เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 415

พูดจบ

เธอยื่นมือออกไป หวังจะกอดโจวเสี่ยวเฉ่าเอาไว้

แต่ตัวของโจวเสี่ยวเฉ่า กลับยังหลบเลี่ยงด้วยความกลัวไม่หยุด

ปากเธอก็ตะโกนร้องไม่หยุดว่า : “อย่าทำฉัน! อย่าทำฉัน!”

เห็นดังนั้น ความรู้สึกเจ็บปวดก็กัดกินหัวใจของเย่เมิ่งเหยียน!

เด็กสาวแสนอ่อนแอขนาดนี้!

เด็กสาวที่ไร้พิษภัยขนาดนี้!

เธอเป็นแค่เด็กไม่รู้เรื่องรู้ราวเท่านั้นเอง!

ทำไมต้องลงมือกับเธอหนักหนาขนาดนี้?

สิ่งนี้มันไม่กระทบจิตสำนึกของหลันฮ๋าวและพวกบ้างเลยหรือ?

ไม่สิ!

พวกนั้นอาจจะมันไม่มีจิตสำนึกเลยด้วยซ้ำ!

จิตสำนึกของพวกเขาถูกหมาเอาไปกินแล้ว!

เย่เมิ่งเหยียนพยายามกลั้นน้ำตา ขอบตาเธอแดงก่ำ : “เสี่ยวเฉ่า ไม่ต้องกลัวนะ ฉันเป็นเพื่อนกับแม่ของเธอ พวกฉันมาพาเธอไปหาแม่นะ...”

“แม่...”

โจวเสี่ยวเฉ่าพูดพึมพำกับตัวเอง

จากนั้น ก็มีประกายปรากฏในตาทั้งสองข้าง

เธอตะโกนดังอย่างตื่นเต้น : “แม่! หาแม่! หนูจะไปหาแม่!”

บนโลกใบนี้

คนที่ดีกับเธอที่สุดก็คือแม่!

สำหรับโจวเสี่ยวเฉ่าแล้ว

แม่เป็นที่พึ่งของเธอ!

เป็นทุกอย่างของเธอ!

เป็นโลกทั้งใบของเธอ!

เห็นดังนั้น

หัวใจของเย่เมิ่งเหยียนราวกับถูกมีดกรีด

ราวกับเธอได้เห็น ตอนที่หยางพั่นพั่นลูกสาวของเธอ ถูกรังแกที่ตระกูลเย่

ในฐานะแม่คนหนึ่ง

เธอไม่อาจทนเห็นเหตุการณ์น่าสลดใจเช่นนี้ได้จริงๆ

ในขณะเดียวกัน

ราวกับหยางเฟิงได้เห็น วันนั้นที่เขากลับมาตงไห่

ได้เห็นลูกสาวของตน หยางพั่นพั่น

ที่สนามใหญ่ในคฤหาสน์ตระกูลเย่

โดนคนรับใช้ของตระกูลเย่ ทุบตีอย่างป่าเถื่อน

เธอร้องไห้คร่ำครวญ!

เธอร้องโอดโอย!

เธอไม่มีใครช่วย!

ภาพเหตุการณ์นี้

ตอนนี้ มันกลับมาเกิดขึ้นกับโจวเสี่ยวเฉ่า!

เพียงแต่ผู้กระทำผิดในตอนนั้น เปลี่ยนจากตระกูลเย่เป็นตระกูลหลัน!

ชั่วพริบตา!

หยางเฟิงเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น!