เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 53

เย่ลั่วตบไหล่เย่ชิวแล้วตอบพร้อมรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง พี่ไม่เอาเปรียบนายแน่ นายจะได้เป็นผู้จัดการของเย่ซื่อกรุ๊ป”

“เจ๋งมาก ขอบคุณครับพี่”

พอได้ยินคำตอบเช่นนี้ สีหน้าของเย่ชิวก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เดิมทีเขาเป็นเพียงหนุ่มเพลย์บอยคนหนึ่งเท่านั้น จึงไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้เป็นผู้จัดการของเย่ซื่อกรุ๊ป

เย่กวงจึงถามต่อด้วยความลังเล “หลานชาย ถ้าอย่างนั้นใครจะเป็นประธานของเย่ซื่อกรุ๊ปเหรอ”

ช่วงเวลานั้น สายตาของทุกคนจับจ้องมาอยู่ที่เย่ลั่ว

เย่ลั่วหัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวว่า “พวกคุณมองผมอย่างนี้หมายความว่าไง ประธานเย่ซื่อกรุ๊ปก็ต้องเป็นผมสิ เงินที่ออกเป็นเงินผม ถ้าผมไม่เป็นประธานแล้วใครจะเป็น พวกคุณจะเป็นหรือไง”

“ไม่ๆๆๆ!”

เย่กวงและคนอื่นๆ ต่างพากันส่ายหน้าทันที

“แต่ว่า หลานชาย ถ้าหลานเป็นประธาน แล้วพ่อของอาล่ะ”

เย่กวงเอ่ยถามด้วยสีหน้าลำบากใจ

“พ่อของอา?”

เย่ลั่วหันไปมองเย่เทียนที่นั่งอยู่บนวีลแชร์อย่างดูแคลน ก่อนจะยิ้มหยันแล้วกล่าวว่า “คนพิการอย่างนี้จะเป็นอะไรได้ อย่างมากก็ได้แค่กินนอนรอวันตายเท่านั้น”

คราวที่แล้วเย่เทียนโกรธเย่ลั่วมากจนกระอักเลือดออกมา และป่วยเป็นเส้นเลือดในสมองแตกในที่สุด

ตอนนี้เย่เทียนเป็นอัมพาตทั้งตัว เคลื่อนไหวไม่ถนัดจึงได้แต่นั่งอยู่บนวีลแชร์

“แก......”

เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้นของเย่ลั่ว เย่เทียนก็โกรธมากจนหน้าแดงก่ำ

ไอ้สารเลวนี่ไม่เพียงแค่ทำให้ตนต้องเป็นอัมพาตเท่านั้น ตอนนี้ยังมาพูดจาเยาะเย้ยดูถูกเขาอีก สมควรตายจริงๆ

“ผมว่าท่านประธานพูดถูก ตอนนี้ปู่ของผมก็เป็นแค่คนพิการคนหนึ่ง มีชีวิตอยู่ก็เปลืองข้าวเปลืองน้ำเปล่าๆ ผมว่าเอาไปส่งไว้ที่บ้านพักคนชราดีกว่า เกิดมาเองได้ก็ปล่อยให้ตายไปเองได้”

เย่ชิวหันไปมองเย่เทียนด้วยสีหน้าเหยียดหยาม

“ไอ้เด็กสวะ ฉันเป็นปู่ของแกนะ!”

เย่เทียนได้ยินเย่ชิวพูดแบบนั้นก็โกรธจนตะโกนด่าออกมา