เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 407

หู้ไห่แก๊งเขียวอะไรนั่น

จินหลิงแก๊งฟ้าดินอะไรนั่น

เมืองกาสิโนเจ้าพนันอะไรนั่น

ในสายตาเขา พวกนั้นก็เป็นแค่ขยะกลุ่มหนึ่ง เพียงปัดมือก็สยบมันได้แล้ว!

แต่ว่า...

ตระกูลหลันนี้ กลับอยู่ใต้จมูกเขา

อาศัยอำนาจของเขา กระทำการป่าเถื่อน และสร้างความเดือดร้อน!

การคุกเข่านี้

เขาติดหนี้ชาวเมืองตงไห่!

“ท่านแม่ทัพ...”

ฟึบ!

เสือขาวร่ำไห้ คุกเข่าทรุดลงไปทั้งตัว

ในตอนนี้

ชาวเมืองโดยรอบล้วนตะลึงงัน

“ราชาตงไห่ ลุกขึ้นเถอะ!”

“ราชาตงไห่ ลุกขึ้นเถอะ!”

“ราชาตงไห่ ลุกขึ้นเถอะ!”

ในตอนนี้

ชาวเมืองโดยรอบทุกคน ร่ำไห้พร้อมตะโกนก้อง

หยางเฟิงคือใคร?

คือราชาแห่งตงไห่!

คือเทพแห่งตงไห่!

พวกเขาเป็นเพียงประชาชนคนธรรมดา!

มีคุณธรรมมีความสามารถอะไร ให้ราชาตงไห่มาคุกเข่าให้พวกเขา?

เห็นภาพดังนั้น

น้ำตาของเย่เมิ่งเหยียนอดไม่ได้ที่จะกลิ้งกลอกไหลออกมา

เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไร?

เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดอะไรได้?

เธอมองไปที่เบื้องหลังของหยางเฟิง

ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ากำยำแข็งแรงเช่นนี้!

นี่คือผู้ชายของเธอ!

การปฏิบัติต่อศัตรูนั้น โหดร้ายดั่งลมฤดูใบไม้ร่วงที่กวาดพาใบไม้ให้ร่วงหล่น

การปฏิบัติต่อชาวเมือง อ่อนโยนดั่งสายลมฤดูใบไม้ผลิและสายฝน

เธอมองคนไม่ผิด!

เธอแต่งงานไม่ผิดคน!

ผู้ชายแบบนี้ ถึงจะควรค่ากับความรักของเธอไปจนชั่วชีวิต!

หยางเฟิงเงยหน้าขึ้น มองทุกคน กัดฟันพูด : “ไม่! การคุกเข่านี้ เป็นสิ่งที่ฉันสมควรทำแล้ว! ตระกูลหลันเป็นญาติของฉัน อาศัยอำนาจของฉัน เพื่อทำร้ายผู้อื่น!”

“ราชาตงไห่! ตระกูลหลันก็คือตระกูลหลัน ท่านก็คือท่าน นี่ไม่ใช่ความผิดของท่านเลย!”

“ใช่แล้ว นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน!”