เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 437

"มึงพูดอะไร?"

หลันฮ๋าวที่เงียบไม่พูดจามาตลอด ก็กระโดดลุกขึ้นมา

เขาชี้นิ้วไปที่เสือโบราณ ตะโกนอย่างตะลีตะลาน : "เย็Xแม่ง! มึงอย่ามาพูดจาไร้สาระนะ เดิมทีกูไม่ได้รู้จักมึงด้วยซ้ำ!"

ตั้งแต่เนิ่นนานมาสิ่งที่ยากที่สุดก็คือความตาย

มดก็ยังมีชีวิตรอดอยู่ได้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนเลย?

หลันฮ๋าวไม่อยู่จนถึงวินาทีสุดท้าย

จะยอมตายได้อย่างไร?

ห๊ะ?

เสือขาวตกตะลึงตาค้าง

เห็นได้ชัดว่าตนเองช่วยหลันฮ๋าวทำเรื่องนี้

ทำไมจู่ๆ หลันฮ๋าวจึงพลิกใบหน้าไม่รู้จักกันซะอย่างนั้นล่ะ?

หรือว่า

พวกโง่พวกนี้ ยังอยากจะสู้ฟันต่อฟันกับราชาตงไห่ใช่หรือไม่?

เสือโบราณถลึงตาใส่ กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม : "พี่ฮ๋าว ฉันทำตามคำสั่งของคุณนะ พาคนไปทวงหนี้โจวซู่เอ๋อร์ ทำไมคุณถึงไม่ยอมรับ......"

"ไอ้เลว! มึงยังกล้าพูดจาเหลวไหลอีกเหรอ วันนี้กูจะฆ่ามึง!"

ไม่รอให้เสือโบราณพูดจบ

หลันฮ๋าวคำรามออกมา ในแววตาประกายความดุร้าย!

ในขณะที่พูด เขาสาวเท้าสวบๆ ไปยังเสือโบราณ เงื้อมือขึ้นต้องการจะชกเข้าไปอย่างแรง!

ขอเพียงแค่เสือโบราณตาย

พยานตายไปซะก็ไม่สามารถสืบหาข้อเท็จจริงได้!

เสือโบราณตกใจจนสีหน้าซีดเผือด

เขาเข้าใจดี ว่าหลันฮ๋าวเป็นคนอย่างไร

คนคนนี้เป็นอันธพาลข้างถนนตั้งแต่เด็ก ก่อกรรมทำชั่วชกต่อยฟันแทงคนคน อย่างโหดเหี้ยมที่สุด! ยังเคยแทงคน จนต้องติดคุกอีกด้วย

เขาต้องการลงมืออย่างโหดเหี้ยม ตนเองยังมีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่ซะที่ไหนกัน

เสือโบราณดิ้นรน ต้องการถอยหลังกลับ

เพียงแต่ว่า

จู่ๆ หยางเฟิงก็ยื่นมือออกมา

กร๊อบ!

หมัดของหลันฮ๋าว ถูกฝ่ามือของหยางเฟิงขวางเอาไว้ ฉับพลันก็เข้าไปไม่ถึง

หลังจากนั้น

เท้าของหยางเฟิง ได้เตะเข้าไปที่ขาของหลันฮ๋าว

กร๊อบ!

เสียงกระดูกหักดังออกมาชัดเจน

"โอ๊ย โอ๊ย! ขาฉัน!"

หลันฮ๋าวล้มลงกับพื้น กอดขาขวาตนเองแล้วร้องครวญคราง!

หยางเฟิงหัวเราะเยาะ : "คิดจะฆ่าปิดปากคนต่อหน้ากูเหรอ มึงยังอ่อนหัดนัก!"