เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 503

ก่อนหน้านี้ เธอเคยใช้ปืนนี้ฆ่าโจวยี่แห่งแดนปรมาจารย์ตายมาแล้ว

แต่ตอนนี้

ยิงปืนไปอีกสิบกว่ากระบอก

ไม่ต้องพูดถึงว่าหยางเฟิงจะตายเลย แค่ทำแผลก็ยังไม่ต้อง

“เอาล่ะ เธอควรหยุดได้แล้ว!”

หยางเฟิงจ้องไปที่หลันจื่อด้วยดวงตาเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง

จากนั้น ยื่นมือออกไปข้างหนึ่งจะคว้าคอของเธอ

“ฮ่าๆๆ!”

ทันใดหลันจื่อก็หัวเราะออกมาอย่างอนาถ : “หยางเฟิง แกจะฆ่าฉันหรือ? ฝันไปเถอะ ต่อให้ฉันตาย ก็จะไม่ตายในเงื้อมมือแก!”

ปัง!

พูดจบ

หลันจื่อถือปืนจ่อไปที่ศีรษะของตนแล้วลั่นไก

เสียงปืนดังขึ้น

เลือดสาดกระเด็นออกมา

จากนั้น

หลันจื่อหงายหลังล้มลงกับพื้น

ผมยาวสยายอยู่บนพื้น

เลือดสดไหลทะลักออกมาจากขมับของเธอ

ดวงตาเบิกกว้าง

มองดูท้องฟ้าอย่างว่างเปล่าไร้จิตวิญญาณ

ร่างของหยางเฟิงหยุดนิ่งทันที

เขาเหลือบมองศพของหลันจื่อ แล้วขมวดคิ้ว

เขานึกไม่ถึงเลย

เหลือเชื่อว่าหลันจื่อจะฆ่าตัวตาย!

ก่อนหน้านี้ หลันจื่อยังคุกเข่าขอร้องให้เขาไว้ชีวิตเธออยู่เลย

มาตอนนี้กลับมีความกล้าฆ่าตัวตาย

นี่มันเหนือความคาดหมายของหยางเฟิงจริงๆ

ด้วยการฆ่าตัวตายของหลันจื่อ

ตระกูลหลันและตระกูลโจวก็ถูกทำลายล้างไปสิ้นแล้ว!

ทั่วทั้งพื้นที่ตระกูลโจวมีแต่ซากศพ

มีโจวยี่ โจวห้าวสองพ่อลูกและพวกบอดี้การ์ดของตระกูลโจว

มีเฉินเป่ยเหอและสิบปรมาจารย์ใหญ่ของตระกูลเฉิน

และยังมีหลันจื่อและพวกบ้าระห่ำอีกหลายสิบชีวิตที่เธอหามา

กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศ เป็นระยะเวลานาน

กลิ่นคาวเลือดเข้มข้นเช่นนี้

ทำให้พวกที่หม่าตงพามาด้วยไม่น้อย เกิดอาการคลื่นเหียนอยากอาเจียน

น่ากลัวเกินไป!

เหม็นคาวเลือดเกินไป!

โหดร้ายเกินไป!

แต่หยางเฟิงที่ยืนอยู่ท่ามกลางซากศพ

ราวกับเทพมรณะที่ยืนสูงตระหง่าน

ใบหน้าของเขาไร้อารมณ์

แม้แต่ความอาลัยสักนิดก็ไม่มี