เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 336

ไอ้โง่ ให้สารเลว ไอ้สวะคนนี้ มันต้องจงใจอย่างแน่นอน!

คงเป็นเพราะเมื่อก่อนมีท่าทีที่ไม่ดีต่อเขาอย่างแน่นอน เขาจึงคิดที่จะใช้โอกาสนี้แก้แค้นตนเอง

คิดถึงจุดนี้แล้ว หลันซินก็ส่งสายตาที่ขอความช่วยเหลือไปยังเย่เมิ่งเหยียน

"คุณคะ!"

เย่เมิ่งเหยียนมองหยางเฟิงด้วยสีหน้าที่อ้อนวอน

หยางเฟิงทอดถอนใจภายในใจ

อันที่จริง เขาเพียงแค่อยากให้หลันซินได้รับบทเรียนที่ลึกซึ้งก็เท่านั้น

หลันซินผู้นี้ ปกติก็ชอบเรียกร้องกับตนเองอยู่แล้ว

ไม่ปล่อยให้เธอทนต่อความทุกข์ทรมาน เธอก็จะคิดว่าตนเองรังแกได้ง่ายๆ!

อีกอย่าง

ถ้าไม่เจอความทุกข์ทรมาน แล้วจะพัฒนาตัวเองไปในทางที่ดีได้อย่างไร?

ถ้าครั้งนี้ไม่ให้บทเรียนเธอ ไม่แน่ว่าวันหลังหลันซินก็จะสร้างเรื่องใหญ่ให้ตนเองต้องเดือดร้อนอีก!

เมื่อเห็นว่าหยางเฟิงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

เย่ซิงตะโกนระเบิดอารมณ์ขึ้นมา : "รีบให้คนของมึงถอยออกไปเร็วเข้า! ไม่อย่างนั้นกูจะฆ่าเธอจริงๆ!"

พูดจบ

เขาเงยหน้าขึ้นด้วยจิตสำนึก เหลือบตามองชั้นบน

ชั้นบน มีกำลังสนับสนุนที่แท้จริงของเขาอยู่

นี่จึงเป็นสาเหตุว่าทำไมเขาจึงกล้าแข็งกระด้างกับหยางเฟิงเช่นนี้

เพียงแค่เขาทำได้ดี เย่หนานเทียนก็จะชื่นชมเขาอย่างแน่นอน

ถึงเวลานั้น ไม่แน่ว่าอาจจะให้รางวัลที่ดีกับเขาก็ได้

ทันใด หยางเฟิงก็กล่าวอย่างเย็นชาว่า : "ในเมื่อแกรนหาที่ตาย เช่นนั้นฉันก็จะทำให้แก่ได้สมปรารถนา!

เมื่อพูดจบ

หยางเฟิงและคนทั้งหมด ก็กลายเป็นเงา และหายไปจากพื้นที่

ความรวดเร็วของเขา เร็วกว่าเย่ซิงถึงร้อยเท่า! พันเท่า!

เย่ซิงรู้สึกเพียงว่าภาพตรงหน้าเบลอไป หยางเฟิงก็หายตัวไปแล้ว

เมื่อเขาตอบสนองกลับมาอีกครั้ง หยางเฟิงก็ได้มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว

"นี่......"

ชั่วพริบตา

สีหน้าของเย่ซิงก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ตุบ!

ไม่รอให้เย่ซิงได้ตอบสนอง หยางเฟิงก็ชกเข้าไปที่ท้องน้อยของเขาอย่างแรง

ชั่วพริบตา

เย่ซิงก็ลอยลิ่วออกไป

พรวด!

เขาลอยอยู่กลางอากาศ และกระอักเลือดออกมา

จากนั้นคนก็ล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรง และหมดสติไป

"แค่กๆ!"

หลันซินกระแอมไอ แล้วก่นด่าหยางเฟิงว่า : "ไอ้โง่หยางเฟิง แกจงใจใช่ไหม?"

เธอมองออก

ชัดเจนว่าหยางเฟิงจัดการเย่ซิงได้ในหมัดเดียว

ที่เชื่องช้า ก็เพราะต้องการให้หลันซินได้รับรู้ถึงความทุกข์ทรมานบ้าง

หยางเฟิงขี้เกียจจะให้ความสนใจหลันซิน จึงหันหน้าไปกล่าวกับเย่เมิ่งเหยียนว่า : "เมิ่งเหยียน คุณพาแม่กลับไปพักผ่อนเถอะ"

"หยางเฟิง แกอย่าลำพองใจไปเลย! ฉันจะบอกเอาไว้เลยนะ ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันก็คือแม่ของแกตลอดไป! และแกก็คือลูกเขยคนหนึ่งของตระกูลเย่ของฉันตลอดไป....."

หลันซินก่นด่าต่อ อย่างไม่พอใจ

เย่เมิ่งเหยียนทนดูต่อไปไม่ได้จริงๆ

เธอจึงเดินเข้าไป ขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า : "แม่ พวกเรากลับกันเถอะนะ! หรือว่า คุณยังอยากจะอยู่ที่นี่ต่อ?"

ได้ยินเช่นนี้

หลันซินก็ตัวสั่นขึ้นมา

เธอจึงไม่อยากอยู่ที่สถานที่แย่ๆ นี้อีกต่อไป

"ไป!"

"หยางเฟิง ฉันจะเตือนแกเอาไว้นะ! แกต้องทำตัวให้ดีๆ หน่อย!"

หลันซินชำเลืองมองหยางเฟิง กัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน และตามเย่เมิ่งเหยียนอแกไปด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ

เธอวางแผนภายในใจว่า รอให้กลับถึงบ้านเมื่อไร จะหาโอกาสสั่งสอนหยางเฟิงให้ดีอีกครั้ง

เห็นหลันซินออกไปแล้ว

บนใบหน้าของหยางเฟิงก็ไม่มีการแสดงออกใดๆ

เขาไม่สนใจที่จะคิดเล็กคิดน้อยกับหลันซิน

ถ้าเขาอยากคิดเล็กคิดน้อยจริงๆ เกรงว่าตอนนี้หลันซินก็คงจะเป็นศพไปนานแล้ว

บทเรียนในครั้งนี้ หวังว่าจะสามารถทำให้เธอสำรวมตัวมากขึ้นสักเล็กน้อย

ตอนนี้

คนของกาสิโนทั้งหมดก็ถูกจัดการไปหมดแล้ว

หยางเฟิงเงยหน้าขึ้น เหลือบมองไปยังชั้นบน แล้วกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า: "เอาละ! ม้ารับใช้ของแกหมดแล้ว ถึงเวลาออกมาได้แล้วละ!"

แปะๆๆ!

เมื่อเสียงพูดจบลง

ชั้นบนก็มีเสียงปรบมือดังขึ้น

ชั่วประเดี๋ยวเดียว

เย่หนานเทียนและคนอื่นๆ ก็เดินออกมา

เย่หนานเทียนมองหยางเฟิง และกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม : "เก่งมาก! สมกับเป็นเจ้าพันธมิตรบู๊ใต้ของต้าเซี่ย คาดไม่ถึงว่าจะเดาได้ว่าพวกเราอยู่ที่นี่"