เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 620

เย่หลงพูดอย่างแผ่วเบา “ช่วยอะไรกัน พวกลูกน้องของเจ้า สู้ฝูงหมาป่าเหล่านี้ไม่ได้งั้นรึ? ข้าอยากเตือนเจ้าไว้! ศัตรูที่แท้จริงยังแฝงตัวอยู่ในความมืด...”

เมื่อพูดจบ

เย่หลงหลับตาและผล็อยหลับไป

เมื่อดูเย่หลงที่กำลังกรน

หยางเฟิงเหล่ตาของเขา

ระหว่างเดินทางมาที่นี้

เขาไม่ได้ตั้งใจปกปิดร่องรอยของเขา

หากคำนวณตามเวลา

คนของศูนย์พันธมิตรบู๊และกุ่ยเหมิน คงจะอยู่ใกล้ๆนี้

ในเวลาเดียวกัน

ห่างจากฝูงหมาป่าไปไม่กี่กิโลเมตร

ร่างนับพันราวกับภูตผีได้ย่างกรายเข้ามาใกล้หยางเฟิงอย่างรวดเร็ว

เหลิงซานและผู้คุมกฎสิบยืนอยู่ข้างหลังฝูงชน

ตาเป็นประกายด้วยความแค้นเคืองเย็นชา……

ในเวลาเดียวกัน

“ไปตายซะ！”

เพียงแต่ได้ยินเสียงเสือขาวคำราม

ฟิ้ว！

เลือดพุ่งกระเซ็นไปบนท้องฟ้า

หัวหมาป่ากลิ้งลงกับพื้น!

บนพื้นดิน

เต็มไปด้วยซากศพหมาป่า

กลิ่นเลือดคละคลุ้งกำลังลอยมา

ทำให้ผู้คนรู้สึกอาเจียน

“ท่านแม่ทัพ……”

เสือขาวมองไปที่หยางเฟิงราวกับจะโอ้อวดความสำเร็จ

ไม่รอให้เสือขาวพูดจบ

หยางเฟิงเตะก้นเขาอย่างดุเดือด

พลั่ก！

ทันใดนั้นเอง

เสือขาวล้มหน้าคะม่ำลงไป

เสือขาวเงยหน้าขึ้นพลางพูดด้วยน้ำเสียงน้อยเนื้อต่ำใจว่า “ท่านครับ ทำไมท่านถึงตีข้า ข้าก็ฆ่าราชาหมาป่าไปแล้วนี่?

“หึ！”

หยางเฟิงพูดอย่างโกรธเคืองว่า “เจ้ายังมีหน้าจะพูดอย่างนั้นหรือ ข้าขอให้เจ้าลอกหนังของราชาหมาป่าทั้งตัว แต่เจ้าตัดหัวของมันออกแล้วกูใช้อะไรทำผ้าพันคอให้เมียของกู ？”

อะไรนะขอรับ？

เสือขาวดูกระอักกระอ่วนทันที

เมื่อครู่นี้ใช้พลังในการฆ่ามากเกินไป

ลืมคำกระชับของท่านแม่ทัพอีกแล้ว!

เสือขาวฝืนยิ้มพลางพูดอย่างระมัดระวัง “ท่านครับ หากทำถุงมือหนังหมาป่าคู่หนึ่งให้นายหญิง ท่านมีความคิดเห็นว่าอย่างไร?”