เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 308

ความทะเยอทะยานโดยนัยนั้นชัดเจน และเป็นที่รู้จักกันดี

เฉ่าปิงนี่ จะลากตัวเองและตระกูลเฉ่าลงน้ำ!

เฉ่าเจิงโกรธกัดฟันแน่น “เฉ่าปิง!”

เฉ่าปิงแกล้งทำเป็นไม่มีอะไร “โอ๊ย ลูกผู้พี่ ผมกลัว……”

เมื่อได้ยิน

เฉ่าเจิงโกรธจนฟันกรามหลังสั่นสะเทือน!

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาถือสา

หยางเฟิงเดินเข้ามาหาเขาทีละก้าว

เฉ่าเจิงพูดด้วยสีหน้าตกตะลึงกลัว “หยางเฟิง แกต้องการทำอะไร?”

หยางเฟิงพูดเยาะเย้ย “ดูเหมือนว่าครั้งที่แล้วที่ตบแกไปสามครั้งยังไม่พอ! ครั้งนี้ ฉันจะสอนบทเรียนที่ลึกซึ้งให้แก!”

เฉ่าเจิงรู้สึกหนาวไปทั้งตัวทันที!

เขารีบตะโกนว่า “แกอย่าทำอะไรนะ! ฉันเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลเฉ่านะ แกกล้าแตะต้องตัวฉัน พ่อฉันจะไม่ปล่อยแกไว้แน่!”

หยางเฟิงส่ายหัว

คำพูดแบบนี้เขาเคยได้ยินมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว

แต่ว่า ตอนจบก็เหมือนเดิม!

โดยไม่ลังเลอะไรเลย

ตูม!

หยางเฟิงกวาดเท้าออกไป

เสียงกรีดร้องที่บีบหัวใจดังขึ้นมา

เห็นแต่เฉ่าเจิง คลุมต้นขาข้างหนึ่งของตัวเองไว้ ร้องด้วยความเจ็บปวด “ขาของฉัน!”

เขาถูกหยางเฟิงถีบขาหักไปข้างหนึ่ง

เฉ่าปิงที่อยู่ข้างๆ หนังศีรษะก็ชาไปเลย!

เขาคิดไม่ถึงว่า หยางเฟิงจะโหดร้ายขนาดนี้!

เขาไม่กลัวการแก้แค้นของตระกูลเฉ่าหรือไง?

“ถึงตาแกแล้ว!”

จู่ๆ

หยางเฟิงหันหัวมา จ้องไปที่เฉ่าปิงด้วยสายตาที่เย็นชา

ความเย็นไปทั่วทั้งร่างกาย เริ่มเย็นจากฝ่าเท้าของเฉ่าปิง

จู่ๆเขาก็พูดอย่างบ้าคลั่ง “หยางเฟิง แกฆ่าฉันให้ตายเถอะ! ยังไง พ่อฉันก็ตายในมือแกไปแล้ว ถึงฉันจะมีชีวิตอยู่ ก็เป็นแค่ศพเดินได้ แกฆ่าฉันเถอะ!”

หยางเฟิงพูดเยาะเย้ย “ฆ่าแก สกปรกมือฉัน……”

ได้ยินแบบนี้ เฉ่าปิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เขาอายุแค่ยี่สิบกว่า ยังใช้ชีวิตไม่พอเลย

เมื่อกี้

แค่เป็นความดื้อรั้นที่จะรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองก่อนตายเท่านั้น

เขาก็กลัวตายอยู่!

ในเวลานี้ หยางเฟิงก็พูดเยาะเย้ยอีกครั้ง “ในตอนนั้น ฉันทำให้แกกลายเป็นคนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง……”