เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 435
หลันซินไม่ใช่ว่าเหมือนกับหมาตัวหนึ่ง ที่พึ่งพาอาศัยตระกูลหลันหรอกหรือ
ตอนนี้พึ่งพาตนเองจนเจริญรุ่งเรือง
คนทั้งคนลอยขึ้นมา
แม้แต่ตนเองก็แยกไม่ออกว่าเป็นคนหรือเป็นผี?
"แกๆๆ......"
"กล้ามาก! กล้ามาก!"
"หยางเฟิง ไอ้สารเลวกล้าดียังไงมาพูดกับฉันอย่างนี้ แกมันบ้าไปแล้วจริงๆ!"
ในช่วงเวลานี้
หลันซินโกรธจนควันออกหู
คาดไม่ถึงเลยว่าหยางเฟิงจะด่าเธอว่ากินขี้
นี่จะให้เธอทนได้อย่างไร?
หากไม่ให้บทเรียนแก่เขา
ต่อไปตรเองจะอยู่บ้านหลังนี้ได้อย่างไร?
ในชั่วพริบตา หลันซินก็กรีดร้องออกมาด้วยใจเต้นระรัว!
"แม่ คุณพอได้แล้ว!" ในที่สุดเย่เมิ่งเหยียนก็ทนไม่ไหว
เธอลุกขึ้นยืน ตวาดออกมาอย่างจงเกลียดจงชัง : "คุณโวยวายพอแล้วหรือยัง? คุณโง่หรือเปล่า? ถ้าไม่มช่เพราะหยางเฟิง เราจะมีตระกูลเย่เหมือนดังวันนี้เหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะหยางเฟิง คุณจะสามารถมาอาศัยอยู่ในวิลล่าหยุนติ่งได้เหรอ?"
"คุณต้องการจะขับไล่หยางเฟิงออกไปงั้นเหรอ? หรือว่าในใจของคุณ ไม่ทราบสักนิดเลยเหรอ?"
เย่เมิ่งเหยียนร้องไห้ออกมาด้วยความโกรธ!
หลันซินตาบอดหรือไง?
หรือว่าไม่มีสมองจริงๆ!
คนโง่ยังสามารถมองความเป็นจริงออกไปเลย!
หรือว่าเธอรู้
ที่ตระกูลเย่สามารถมีวันนี้ได้ ล้วนเป็นเพราะหยางเฟิงไม่ใช่เหรอ?
บางทีหลันซินอาจจะเคยชินกับการเผด็จการกับหยางเฟิงมาตลอด
ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ วันนี้ตระกูลเย่ก็เป็นสิ่งที่หยางเฟิงให้มา
แต่ในใจของเธอ ท้ายที่สุดก็ไม่เชื่อเรื่องทั้งหมดนี้
พูดอย่างไม่น่าฟัง คือเธอหลอกตนเองอยู่!
เผชิญหน้ากับแม่ที่พูดจาหยาบคาย ไร้เหตุผลแบบนี้
เย่เมิ่งเหยียนรู้สึกอิดหนาระอาใจจริงๆ
จู่ๆ เธอก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย
ในตอนนั้นที่ตนเองมาเกิด ทำไมถึงได้ตาบอด ทำไมถึงโยนเข้าไปในท้องของหลันซินนะ?
"บ้า! บ้าไปแล้ว! พวกคุณบ้าไปแล้ว......"
เห็นเย่เมิ่งเหยียน ลูกสาวของตนเอง พูดกับตนเองอย่างไม่เกรงกลัวแบบนี้ หลันซินก็ตกตะลึง พูดพึมพำกับตนเอง
ลูกสาวประพฤติตัวดี และเชื่อฟังตนเองเสมอมา
คาดไม่ถึง ว่าจะพูดกับตนเองอย่างนี้?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เทพสงครามพิทักษ์โลก
อ่านไม่ได้ครับ...