ได้สนใจคำพูดของจ้าวหาน ออกแรงเหยียบลงไปในทันที

อ๊าก！

ได้ยินแค่เสียงกรีดร้อง

มืออีกข้างของจ้าวช่าวหลง ก็ถูกเหยียบจนหักในทันทีเช่นกัน

เขาเจ็บแปลบไปทั้งร่าง และร่างกายก็ชักเกร็งกระตุก

ความเจ็บปวดที่ไม่สามารถจะบรรยายได้แบบนี้ ทำให้เขาเป็นลมล้มพับไปในทันที

“หยางเฟิง ฉันจะแลกชีวิตกับแก！”

เมื่อเห็นหยางเฟิงทำร้ายจ้าวช่าวหลงจนแขนและขาหักไปทั้งสองข้าง ก็ทำเอาจ้าวหานโกรธเคืองอย่างมาก！

นี่เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเขา

ปกติตัวเองก็แทบไม่แตะต้องเลยด้วยซ้ำ

ตอนนี้กลับถูกหยางเฟิงทำร้ายซะขนาดนี้ เขาจะทนรับมันได้ยังไงกัน?

“อย่าคิดว่าแกเป็นเจ้าพันธมิตรบู๊อะไรนั้น ？ก็จะมากำแหงได้แบบนี้！ฉันจะบอกอะไรให้ตระกูลจ้าวของเราไม่ใช่จะมารังแกกันได้ง่ายๆนะ！”

คำรามเสียงดัง

อารมณ์ของจ้าวหานก็เดือดดาลขึ้นมา

หยางเฟิงขมวดคิ้วและพูดว่า“แดนปรมาจารย์？”

ไม่คิดว่าจ้าวหานผู้ดูแลปกครองของตระกูลจ้าวในตอนนี้จะเป็นผู้แข็งแกร่งแดนปรมาจารย์

“ฮ่าๆๆๆ！”

จ้าวหานหัวเราะอย่างชั่วร้าย นัยน์ตาจ้องเขม็งมองไปยังหยางเฟิง กัดฟันกร่อนแล้วพูดว่า“เป็นยังไง ? กลัวหรือยัง ? วันนี้ เป็นวันตายของแก！”

ได้ยินดังนั้น

หยางเฟิงก็ยิ้มเยาะอย่างดูถูก

ผู้แข็งแกร่งแดนปรมาจารย์ ไม่รู้ว่าเขาฆ่าตายไปแล้วกี่คน！

ไม่รู้ว่าจ้าวหานคนนี้ไปเอาความมั่นใจแบบนี้มาจากไหน?

“ตายซะเถอะ！”

จ้าวหานพุ่งตัวเข้าหาหยางเฟิงด้วยใบหน้าที่ดุร้าย

ใบหน้าหยางเฟิงไร้ความรู้สึกใดๆ ตวัดขาสวนกลับไปในทันที

แกร๊ก！

ได้ยินเพียงเสียงที่ดังขึ้น

ขาทั้งสองข้างของจ้าวหาน ก็หักในทันที

เขาพูดด้วยใบหน้าหยอกล้อว่า“พวกแกนี่สมเป็นพ่อลูกกันจริงๆ แม้แต่คำพูดก็ยังถอดแบบเหมือนกันเป๊ะ สู้ไม่ได้ก็ร้องหาแต่พ่อ……”

หืม ?

ได้ยินดังนั้น

ใบหน้าจ้าวหานเต็มไปด้วยความประหลาดใจ หันมองไปยังหันจ้าวช่าวหลง

เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ จ้าวช่าวหลงก็ก้มหน้าลง รู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

หยางเฟิงยกเก้าอี้มา นั่งลงตรงหน้าจ้าวหานกับจ้าวช่าวหลงพูดเสียงเรียบว่า“แกจะโทรตามพ่อมาไม่ใช่เหรอ ? รีบๆโทรสิ ！”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้

ชั่วขณะหนึ่ง จ้าวหานก็ไม่รู้ว่าควรโทร หรือไม่โทรดี

“ทำไมไม่โทรเหรอ？”

หยางเฟิงพูดด้วยแววตาที่มีไอสังหารคุกรุ่น“ หากแกไม่โทร งั้นฉันก็จะหักแขนแกด้วย ให้แกเป็นเหมือนลูกชายแก ”

“ฉันโทร！ฉันโทร！”

ได้ยินดังนี้

จ้าวหานก็รีบตะโกนบอก ไม่กล้าที่จะลังเลอีก

ลูกชายตัวเองมีสภาพยังไง เขาเองเห็นมันกับตา

เขาไม่ต้องการ ให้ตัวเองต้องกลายเป็นคนพิการที่เสียทั้งแขนและขาไปแบบนี้

ในตอนนี้จ้าวหานแน่ใจแล้วว่า หยางเฟิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เป็นคนที่เหี้ยมโหดอย่างมาก！