เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 619

“เจ้าอย่าเร่งกินเสียหมด รีบไปเก็บให้ปู่ขาหนึ่งด้วย!”

“นี่เป็นของนายท่าน กล้าที่จะแย่งมันจากนายท่าน นายท่านต้องรู้สึกผิดหวังในตัวเจ้า!”

……

หลังจากที่ผ่านไปสิบนาที

เย่หลงอดไม่ได้ที่จะเรอและเช็ดปากด้วยมือของเขา

“หอมอร่อยจริงๆ！”

ดูเหมือนว่าแม้แต่ชายอายุร้อยปีเช่นเย่หลง ก็ไม่สามารถหนีกฎแห่งความจริงได้

หยางเฟิงอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเย่หลงด้วยความดูถูก

ปากบอกว่าไม่กิน

แต่กินอย่างเอร็ดอร่อยกว่าใคร

หยางเฟิงตบไหล่ของเขา “พอล่ะ กินอิ่มแล้ว ก็ได้เวลาลุกขึ้นทำงานแล้ว!”

เย่หลงดึงหญ้าหางหมามาขัดฟัน

เขากลอกตาไปที่หยางเฟิงและพูดอย่างเกียจคร้านว่า “ไปทำงานของเจ้าเถอะ ปู่อายุมากแล้ว เจ้ายังต้องการให้ข้าทำงานอยู่ เจ้ายังมีศีลธรรมอยู่หรือไม่?”

อะไรนะ？

หยางเฟิงตกตะลึงไปชั่วขณะ

อยู่ๆเขาก็รู้สึกพูดไม่ออก

ทำได้แค่ยกนิ้วให้เย่หลง

“ท่านเก่งมาก！”

กินอาหารฟรีได้อย่างไร้ยางอาย

หยางเฟิงเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก

ต้องรู้ว่า

เสือตัวนี้เป็นเสือที่ตนเองฆ่าตาย

เนื้อเสือเหล่านี้ก็เป็นคนย่างเอง

ผลก็คือตาแก่เย่หลงกลับกินด้วยความสบายใจ

ช่างเถอะ

เมื่อเห็นว่าตาเฒ่าเป็นเหมือนไม้ใกล้ฝั่ง หยางเฟิงก็รู้สึกเหนื่อยหน่ายเกินกว่าจะใส่ใจเขา

หยางเฟิงหันไปมองทางเสือขาว

“เป็นอย่างไรบ้าง？”

เสือขาวรีบพูดว่า “ท่านครับ ราชาหมาป่ากำลังจะปรากฏตัว! หมาป่าพวกนี้น่าจะกำลังเตรียมตัวโจมตีแล้ว!”

เมื่อได้ยินดังนั้น

หยางเฟิงเงยหน้าไปมอง

ในที่ที่ไม่ห่างไกลมากนัก

หมาป่าหลายร้อยตัวยังคงเดินไปมา ดวงตาของพวกมันเป็นสีเขียว

แววตาฉลาดเฉียบแหลมแบบนั้น

บรู้ว！

บรู้ว！

บรู้ว！

ทันใดนั้น

หมาป่าหลายร้อยตัวคำรามด้วยเสียงต่ำพร้อมๆ กัน ก้มหัวลงและเกร็งหางไว้

หมาป่าตัวใหญ่ยาวเกือบสามเมตรเดินออกไป

นี้คือราชาหมาป่า！