เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 293

เห็นหนิวต้าลี่จะไป หลินน่าจึงเอ่ยออดอ้อนในทันที

สำหรับหลินน่าแล้ว

ตอนนี้เธอได้ล่วงเกินหยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนไปแล้ว

มีเพียงกอดขาคู่ใหญ่ของหนิวต้าลี่นี้ไว้ จากนี้เธอถึงจะใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบาย

หนิวต้าลี่แสยะยิ้มพลางกล่าว : “หญิงแพศยานี้อย่างเธอ ยังคิดจะเกาะติดฉัน ? แกฝันไปเถอะ ! ฉันจะบอกแกให้ นับจากวันนี้ไป พวกเราไม่มีความสัมพันธ์อันใด อีกอย่างของทุกอย่างที่กูซื้อให้แก รวมถึงเงินทุกบาททุกสตางค์ที่ให้แกใช้จ่าย แกต้องคืนให้กูด้วย ไม่อย่างนั้น อย่าโทษที่กูปฏิบัติต่อแกอย่างไม่เกรงใจ !”

เมื่อเสียงสิ้นสุดลง

หนิวต้าลี่พาคนไปด้วยพลันจากไปอย่างเร่งรีบ

เขายังต้องไปรับโทษที่หม่าตง

แม้กระทั่งเขาก็ไม่รู้เลยว่า หม่าตงจะลงโทษตนเองอย่างไร ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ในใจเขาก็เต็มไปด้วยความเสียใจ !

แต่หวังว่าตัวเองจะผ่านด่านนี้ไปได้ !

“หวังตาลี่ ไอ้สารเลวอย่างแกนี่ โกรธแล้วก็ไม่ปรานีใครเลย......ฮึก ๆ ฮือ……”

พูด ๆ อยู่

หลินน่าก็ทรุดตัวลงพร้อมกับเริ่มร้องห่มร้องไห้

เธอรู้ว่า ตอนนี้ตนเองไม่มีอะไรแล้ว !

หลังจากสิ้นสุดงานเพื่อนนักเรียน

หยางเฟิงก็กลับคืนสู่ชีวิตที่ตามใจและปรนนิบัติภรรยา

ไปรับไปส่งเย่เมิ่งเหยียนเข้างานเลิกงานทุกวัน รวมถึงหยางพั่นพั่นที่เข้าเรียนและเลิกเรียนด้วย

ในช่วงเวลานี้

หม่าตงพาหนิวต้าลี่มาขออภัยโทษด้วยตัวเอง

หนิวต้าลี่โทษตายเลี่ยงได้ โทษเป็นหลบยาก

หลังจากโดนโบยหนักไปสามสิบไม้ จึงว่าจ้างให้ทำงานต่อเป็นการชั่วคราว

หากจากนี้ยังเกิดเรื่องทำนองนี้อยู่อีก จะลงโทษสถานหนัก !

“ที่รักคะ คุณดูสิว่าฉันมาใครมากัน ?”

วันหนึ่ง

หลังจากเย่เมิ่งเหยียนเลิกงาน จึงเอ่ยยิ้มอย่างมีเลศนัยกับหยางเฟิง

“ใครเหรอ ?”

หยางเฟิงจึงเงยหน้า ก็เห็นเฟิงชิงหวูที่ดูประหม่าอยู่เล็กน้อย