เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 501

แม้แต่เขา ก็ยังทำไม่ได้ขนาดนี้

แท้จริงแล้วนี่คือคน?

หรือปีศาจ?

ทันใดนั้น

เฉินเป่ยเหอก็รู้สึกเสียใจที่มาตงไห่

ถ้ารู้อย่างนี้ก็จะอยู่เฉยๆที่จงโจวไม่ออกมาหรอก

ไม่อย่างนั้น คงไม่ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้

แต่ตอนนี้ พูดอะไรมันก็สายเกินไปแล้วล่ะ

เฉินเป่ยเหอสูดหายใจเข้าลึก มองไปที่หยางเฟิงแล้วกล่าวว่า : “หยางเฟิง อย่าคิดนะว่าแกฆ่าปรมาจารย์ใหญ่ของตระกูลเฉินไปแล้ว แกจะไร้ศัตรูในใต้หล้า วันนี้ฉันจะทำให้แกได้สัมผัสความเก่งกาจของฉัน! จะทำให้แกได้รู้ ว่าอะไรคือสิ่งที่เรียกว่าปรมาจารย์ใหญ่!”

จากนั้น

เช้งง!

เสียงดังชัดเจน

เฉินเป่ยเหอชักดาบออกมาจากข้างเอว

“ย้ากก!”

เสียงคำรามลั่น

ไม่มีคำพูดไร้สาระใดๆ

เฉินเป่ยเหอตรงเข้าไปหาหยางเฟิง

เมื่อเห็นเฉินเป่ยเหอจะเข้ามาฆ่า

มุมปากของหยางเฟิงก็เหยียดยกขึ้นอย่างไร้คำบรรยาย

ฟี้วว!

เงาร่างโฉบผ่านไปอย่างไว

หยางเฟิงที่ถือกระบี่หลงเฉวียนไว้ในมือหายตัวไปจากจุดเดิมแล้ว

ชั่วครู่เดียว

แสงดาบสองเล่ม พุ่งเคลื่อนที่ผ่านกันกลางอากาศ

ในตอนนี้

ทุกคนกลั้นหายใจและจดจ่อ มองดูการต่อสู้ระหว่างหยางเฟิงและเฉินเป่ยเหออย่างตื่นเต้น

ทุกๆคนล้วนอยากเห็นว่า

ในท้ายที่สุดธงชัยจะตกอยู่ในมือใคร!

คนที่ตื่นเต้นที่สุดในนี้ก็คือหลันจื่อ

หลันจื่อเบิกตากว้าง มองไปที่กลางอากาศ

เธอไม่กล้ากะพริบตาแม้แต่นิดเดียว

เพราะหากเฉินเป่ยเหอพ่ายแพ้

นั่นก็หมายความว่าเธอต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!

ส่วนคนที่ไม่ตื่นเต้นมากที่สุดก็คือเสือขาว

พละกำลังของท่านแม่ทัพของตนเป็นอย่างไร

เขารู้ชัดเจนแจ่มแจ้งแล้ว

คนไร้ค่าอย่างเฉินเป่ยเหอจะมาเป็นคู่ต่อสู้ของท่านแม่ทัพได้อย่างไร?

ปั้งง!

ในที่สุด แสงดาบทั้งสองก็ปะทะกันกลางอากาศ

เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นจนพื้นแผ่นดินสั่นสะเทือน

ระเบิดผ่านไป

หยางเฟิงและเฉินเป่ยเหอลงถึงพื้นพร้อมกัน

เลือดสดหนึ่งหยด ไหลลงมาจากกระบี่ของหยางเฟิง

“สังหารทหารนับล้านในเจียงหนาน ดาบที่เอวยังคงคาวเลือด” ช่างเป็นประโยคที่มีเสน่ห์!