เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 335

เห็นหยางเฟิงเผด็จการเช่นนี้

หลันซินก็ลำพองใจขึ้นมาเล็กน้อย

เธอก็มีท่าทีที่แข็งกร้าวขึ้นมาอีกครั้ง

เห็นเธอมองเย่ซิง และกล่าวหัวเราะด้วยใบหน้าถากถางว่า : "ฮ่าๆ! แกเห็นแล้วหรือยังละ? นี่ก็คือชะตากรรมที่ทำให้ข้าไม่พอใจ วันนี้ ฉันจะทำให้พวกแกทั้งหมด ต้องตายทั้งเป็น! ฉันจะทำให้พวกแกต้องคุกเข่า และเลียน้ำลายของฉัน!"

เพียงนึกถึงชีวิตอันน่าสังเวชในช่วงสองสามวันมานี้ หลันซินก็แทบอยากจะฆ่าเย่ซิงและคนอื่นๆ

นึกถึงจุดนี้แล้ว เธอก็หันหน้าไปกล่าวกับหยางเฟิงว่า : "ลูกเขยแสนดี ยังไม่รีบสั่งให้คนฆ่าพวกเขาอีก!"

เมื่อเห็นในจุดนี้แล้ว มุมปากของหยางเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกเล็กน้อย

ตนเองจะต้องมีคุณธรรมและความสามารถขนาดไหน ถึงได้มีแม่ยายที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้?

"แม่!"

เย่เมิ่งเหยียนก็พูดไม่ออก

เธอมองหลันซิน ด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย!

เมื่อครู่นี้ชัดเจนว่ายังร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่เลย

ทำไมเพียงแค่กะพริบตา ก็เปลี่ยนสีหน้าท่าทางไปแล้วละ?

"แม่อะไรกันเล่า?"

หลันซินมองหยางเฟิง แล้วกล่าวสั่งว่า : "คุณยังนิ่งอึ้งทำอะไรอยู่? ยังไม่รีบไปจับพวกมันอีก!"

หยางเฟิงโบกมืออย่างจนใจ

เห็นเช่นนี้

องครักษ์มังกรสองสามคนก็เข้ามา เตรียมจะจับคน

เห็นเช่นนี้ หลันซินก็ภาคภูมิใจอย่างมาก

ดูท่าที่ตนเองพูดไปจะใช้ได้ผลอย่างมาก!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองหยางเฟิง

ไม่รู้ทำไม เธอพบว่าความเข้าใจที่ตนเองมีต่อลูกเขยคนนี้ ก็แทบจะว่างเปล่า

แต่แล้วเป็นอย่างไรละ?

เธอพูดกับตัวเองอย่างลำพองใจว่า : "หยางเฟิงนะหยางเฟิง! ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร เพียงแต่ฉันเป็นแม่ของเมิ่งเหยียน คุณก็จะต้องฟังคำพูดของฉันไปชั่วชีวิต!"

"ต้องการฆ่าฉันหรือ? ต้องดูพวกแกว่ามีความสามารถหรือไม่?"

ขณะที่เธอกำลังลำพองใจอย่างมาก

จู่ๆ เย่ซิงก็ตะโกนขึ้นด้วยความโมโห

บนใบหน้าปรากฏความดุร้ายที่น่าหวาดกลัว

เห็นเขาเคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับฟ้าแลบ

และมุ่งตรงเข้าหาหลันซิน

หลันซินตะลึงตาค้างในทันที

ยังไม่ทันให้เธอได้ตอบสนอง

มือของเย่ซิง ก็บีบลงบนลำคอของเธอ

"ปล่อยฉัน! ปล่อยฉันนะ! แกไม่เห็นว่าลูกเขยของฉันอยู่หรือ? รีบปล่อยฉันเร็วเข้า!" หลันซินร้องพลางต่อสู้ดิ้นรนทันที

เย่ซิงกล่าวอย่างโหดเหี้ยมว่า : "มึงหุบปากเลยนะ! ไม่อย่างนั้นกูจะฆ่ามึง!"

ได้ยินเช่นนี้

หลันซินก็ไม่กล้าพูดทันที

ลำพองใจได้ไม่เกินสามวินาทีจริงๆ

ก่อนหน้านี้หลันซินยังลำพองใจอยู่เลย เพียงแค่กะพริบตา ก็กลายเป็นตัวประกันในมือคนอื่นไปเสียแล้ว!

เห็นหันซินถูกจับตัว เย่เมิ่งเหยียนก็รีบเอ่ยปากว่า : "แกรีบปล่อยแม่ฉันเดี๋ยวนี้นะ!"

เย่ซิงแสยะยิ้ม : "ต้องการให้ฉันปล่อยแม่แก ก็สั่งให้คนของพวกแกออกไปให้หมดเสียก่อนสิ!"

เอ่อ?

ได้ยินเช่นนี้ เย่เมิ่งเหยียนก็มองไปยังหยางเฟิง

องครักษ์มังกรเหล่านี้ ล้วนเป็นคนของหยางเฟิง

พวกเขาฟังแค่คำสั่งของหยางเฟิงคนเดียวเท่านั้น

ถึงแม้เย่เมิ่งเหยียนจะเป็นภรรยาของหยางเฟิง ก็ไม่มีสิทธิ์สั่งพวกเขา!

เห็นการแสดงออกของเย่เมิงเหยียน หลันซินก็ตอบสนองเล็กน้อย

เธอจึงรีบตะโกนเสียงดังว่า : "หยางเฟิง ไอ้คนไม่ได้เรื่อง ยังนิ่งอึ้งทำอะไรอยู่ได้? ยังไม่รีบให้คนของแกออกไปอีก หรือว่าแกอยากให้ฉันถูกทำร้ายจนตายห๊ะ?"

ภายใต้ความกระวนกระวาย

คาดไม่ถึงว่าเธอจะแสดงท่าทีที่เย่อหยิ่งต่อหยางเฟิงเหมือนแต่ก่อน!

หยางเฟิงสีหน้าไม่แสดงออก ขี้เกียจที่จะสนใจหลันซิน

เขามองเย่ซิงแล้วกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า : "ให้โอกาสแกอีกครั้ง ปล่อยเธอ แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก!"

"ฮ่าๆๆ!" เย่ซิงได้ยินเช่นนี้ก็หัวเราะยกใหญ่ จากนั้นก็ทำท่าทุ่มสุดตัว : "เพ้อเจ้อให้น้อยหน่อย รีบให้คนของแกถอยออกไปซะ ไม่อย่างนั้นก็อย่ามาหาว่าข้าใจดำอำมหิตแล้วกัน!"

พูดคำนี้จบ มือของเขาก็ค่อยๆ ออกแรง

ชั่วพริบตา หลันซินก็รู้สึกว่าตนเองจะหายใจไม่ออกแล้ว

สีหน้าของนางแดงก่ำ แทบจะหายใจไม่ออกแล้ว

หลันซินต่อสู้ดิ้นรนและร้องตะโกนว่า : "หยางเฟิง ช่วยฉันด้วย!"

หยางเฟิงยังคงมีสีหน้าไม่แยแส

หลันซินเห็นเช่นนี้แล้ว ภายในใจก็รู้สึกเกลียดอย่างมาก