เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 50

เย่เมิ่งเหยียนพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม: “แม่ ถ้าแม่ยังใส่ร้ายหยางเฟิงและยั่วยุความสัมพันธ์พวกของเราขนาดนี้ งั้นก็ออกจากที่นี่ไปเดี๋ยวนี้ไม่ต้องอยู่ที่นี่”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หลันซินก็หุบปาก

กว่าจะได้มาอยู่คฤหาสน์หรูหลันซินจะทำใจออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร

"ฮึ!"

หลันซินฮึออกมาและพึมพำกับตัวเองว่า "ถ้าไม่เชื่อคำของฉัน ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วยังไงแกต้องร้องไห้แน่นอน"

...

กลางคืน.

นี่เป็นครั้งแรกที่หยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียนใช้เวลาคืนแรกในบ้านหลังใหม่

ทั้งสองนอนอยู่บนเตียงและนอนไม่หลับ

เย่เมิ่งเหยียนหันหัวมาและถามว่า "หยางเฟิง คุณหลับรึยัง？"

หยางเฟิงส่ายหัวและพูดว่า "ยัง ทำไมคุณยังไม่นอน?"

"ฉันนอนไม่หลับ!"

“คุณมีเรื่องกังวลรึเปล่า？”

หยางเฟิงลุกขึ้นและถามด้วยความเป็นห่วง

เย่เมิ่งเหยียนส่ายหัวและพูดว่า “เปล่า ฉันแค่รู้สึกว่าตอนนี้ ฉันกำลังฝันอยู่”

หยางเฟิงยิ้มและพูดว่า “เด็กโง่ จะเป็นความฝันได้อย่างไร ทั้งหมดนี้มันคือเรื่องจริง!”

เงียบอยู่ครู่หนึ่ง

เย่เมิ่งเหยียนถาม “ที่รักคุณมีเงินเท่าไหร่?”

หยางเฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งหยิบเครื่องคิดเลขออกมาและคำนวณอยู่หนึ่งชั่วโมง

“ประมาณหนึ่งล้านล้าน!”

ตุ้บ!

เย่เมิ่งเหยียนล้มลงบนพื้น

เมื่อได้ยินเช่นนี้หลันซินก็ลุกขึ้นยืนด้วยใบ้หน้าที่โกรธเคือง

“หยางเฟิงคนดี แกคิดว่าซื้อคฤหาสน์หรูหนึ่งหลังก็สามารถสั่งครอบครัวของเราให้ทำงานงั้นเหรอ？ฉันคิดว่าแกจะให้เรามีชีวิตที่สุขสบาย คิดไม่ถึงว่าแกจะปฏิบัติต่อครอบครัวของเราเหมือนทาส แกจะหางานให้ฉันทำด้วยใช่ไหม？”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้สีหน้าของหลันซินดูแย่มาก

หยางเฟิงหัวเราะคิกคัก: "แม่ ผมจะหาอะไรให้แม่ทำได้อย่างไร แม่ก็แค่เสพสุขอยู่บ้านอย่างสบายใจก็พอแล้ว และแม้ว่าผมจะหาอะไรให้ทำ แม่ก็ไม่ทำอยู่ดี!"

“งั้นก็ดี!”

หลันซินพูดเบาๆ

แต่ทว่าหลันซินก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

หยางเฟิงบอกว่าเธอไม่ต้องทำอะไรก็ได้ นั่นกำลังหาว่าเธอทำอะไรไม่เป็นไม่ใช่หรือ?

สวะ!

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้สีหน้าของหลันซินก็ดูแย่อีกครั้ง

“เอาล่ะแม่ พวกเราไปดูกันเถอะ เดี๋ยวลองดูว่าหยางเฟิงพาเราไปที่ไหนแล้วค่อยว่ากัน!”